Ο κίνδυνος να ριζώσει η νοοτροπία παραίτησης και άλλοθι

Και αυτό πρακτικά συμβαίνει αυτή την στιγμή στον ιστορικό σύλλογο. Τους πάντες απασχολούν τα πάντα, αλλά κανέναν δεν απασχολεί και δεν ασχολείται ουσιαστικά με το πιο κρίσιμο κομμάτι της ιστορίας, το ποδοσφαιρικό δηλαδή.

Κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει, πως καλά όλα και άγια και καλώς καμωμένα. Και η μάχη που δίνει ο Παναθηναϊκός για τη διαιτησία και το παρασκήνιο και η κουβέντα αν θέλετε για την επιστροφή ή όχι στην Λεωφόρο και οτιδήποτε άλλο. Όμως απ’ όλα αυτά που κυριαρχούν στην καθημερινότητα του Παναθηναϊκού αυτό το διάστημα, απουσιάζει και επιδεικτικά μάλιστα ένα πράγμα. Η ομάδα.
Η ομάδα, οι δυνατότητές της, η προσπάθειά της, η απόδοσή της, τα αποτελέσματά της και γενικότερα η κατάσταση σ’ αυτή.

Ξεχνάνε όλοι στον Παναθηναϊκό, πως όλα τα υπόλοιπα, στην ουσία δεν γίνονται για να γίνουν. Αλλά υποτίθεται για να διευκολυνθεί η ομάδα στην προσπάθειά της.

Κι όμως, εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ομάδα έχει «κρυφτεί» πίσω από τα υπαρκτά προβλήματα και «αξιοποιείται» μόνο και μόνο σαν… μοχλός για την ενασχόληση με όλα τα υπόλοιπα.

Κι αυτό θέλει μεγάλη προσοχή.

Χρειάζεται λίγο μάζεμα η ιστορία. Είναι πολύ νωρίς ακόμα, για να αρχίσει να χάνεται εντελώς η μπάλα. Τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Χρειάζεται προσοχή, γιατί μπορεί η χρονιά να χαθεί εξ ολοκλήρου, πριν καν αρχίσει.

Θα το λέμε και θα το ξαναλέμε συνέχεια. Ο Παναθηναϊκός είναι φανερό ότι έχει και αντιμετωπίζει προβλήματα σε όλα τα επίπεδα. Αυτό όμως, δεν γίνεται να αποτελεί συνέχεια την εξήγηση για όλα. Για να μην πω, το… άλλοθι για όλα.

Ίσα-ίσα που η επίγνωση των αδυναμιών και των προβλημάτων του, θα πρέπει να τον οδηγεί σε ακόμα πιο μεγάλη προσπάθεια και λογική σε όλα τα επίπεδα.

Εδώ όμως μόνο αυτό δεν συμβαίνει. Οι πάντες και τα πάντα, έχουν ξαναμπεί κάτω από την προστατευτική ομπρέλα των υπαρκτών προβλημάτων και αδυναμιών και από κει και πέρα υπάρχει μια συμπεριφορά του στιλ… ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Για κάποιο οδυνηρό λόγο (αλλά επιτρέψτε μου εξηγήσιμο), αυτή ακριβώς η νοοτροπία, έχει κατέβει και έχει περάσει εξ ολοκλήρου στην ομάδα. Στον προπονητή και τους παίκτες δηλαδή.

Με αποτέλεσμα να μην παλεύουν καν πια μέσα στο γήπεδο. Ή ακόμα χειρότερα, να θυμούνται ότι πρέπει ΚΑΙ να παλέψουν, μόνο όταν αρχίζει να χάνεται το παιχνίδι γενικώς.

Γιατί καλά και άγια όσα ακούω.

Και για τα μπάτζετ στις αναμετρήσεις με τη Μάλαγα και για την κούραση και για την έλλειψη μεγάλων παικτών και για τον πόλεμο από το παρασκήνιο που είναι πια ολοφάνερος και όλα.

Όμως τίποτε απ’ αυτά δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί έπρεπε να μείνουμε με δέκα παίκτες για να τρέξουμε κομματάκι παραπάνω και να κάνουμε και τρεις τέσσερις ευκαιρίες με τα Γιάννινα.

Τίποτε απ’ αυτά δεν εξηγεί από πού και ως που στον Παναθηναϊκό έγινε δεκτός μέσα σε κλίμα γενικής… ικανοποίησης και ευφορίας, ο αποκλεισμός από τη Μάλαγα.

Τίποτε απ’ αυτά δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί η ομάδα θα πρέπει να είναι διαρκώς όμηρος του πότε και πως θα συμπληρώσουν τις απαιτούμενες συμμετοχές τους ο Κατσουράνης με τον Σεϊταρίδη.

Και να μην συνεχίσω τώρα, γιατί ούτε αύριο δεν θα τελειώσουμε.

Η ουσία είναι μία.

Ο Παναθηναϊκός πάσχει σοβαρά από έλλειμμα νοοτροπίας μεγάλης ομάδας. Αυτό είναι το βασικό του πρόβλημα.
Ούτε ο προπονητής είναι, ούτε οι παίκτες, ούτε τα λεφτά που δεν υπάρχουν ούτε τίποτε. Τουλάχιστον όταν μιλάμε για τις ελληνικές διοργανώσεις και το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αυτό που προκαλεί την εικόνα που βλέπουμε, είναι η νοοτροπία που κινείται ακόμα και διαρκώς, στον αστερισμό της δημιουργίας άλλοθι και δικαιολογιών για κάθε περίπτωση. Η νοοτροπία που θέλει ανά πάσα στιγμή να αναζητούμε δικαιολογίες και να μην απαιτούμε απ’ όλους στον Παναθηναϊκό να συμπεριφερθούν με επαγγελματισμό, συνέπεια και πάθος.

Γιατί μην μου πείτε για έλλειψη καλού έμψυχου υλικού που μας κόστισε στο παιχνίδι με τα Γιάννινα. Να μου ξαναπεί κάποιος δηλαδή τις δύο ενδεκάδες για να καταλάβω και εγώ τη… διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στα δύο ρόστερ, που κάνει μια σειρά Παναθηναϊκούς της κακιάς ώρας, να μου λένε σαν εξήγηση για την τραγική εμφάνιση και το 1-1 το ότι δεν είχαμε καλό φορ, δεν είχαμε καλά μπακ ή δεν ξέρω ΄γω τι άλλο.

Όλα αυτά τα λέμε και να αναμασάμε διαρκώς στον Παναθηναϊκό, για να αποφύγουμε την ουσία. Και η ουσία είναι πως θέλουμε δεν θέλουμε, ο Παναθηναϊκός δεν είναι αυτός που ξέραμε, αυτός με τον οποίο ζήσαμε και μεγαλώσαμε μαζί του.

Αυτό είναι πρόβλημα και μεγάλο μάλιστα. Αλλά τι να κάνουμε – και δεν είναι της παρούσης το γιατί- αυτή είναι η κατάσταση. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή, αυτά τα οικονομικά του, αυτό το έμψυχο υλικό του, αυτός ο προπονητής του, αυτά όλα.

Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα κάτσουμε να τα λέμε και να τα ξαναλέμε και θα κλαίμε την μοίρα μας; Θα πούμε σε όλους όσους βρίσκονται αυτή την στιγμή στον Παναθηναϊκό «μην αγχώνεστε, δεν τρέχει τίποτε, ότι και να κάνετε δεν πειράζει, μην παλεύετε γιατί δεν φταίτε εσείς που έφτασε σ’ αυτό το σημείο ο Παναθηναϊκός;

Είναι ποτέ δυνατόν να λειτουργήσει σε οποιοδήποτε επίπεδο μια ομάδα με τέτοια νοοτροπία;

Το αντίθετο θα έλεγα εγώ. Ακριβώς το ότι έτσι έχουν τα δεδομένα, πρέπει να κάνει όλους πιο απαιτητικούς, πιο επαγγελματίες, πιο παθιασμένους και μαχητικούς στην δουλειά τους και στο πόστο του ο καθένας. Αλλιώτικα το καράβι θα πάει αύτανδρο και δεν θα έχουμε καταλάβει ούτε το πώς ούτε το γιατί.

Στο κάτω-κάτω, στον Παναθηναϊκό βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια, που προσπαθεί να κρατήσει όρθιο τον σύλλογο. Και μιλάω για την Παναθηναϊκή Συμμαχία και τον Αλαφούζο. Μια προσπάθεια που πρέπει και να στηριχθεί και να εμπλουτιστεί. Και μια προσπάθεια που δεν γίνεται - και το έχω ξαναπεί - να την τρέχει μόνος του συνεχώς ο Αλαφούζος.

Κι ακριβώς γι’ αυτό, δεν γίνεται να εμφανίζονται από τώρα σημάδια παραίτησης και εύκολης αναζήτησης δικαιολογιών και άλλοθι για την παρουσία και προσφορά του καθενός στην ομάδα. Όποιος νομίζει ότι μ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μπορεί και δεν αντέχει να παίζει, να προπονεί, να διοικεί, να δουλεύει γενικότερα και να βρίσκεται σ’ αυτό τον σύλλογο, ας το πει και ας αποχωρήσει αξιοπρεπώς. Τη δική του κούραση, ατολμία και ανικανότητα όμως, να μην την μεταφέρει συνολικά στην ομάδα και την κάνει να εμφανίζεται… ανάλογα.

Και μιας και ανέφερα τον Αλαφούζο, θέλω να πω για την Παναθηναϊκή Συμμαχία και τις μάχες που δίνουν για τη διαιτησία και το παρασκήνιο.

Είναι σωστό που σηκώνει το θέμα της βρωμιάς στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τον ρόλο που έπαιξε ο Ολυμπιακός σ’ αυτό, ο Αλαφούζος. Είναι σωστό και πρέπει όλοι να σταθούν στο πλευρό του και πρέπει και ο ίδιος να αξιοποιήσει όλους του Παναθηναϊκούς και όλα τα όπλα που έχει στην διάθεσή του και υπάρχουν σ’ αυτή την μάχη.

Θα πρέπει όμως να κατάλαβε και ο ίδιος, πως η ομάδα δυστυχώς δεν είναι ώριμη και δεν έχει τα κότσια να σταθεί στο ύψος της, όταν βρίσκεται διαρκώς σ’ αυτή την κατάσταση μάχης. Καθώς αντί να συσπειρωθεί και να γίνει ακόμα περισσότερο μαχητική, επί της ουσίας πλαδαρεύει, φτιάχνει από μόνη της δικαιολογίες για τον εαυτό της και παραιτείται από οποιαδήποτε διεκδίκηση με ιδιαίτερη ευκολία.
Γι’ αυτό εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και πολύ καλός και λεπτός χειρισμός.

Να συνεχίσει τη μάχη ο Αλαφούζος, ο Παναθηναϊκός και όλοι μαζί οι Παναθηναϊκοί σαν ένας άνθρωπος εναντίον της σαπίλας που τρώει την σάρκα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και να σηκώσει κι άλλο τους τόνους αν εκτιμάει ότι αυτό θα έχει κάποιο αποτέλεσμα.
Όμως προς Θεού.

Όλο αυτό, ας το κρατήσει όσο γίνεται μακριά από την ομάδα. Ας την αφήσει έξω από την ιστορία την ομάδα, δηλαδή τον προπονητή και τους παίκτες.

Αποδείχθηκε ότι στην ομάδα δεν μπορούν να το διαχειρισθούν. Και το χρησιμοποιούν μόνο και μόνο σαν… ασπίδα για να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους κάθε φορά.

Είναι θέμα λάθους νοοτροπίας, είναι θέμα των… απόνερων της αρρώστιας που βιώνει πέντε χρόνια τώρα ο Παναθηναϊκός. Αλλά ό,τι και να είναι, πρέπει να σταματήσει. Αλλιώς τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Και θα δυσκολέψουν και πολύ.