Ο Κουμαλό «εκτελεί» τον Δώνη και τον ΠΑΟΚ

Πριν από μία εβδομάδα, μπήκα στα 38 μου χρόνια και δεν έχω ξαναδεί τόσο κακό ποδοσφαιριστή στο κέντρο της άμυνας. Θα προτιμούσα να έχω τον Βενέτη της Κέρκυρας, τον Αλεξίου της Λειβαδιάς – δεν ξέρω κι αν έμεινε – ακόμη και τον Πουλίδο που πήρε ο Άρης, από αυτό το παιδί που με κάνει να αναρωτιέμαι αν είναι όντως ποδοσφαιριστής ή συμμετέχουμε στο Candid camera.

Ο ΠΑΟΚ κατέβηκε να παίξει με ό,τι διαθέτει, με τον Δώνη να ρισκάρει επιπλέον παίζοντας με ρόμβο στη μεσαία γραμμή. Τον έδεσε κάπως βάζοντας καλύτερους αμυντικά ακραίους μπακ και η ομάδα μπήκε στο γήπεδο για να ελέγξει το παιχνίδι.

Το κατάφερε για ένα σχετικά σεβαστό χρονικό διάστημα, αλλά έχασε τον έλεγχο όταν ο Κουμαλό άρχισε να προσφέρει δώρα στους αντιπάλους. Ο Ατρόμητος από το 30΄ και μετά, κάνει ένα σουτ με τον Μπέλιτς, έχει και ένα δοκάρι μέσα στην αναμπουμπούλα, δεν σκοράρει, αλλά καταλαβαίνει πως ο ΠΑΟΚ είναι πιο προβληματικός εξαιτίας του Νοτιοαφρικανού στα μετόπισθεν.

Εκτός από τα αμέτρητα αβίαστα λάθη του, υπάρχει και η φάση του γκολ, όπου αφήνει μόνους του δύο παίκτες του αντιπάλου και η συμβολή στη φάση είναι το σήκωμα του χεριού μήπως και δοθεί οφσάιντ. Ξυπνήστε και τελειώνετε με αυτή την παρωδία.

Από την άλλη, έχουμε και παίκτες σαν τον Ρομπέρ. Τον βάζεις αλλαγή για να πάρει κάτι, έχει βουίξει το σύμπαν πως έχουμε πρόβλημα στα στημένα του αντιπάλου και αυτός πάει και δίνει φάουλ στον Σκόνδρα, ο οποίος είναι κολλημένος στο πλάγιο, με πλάτη στην εστία.
Ο μοναδικός τρόπος για να απειλήσει ο αρχηγός του Ατρομήτου εκείνη την ώρα, είναι να διακτινιστεί μαζί με την μπάλα μέσα στην εστία. Αλλά ο Σκόνδρας δεν είναι ο Σποκ.

Από εκείνη τη φάση, τρώμε το γκολ και έχουμε μπροστά μας δύο εβδομάδες άκρως δικαιολογημένης γκρίνιας όχι τόσο για την ήττα, αλλά για μία εικόνα αποσύνθεσης που προκαλούν παίκτες που καλούνταν να δώσουν σταθερές και όχι οι μικροί που από εκεί την περιμέναμε.

Σίγουρα ο Βιβιάν είναι κανονικός ποδοσφαιριστής, σίγουρα ο Λόρενς μόλις βρει ρυθμό θα βοηθήσει περισσότερο, αλλά αυτή τη στιγμή, ο ΠΑΟΚ όχι μόνο ξέμεινε από λύσεις, αλλά έχει αδύναμους κρίκους που χαλάνε και τη δουλειά που έγινε στη τακτική κατά το διάστημα της προετοιμασίας.

Τέλος, να βγάλω το καπέλο στον Σωκράτη Φυτανίδη, ένα παιδί που όσο περνάνε τα χρόνια αποκτά μία απίστευτη ωριμότητα στο παιχνίδι του, διατηρώντας και τα αθλητικά του προσόντα. Εκτός από εξαιρετικό παιδί, έχει φτάσει πλέον στην ελίτ αυτού του όποιου ελληνικού πρωταθλήματος διαθέτουμε…