Το επιθετικό πρόβλημα και η αντιμετώπισή του

Κι όταν λέω να αξιοποιηθεί, εννοώ ότι θα πρέπει ο Φερέιρα και οι παίκτες του, να δουλέψουν πολύ σκληρά πάνω στις αδυναμίες που παρουσίασαν μέχρι τώρα.
Η σημαντικότερη απ’ αυτές, έτσι τουλάχιστον όπως φάνηκε στα μέχρι στιγμής επίσημα παιχνίδια της, είναι η επιθετική δυστοκία της ομάδας.

Εδώ ας είμαστε λίγο ειλικρινείς όλοι. Και ξεκινώντας την κουβέντα, να πάρουμε σαν δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει τη σεζόν με αυτούς που έχει μέχρι τώρα στο έμψυχο υλικό του. Αν γίνει κάποια κίνηση που θα αλλάζει τα δεδομένα, έχει καλώς. Αλλά μέχρι τότε, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε με τα δεδομένα που αυτή την στιγμή υπάρχουν και που κατά την προσωπική μου γνώμη δύσκολα θα αλλάξουν.

Ο Φερέιρα λοιπόν δεν είναι πια χτεσινός στον Παναθηναϊκό. Δουλεύει σ’ αυτήν την ομάδα και μ’ αυτή την ομάδα, κοντά στα δυο χρόνια. Με λίγα λόγια και την ξέρει καλά την ομάδα και είχε τέσσερις τουλάχιστον μεταγραφικές σεζόν για να κάνει τις προσθήκες που ήθελε.

Φυσικά δεν είχε ποτέ στα χρόνια αυτά, τη δυνατότητα να επιλέξει από το πάνω ράφι και αναγκαστικά προσάρμοσε τις επιλογές του στα οικονομικά δεδομένα στα οποία βρισκόταν και βρίσκεται ο Παναθηναϊκός.

Η εικόνα λοιπόν αυτή τη στιγμή, σε ό,τι έχει να κάνει με τους επιθετικούς του είναι η εξής. Έχει δύο δικές του επιλογές, τον Τοτσέ και τον Φορναρόλι και μία, που κατ’ επανάληψη έχει δείξει ότι δεν την υπολογίζει, τον Πετρόπουλο δηλαδή, αλλά αναγκαστικά την χρησιμοποιεί, αφού δεν βρέθηκε η χρυσή τομή για να αποχωρήσει το καλοκαίρι, όπως αρχικά είχε σχεδιασθεί.

Μιλάω φυσικά αποκλειστικά για το φορ του Παναθηναϊκού, αφού κατά συνθήκη επιθετικοί ή έστω μεσοεπιθετικοί που μπορούν να δώσουν λύσεις και στο σκοράρισμα, είναι και οι Χριστοδουλόπουλος, Κουίνσι, Σισοκό και μια σειρά άλλοι.

Μιλάμε όμως αποκλειστικά για τα φορ του Παναθηναϊκού και με δεδομένη την απόφαση του Φερέιρα να παίζει με ένα κλασσικό φορ στην κορυφή στο 4-2-3-1 που εφαρμόζει.

Εδώ τα πράγματα έχουν ως εξής. Οι δύο κλασσικοί φορ, δηλαδή ο Τοτσέ και ο Πετρόπουλος, αντικειμενικά δεν έχουν πείσει ακόμα μέχρι στιγμής ότι μπορούν να κρατήσουν την φανέλα του βασικού και αναντικατάστατου στην κορυφή της επίθεσης του Παναθηναϊκού.

Δε λέω αν είναι καλοί ή κακοί παίκτες και δεν μπαίνω καν στη διαδικασία αυτής της συζήτησης. Απλά θα πω, ότι ο καθένας τους έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και ας μοιάζουν στο σουλούπι. Έχουν όμως ένα κοινό και οι δύο. Δεν έχουν σταθερότητα στην επαφή τους με τα δίχτυα. Και οι δύο έχουν περάσει περιόδους – όχι μεγάλες είναι η αλήθεια - που σκόραραν και συχνά και σε σημαντικά παιχνίδια. Όμως και οι δύο συνήθως χάνουν τα άχαστα και υπάρχουν παιχνίδια στα οποία δεν μπορούν καν να απειλήσουν τον αντίπαλο.

Εδώ απλά να δώσουμε ένα μικρό μέρος λίγο παραπάνω δικαιολογιών στον Πετρόπουλο, καθώς πραγματικά βρίσκεται δύο χρόνια τώρα, πότε με το ένα πόδι έξω από την Παιανία και πότε μέσα, αλλά πάλι με το… ένα πόδι.

Από κει και πέρα. Ο Φερέιρα ζήτησε φέτος και επιτακτικά μάλιστα τον Φορναρόλι. Εδώ θέλει μια προσοχή η ιστορία. Ο Φορναρόλι μπορεί να μην είναι η σούπερ μεταγραφή, αλλά πάντως σίγουρα δεν είναι παίκτης από το πανέρι των αχρήστων. Είναι υπαρκτό μέγεθος, είναι ποδοσφαιριστής καταγραμμένος στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, άσχετα απ’ όσα έχουμε δει ή καλύτερα δεν έχουμε δει να κάνει μέχρι τώρα.

Εκείνο πάντως που δείχνει με τις κινήσεις του και τον τρόπο που παίζει στις μέχρι τώρα εμφανίσεις του, είναι ότι σίγουρα δεν είναι φορ περιοχής, αλλά περιφερειακός με τη θέση πίσω από τον φορ να μοιάζει η καταλληλότερη για τα προσόντα και το σουλούπι του.

Αυτά είναι τα δεδομένα λοιπόν αυτή τη στιγμή. Και αυτά τα δεδομένα οδηγούν στις εξής επιλογές για τον Φερέιρα.

Αν επιμείνει να παίζει με 4-2-3-1 τότε θα πρέπει να αποφασίσει ποιος θα είναι ο βασικός του φορ. Κι αυτό δεν μπορεί να το υποδείξει κανένας, αλλά να το αποφασίσει μόνο ο ίδιος. Θέλει να είναι ο Τοτσέ αυτός, θέλει ο Πετρόπουλος, θέλει ο Φορναρόλι; Αυτός μόνο μπορεί να το αποφασίσει.

Η μόνη πιθανή ένσταση σ’ αυτό είναι μόνο μία. Και μάλιστα για την ακρίβεια, όχι ένσταση ακριβώς, αλλά τροφή για σκέψη και συζήτηση.

Αν λοιπόν ο Φερέιρα, αποφασίσει ή εκτιμήσει πια μετά από τόσο καιρό και όσα έχει δει, ότι ούτε ο Τοτσέ, ούτε ο Πετρόπουλος μπορούν να σηκώσουν την φανέλα του βασικού και καταλήξει στον Φορναρόλι σαν βασικό του επιθετικό, τότε ίσως να πρέπει να ξανασκεφτεί και το σύστημα του Παναθηναϊκού.
 
Καθώς από τη στιγμή που ο Φορναρόλι τόσο σωματικά όσο και παικτικά, δεν είναι το κλασσικό φορ περιοχής και με δεδομένο ότι έτσι όπως παίζει πια ο Παναθηναϊκός, πολύ δύσκολα πατάνε περιοχή οι μέσοι και οι ακραίοι του ώστε να πλαισιώνουν και να βοηθάνε τον φορ, τότε ίσως να πρέπει να αλλάξει λίγο ο τρόπος που αγωνίζεται η ομάδα.

Κι εκεί ή να ρίξει δεύτερο επιθετικό, ή μεσοεπιθετικό μέσα στην περιοχή και κοντά στον Φορναρόλι σε ένα 4-4-2 ή έστω κάποια παραλλαγή του, ή να το γυρίσει σε ένα σύστημα χωρίς καθαρόαιμο επιθετικό. Όπως για παράδειγμα έπαιζε στο ξεκίνημα της περσινής σεζόν, τότε που τον ρόλο του επιθετικού τον έπαιζαν εναλλάξ οι Κλέιτον και Λέτο και κυρίως ο δεύτερος. Σύστημα και τρόπος παιχνιδιού, που εδώ που τα λέμε, δεν πήγε και άσχημα για τον Παναθηναϊκό. Το αντίθετο μάλιστα.

Το σίγουρο πάντως είναι ένα. Πως αν τελικά ο Φερέιρα αποφασίσει ότι ο Φορναρόλι είναι ο πρώτος τη τάξει επιθετικός του για την κορυφή, τότε θα πρέπει να αναδιοργανώσει όλο τον τρόπο παιχνιδιού του Παναθηναϊκού. Με τους μέσους του να πατάνε πιο πολύ περιοχή και τους ακραίους του (που θα ενισχυθούν με την επάνοδο του Κουίνσι στην ενδεκάδα) να συμμετέχουν και τακτικά, αλλά και ουσιαστικά και στο σκοράρισμα εκτός από το δημιουργικό τους κομμάτι.

Πάντως 4-2-3-1, ή έστω 4-3-3 με τον τρόπο που το παίζει μέχρι στιγμής ο Παναθηναϊκός και με τον Φορναρόλι κορυφή, το πιθανότερο είναι όχι απλά να μην αποδώσει, αλλά να αχρηστεύσει εντελώς ποδοσφαιρικά και τον Φορναρόλι.