Η ολόκληρη και η… μισή αλήθεια του Νίνη

Στην πρώτη του επιστροφή στην Αθήνα, μετά τη μεταγραφή του στην Πάρμα, ο Σωτήρης Νίνης δήλωσε πως αν είχε φύγει πιο νωρίς από την Ελλάδα, θα ήταν καλύτερος και σαν ποδοσφαιριστής και σαν άνθρωπος.

Να τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν, καθώς όπως σε όλα σχεδόν τα πράγματα, τίποτε δεν είναι άσπρο-μαύρο και υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες για κάθε τι.

Ξεκινώντας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δήλωση του Νίνη πως αν έφευγε νωρίτερα θα γινόταν καλύτερος σε όλα τα επίπεδα, λέει απλά την αλήθεια.

Και δεν ξέρω για άνθρωπος, αλλά πάντως σίγουρα σαν ποδοσφαιριστής θα ήταν καλύτερος. Δεν χωράει συζήτηση πάνω σ’ αυτό. Δεν χρειάζεται καν να πας για τρεις μήνες σε μια ξένη ομάδα και μάλιστα ιταλική, όπως ο Νίνης, για να το διαπιστώσεις.
Επίσκεψη να πας μια μέρα σε μια ομάδα σε Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία, Γερμανία για να μην πω και παντού στην Ευρώπη ή ένα παιχνίδι να παρακολουθήσεις σε κάποιο γήπεδο σε αυτές τις χώρες, το διαπιστώνεις χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μόνο που ο Νίνης θα πρέπει έστω και τώρα πια, να κατάλαβε το πόσο άδικα συμπεριφέρεται το ελληνικό ποδόσφαιρο και γενικότερα η ελληνική πιάτσα, σε μια σειρά ξένους ποδοσφαιριστές που έρχονται στην Ελλάδα, ειδικότερα στη σύγκρισή τους με τους Έλληνες συναδέλφους τους. Αλλά επειδή αυτό είναι άλλη κουβέντα δεν θα επεκταθώ τώρα σ’ αυτό.

Η ουσία είναι πως αυτό που είπε ο Νίνης είναι σωστό και είναι σωστό πολύ απλά, γιατί είναι η αλήθεια.

Κι αυτή είναι η μια πλευρά της ιστορίας. Η ολόκληρη αλήθεια δηλαδή στις δηλώσεις του Σωτήρη Νίνη.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Ή πιο σωστά, υπάρχουν και οι άλλες πλευρές. Αυτές που ξέχασε να σημειώσει ο διεθνής άσος ή πιο σωστά, αυτές που ίσως να μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμα ο διεθνής άσος, καθώς λείπει μόλις τρεις μήνες από το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μια απ’ αυτές τις πλευρές λοιπόν είναι το γιατί. Γιατί δηλαδή είναι τελικά αλήθεια, πως όποιος φεύγει από το ελληνικό ποδόσφαιρο και πάει σε μια σχετικά προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα, γίνεται καλύτερος εκτός συγκλονιστικού απροόπτου και ελάχιστων εξαιρέσεων.

Αυτό θα μπορούσε να το πει και να το συμπληρώσει ο Νίνης και να κάνει έτσι, την έτσι κι αλλιώς σωστή δήλωσή του, ακόμα πιο πολύτιμη και διδακτική για όσους την άκουσαν ή την διάβασαν. Ποια είναι δηλαδή εκείνα τα στοιχεία που συνάντησες στην Πάρμα και που τον έκαναν ήδη καλύτερο σε όλα τα επίπεδα.
Είναι οι προπονήσεις και ο τρόπος δουλειάς; Είναι η οργάνωση και η υποδομή αυτών των συλλόγων; Είναι η ποδοσφαιρική κουλτούρα αυτών των χωρών; Είναι ότι εκεί για να παίξεις πρέπει να είσαι πραγματικός ποδοσφαιριστής και δεν αρκούν οι καλές δημόσιες σχέσεις και δέκα πρωτοσέλιδα όπως στην Ελλάδα; Είναι κάτι άλλο;
Προσωπικά πιστεύω πως είναι όλα αυτά. Ή έστω κάτι απ’ όλα αυτά μαζεμένα.
Το δεύτερο και το ουσιαστικότερο.

Ο Νίνης, με μόλις τρεις μήνες εκτός ελληνικού ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα εκτός Παναθηναϊκού, διαπίστωσε πως αν είχε φύγει νωρίτερα θα γινόταν καλύτερος και σαν ποδοσφαιριστής και σαν άνθρωπος. Κι εδώ έρχεται εύκολα και από μόνο του το ερώτημα.

Δηλαδή; Τι ακριβώς συνέβαινε, τι ακριβώς ζούσε στον Παναθηναϊκό ή στην Εθνικές Ελλάδας ο Νίνης εδώ και πέντε χρόνια, που δεν τον άφησαν να γίνει καλύτερος σαν ποδοσφαιριστής και σαν άνθρωπος;

Τι αλήθεια; Δεν δούλευε όπως έπρεπε; Δεν υπήρχε καλή και ομαδική ατμόσφαιρα; Δεν κινιόταν σε ψηλά επίπεδα οργάνωσης ο Παναθηναϊκός στη διάρκεια αυτής της πενταετίας στην οποία ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά ο Νίνης σ’ αυτόν;
 
Η απάντηση με βάση τη δήλωσή του, είναι προφανώς και ναι. Προφανώς δηλαδή συνέβαινε κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα αυτά μαζί, Αλλά αν είναι έτσι, τότε ανοίγει μια άλλη συζήτηση πολύ πιο ουσιαστική με βάση τις δηλώσεις του νεαρού ποδοσφαιριστή και τη γενική παραδοχή όλων μας, πως στην ουσία τους είναι σωστές και αληθινές.

Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει τους πάντες. Τόσο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όσο και στον Παναθηναϊκό ειδικότερα.

Τέλος. Η… μισή αλήθεια στα όσα είπε ο Νίνης.

Σωστό και δεν το συζητάμε ότι όσο νωρίτερα φεύγει κάποιος ποδοσφαιριστής για το εξωτερικό, είναι καλύτερα για τον ίδιο και το ποδοσφαιρικό του μέλλον αν συμπεριφερθεί σωστά και αξιοποιήσει αυτή την ευκαιρία.

Όμως ειδικά για την περίπτωση του Σωτήρη Νίνη, είναι ειλικρινά άδικη αυτή η αναφορά να γίνεται έτσι σκέτη, χωρίς παράλληλη αναφορά για την ευκαιρία και τη μεταχείριση που είχες από τον Παναθηναϊκό σαν ποδοσφαιριστής, από το ξεκίνημά σου και τα πρώτα σου βήματα. Και ειδικά όταν μιλάμε για μια ομάδα που ζει και λειτουργεί στο πλαίσιο αυτού του ποδοσφαίρου και έτσι όπως το περιέγραψε ο ίδιος ο Νίνης, δηλαδή του ελληνικού.

Γιατί ο Παναθηναϊκός, όλα αυτά τα χρόνια, έκανε όντως υπέρβαση με βάση τα ελληνικά δεδομένα στην περίπτωση του Νίνη, όπως το έχει κάνει στο παρελθόν με τόσα και τόσα παιδιά της ελληνικής ποδοσφαιρικής «σχολής», αν τελικά υπάρχει κάτι τέτοιο.

Κι αυτό ο Νίνης ή ξέχασε να το πει, ή το έχει υποτιμήσει ήδη το μυαλό του. Κι αυτό είναι που κάνει την αλήθεια των όσων είπε… μισή όταν ειδωθεί από τη συγκεκριμένη άποψη.

Γιατί είναι σωστό να κατανοείς – επιτέλους - πως τόσα χρόνια κινιόσουν, δούλευες και αναδείχθηκες στο ποδόσφαιρο μιας χώρας, που μόνο σαν τέτοιο δεν λειτουργούσε όπως διαπιστώνεις πια εκ των υστέρων. Αλλά είναι τουλάχιστον άδικο, στο απόγειό σου επάνω, να μην κάνεις την παραμικρή αναφορά και πολύ περισσότερο να μην λες ούτε ένα «ευχαριστώ» στην ομάδα, η οποία σε ανέθρεψε, σε ανέδειξε και σου έδωσε την ευκαιρία να κάνεις αυτό το βήμα στην καριέρα σου.