Ο άλλος ρόλος του Σισοκό

Επιμένω για δεύτερη σερί φορά στην καθαρά ποδοσφαιρική κουβέντα και το κάνω ακριβώς, γιατί τώρα που είναι διακοπή του πρωταθλήματος, η κουβέντα αυτή, αν μη τι άλλο, μπορεί να γίνει ήρεμα και χωρίς ιδιαίτερους κραδασμούς. Εδώ να διευκρινίσω κάτι, που απ’ ό,τι είδα σε κάποια μηνύματα, μάλλον μερικοί φίλοι δεν κατάλαβαν.

Για τον Φορναρόλι ο λόγος. Η ουσία αυτών που κουβεντιάζαμε την προηγούμενη φορά, δεν ήταν ότι ο Φορναρόλι δεν είναι καλός παίκτης ή δεν μπορεί να παίξει φορ. Αντίθετα. Ήταν ξεκάθαρη η τοποθέτηση, ότι απ’ αυτούς που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Παιανία, ο Φορναρόλι, σαν όνομα τουλάχιστον, είναι από τους πιο αναγνωρίσιμους και «υπαρκτούς» ποδοσφαιριστές στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη. Και φυσικά μπορεί να παίξει φορ όπως έχει ξαναπαίξει άλλωστε.

Άλλο ήταν το θέμα που συζητούσαμε, ή έστω το θέμα που είχε βάλει το προηγούμενο άρθρο.

Το ότι δηλαδή, αν τελικά επιλεχθεί ο Φορναρόλι σαν ο εκλεκτός του Φερέιρα για την κορυφή του Παναθηναϊκού, τότε ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο ανάπτυξης και παιχνιδιού του και να τον προσαρμόσει στα χαρακτηριστικά ή τις ικανότητες αν προτιμάτε του Φορναρόλι.

Καθώς δεν γίνεται με τον Φορναρόλι κορυφή, να παίζεις με αντεπιθέσεις ή με μακρινές – και ειδικά ψηλές - μπαλιές στο κέντρο της αντίπαλης άμυνας ή έστω και πίσω απ’ αυτήν. Αν συμβεί αυτό, όπως λέγαμε την προηγούμενη φορά, το πιθανότερο είναι αντί να εκμεταλλευθεί τα όποια προσόντα διαθέτει ο Φορναρόλι, ο Παναθηναϊκός, να τον καταστρέψει ποδοσφαιρικά.

Νομίζω πως αυτό τουλάχιστον το ξεκαθαρίσαμε.

Αλλά με αφορμή αυτό, να περάσουμε στο άλλο μεγάλο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Φερέιρα. Κι αυτό είναι το κέντρο του Παναθηναϊκού και ο τρόπος που μαρκάρει και δημιουργεί.

Ο Πορτογάλος εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένος να στήσει ένα κέντρο διαφορετικά απ’ ό,τι το φανταζόταν, πριν τουλάχιστον το ξεκίνημα της σεζόν. Κι αυτό γιατί, αν φυσιολογικά στο νου του είχε ένα κέντρο στο οποίο θα έπαιζαν και ο Κατσουράνης και ο Σο, τότε αυτό μάλλον προς το παρόν και για ενάμιση μήνα τουλάχιστον είναι αδύνατον. Ο Κατσουράνης μετράει ήδη έξι αγωνιστικές τιμωρίας, ενώ ο Σο, πολύ δύσκολα θα είναι έτοιμος πριν περάσει ένας μήνας τουλάχιστον.

Το λέω αυτό για τον Σο, καθώς απ’ ό,τι φάνηκε μόνο θλάση που θα πέρναγε σε δέκα μέρες δεν ήταν αυτό που είχε στο ξεκίνημα της σεζόν. Λογικά και με βάση τον χρόνο που απουσιάζει και θα απουσιάσει ακόμα, μάλλον είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι ήρθε με μια απλή θλάση, αλλά σε εκείνη την περιβόητη πρώτη προπόνηση, το ζόρισε – ή τον ζόρισαν αν προτιμάτε - τόσο πολύ το πράγμα, που κάποιος τένοντας δεν άντεξε και κόπηκε.

Εν πάση περιπτώσει η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βρει ένα άλλο σχηματισμό στο χώρο του κέντρου. Τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα, καθώς στην Ευρώπη απ’ ό,τι φαίνεται, ο Φερέιρα το μετράει αλλιώς το πράγμα και διαφοροποιεί αισθητά και την τακτική του και τα πρόσωπα.

Στις ελληνικές διοργανώσεις λοιπόν, κατά τη γνώμη μου και έτσι όπως έχουμε δει μέχρι τώρα το ελληνικό πρωτάθλημα, τα δύο καθαρά αμυντικά χαφ, μάλλον είναι πολυτέλεια. Κι αυτό γιατί τα αμυντικά χαφ του Παναθηναϊκού, περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στα ανασταλτικά τους καθήκοντα κι αυτό περιορίζει αισθητά τις επιλογές της ομάδας στον δημιουργικό τομέα.

Επειδή λοιπόν η ποδοσφαιροκουβέντα είναι όντως καλή και κυρίως… ελεύθερη, ειδικά όταν γίνεται σε περίοδο που δεν υπάρχει πρωτάθλημα, μια σκέψη που κάνω σχετικά είναι η εξής.

Με  βάση τη δυναμικότητα των περισσότερων ελληνικών ομάδων και τον τρόπο που παίζουν όταν αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό – κλειστά και πίσω δηλαδή - ίσως να ήταν μια καλή ιδέα να αξιοποιηθεί ο Σισοκό λίγο πιο πίσω από εκεί που παίζει τώρα.
Να παίξει δηλαδή ο Σισοκό κάτι σαν οχτάρι ακριβώς δίπλα από τον ένα πια καθαρό αμυντικό χαφ. Για να καταλαβαινόμαστε, εκεί περίπου που έπαιζε ο Γκονζάλες στη δεύτερη χρονιά του στον Παναθηναϊκό.

Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Παναθηναϊκός κερδίζει ένα ακόμα δημιουργικό παίκτη στην μεσαία γραμμή, ενώ δεν αποδυναμώνεται αισθητά στο μαρκάρισμά του, καθώς ο Σισοκό έχει δείξει μέχρι τώρα πως είναι σκύλος πραγματικός και μάλιστα σκύλος λυσσασμένος στα μαρκαρίσματά του.

Ταυτόχρονα, κερδίζει ένα παίκτη, που αποδεδειγμένα μπορεί να βγάλει παιχνίδι και να ανοίξει παιχνίδι από πίσω, δημιουργώντας σαφέστερα πιο ευνοϊκές συνθήκες δράσης στους μεσοεπιθετικούς του.

Με δεδομένο μάλιστα ότι ο Κουίνσι επιστρέφει στην ενδεκάδα, ο Φερέιρα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει από κει και πέρα μπροστά.

Μια καλή ακουστικά - τουλάχιστον από πλευράς ονομάτων λύση - που θα έκανε πολύ πιο επιθετικό και γεμάτο στην αντίπαλη περιοχή τον Παναθηναϊκό, θα ήταν να παίξει ταυτόχρονα και ο Φορναρόλι και ένας κυνηγός κορυφής μπροστά.

Να αποτελείται δηλαδή η μεσοεπιθετική γραμμή του Παναθηναϊκού, από τον Κουίνσι αριστερά, τον Φορναρόλί στο κέντρο πίσω και κοντά στον φορ και ένα από τους Λάζαρο ή Μαυρία δεξιά.

Αλλά και στην περίπτωση που ο Φορναρόλι επιλεχθεί για κορυφή, η τριπλέτα πίσω του από τους Κουίνσι, Λάζαρο, Μαυρία με μπαλαντέρ ανά περίοδο ή λόγω φόρμας τον Ζέκα και τον Σισοκό, ασφαλώς και δείχνει πολύ πιο ελκυστική και επιθετική σε σχέση με τον τρόπο που παίζει μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός.

Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγιόμαστε άδικα, ότι απλά μια σκέψη ανέφερα με την ευκαιρία της διακοπής του πρωταθλήματος και αναζητώντας σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο και επίπεδο ποδοσφαιροκουβέντας, πιθανούς τρόπους και τακτικές, που θα μπορούσαν να κάνουν τον Παναθηναϊκό πιο επιθετικό, πιο γεμάτο μπροστά και κατ’ επέκταση και πιο αποτελεσματικό ταυτόχρονα, με βάση αποκλειστικά και μόνο το υπάρχον έμψυχο υλικό της Παιανίας.. Τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα και με δεδομένα τα χαρακτηριστικά και τους ρυθμούς του.