Τελικά το μάθημα το έλαβαν οι Αμερικάνοι…

Σαν αύριο, 3η Σεπτεμβρίου του 2006, η Ελληνική ομάδα έμενε στη δεύτερη θέση του Κόσμου μετά την ήττα της (70-47) από τους Ισπανούς. Την πρώτη ημερομηνία, όπως διαπίστωσα χθες, τη θυμάται ακόμα πολύς κόσμος. Τη δεύτερη ημερομηνία τη θυμούνται οι Ισπανοί, ως Πρωταθλητές Κόσμου και βέβαια έχει καταγραφεί στην ιστορία των Μουντομπάσκετ.
Δεν θέλω να μειώσω τίποτα και κανέναν. Η νίκη επί των Αμερικάνων είναι αξέχαστη αλλά σα να μου φαίνεται ότι η ζωή συνεχίζεται, προχωρά. Όπως επίσης είναι τεράστια επιτυχία η 2η θέση στον Κόσμο που είχε κατακτηθεί το 2006 στην Ιαπωνία.
Παρακολουθώντας τη φρενίτιδα ενθουσιασμού στα διάφορα social media περί της προ 6ετίας τεράστιας επιτυχίας, για να είμαι ειλικρινής, απόρησα! Δεν βρίσκω το λόγο να «επιστρέφουμε» σ’ αυτό κάθε χρόνο…
Όπως είπα η ζωή προχωρά, όλοι κοιτάζουμε μπροστά. Κι έχω την αίσθηση ότι η αντίδραση των Αμερικάνων μετά απ’ αυτό το αποτέλεσμα αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα σκέψης, νοοτροπίας, πλάνου…
Προσφάτως έγινε γνωστό ότι ο Τζέρι Κολάντζελο θα συνεχίσει το πρόγραμμά του στην Team USA. Είναι εκείνος που το άρχισε το 2006 και μετά την ήττα από την Ελλάδα και το χάλκινο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, οδήγησε τις ΗΠΑ στην κορυφή όπου κι αν αγωνίστηκαν: Σε δύο τουρνουά μπάσκετ Ολυμπιακών Αγώνων (Πεκίνο και Λονδίνο) και σε ένα Μουντομπάσκετ (2010). Η Ελλάδα είναι η μόνη ομάδα που έχει νικήσει τις ΗΠΑ στην εποχή Κολάντζελο.
Οι αμερικάνοι, κινούμενοι στο πρόγραμμα Κολάντζελο, έχουν ρεκόρ 62-1. Κυρίως όμως έδειξαν σοβαρότητα, υπευθυνότητα και κατάλαβαν τι έπρεπε να κάνουν μετά την ήττα στη Σαϊτάμα προκειμένου να αποδείξουν σε όλους ότι παραμένουν άτρωτοι.
Για μένα αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα, το πώς αντιδράς και το πώς διαχειρίζεσαι ένα «στραβό» αποτέλεσμα αλλά και την επιτυχία. Οι Αμερικάνοι ήταν οι καλύτεροι… μαθητές στη Σαϊτάμα. Κι αυτό αποδείχτηκε στη συνέχεια.
Βεβαίως τα δεδομένα δεν είναι ίδια. Εξακολουθώ να εκτιμώ ότι αυτά που έχει πετύχει η Ελληνική ομάδα δεν έχουν… προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Από το 1987 ως και το 2009 (με δύο εξαιρέσεις το 1999 και το 2001) η Εθνική ομάδα ήταν σταθερά στην πρώτη πεντάδα της Ευρώπης και του Κόσμου.
Σε μια χώρα που ουσιαστικά δεν υπάρχει… τίποτα, το μπάσκετ ήταν πάντα ψηλά. Κανείς όμως δεν προβληματίστηκε για τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ουσιαστικά το ελληνικό μπάσκετ έμεινε ψηλά επειδή υπήρξε ανεπτυγμένη ιδιωτική πρωτοβουλία με κάποιους «τρελούς» να βάζουν χρήματα από την τσέπη τους.
Ούτε πλάνο υπήρξε, ούτε επένδυση της προκοπής έγινε (γήπεδο έφτιαξε κανείς στα «χρυσά χρόνια» για παράδειγμα;) ούτε κι αξιοποιήθηκαν επαρκώς ενόψει του μέλλοντος οι πόροι εκείνης της εποχής (για τη δεκαετία του ’90 λέω…).
Αυτό πιστεύω ότι θα έπρεπε να μας προβληματίσει πολύ περισσότερο από το να διασκεδάζουμε ΑΚΟΜΑ τη νίκη επί των Αμερικάνων. Το θαύμα είχε να κάνει με το ότι το… μηδενικό υπόβαθρο επάνω στο οποίο πατούσε μια μεγάλη γενιά Ελλήνων μπασκετμπολιστών, όλη η «σχολή» μας αν προτιμάτε, κατατρόπωσε την οργάνωση, το πλάνο, την παιδεία.
Και πέραν τούτου, επαναλαμβάνω, η αντίδραση των Αμερικάνων, που παρουσιάστηκαν άτρωτοι μετά τη Σαϊτάμα θα έπρεπε να είναι για μας το καλύτερο παράδειγμα. Όχι μόνο για μας, για όλο τον κόσμο…
Πλέον στην δύσκολη οικονομική συγκυρία το Ελληνικό μπάσκετ αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα… Φυσιολογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Παρόλ’ αυτά και επιτυχίες έχουν έρθει και μπασκετικό DNA υπάρχει, αλλά… πλάνο δεν βλέπω πουθενά.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η παραγωγική διαδικασία είναι μονόδρομος προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Η επένδυση σε νεαρούς Έλληνες ακόμα και οι «ψαγμένες» κινήσεις στους ξένους (χωρίς να επενδύονται τα τρελά χρήματα του παρελθόντος) αποτελεί επίσης μονόδρομο. Και μαζί με αυτά αποτελεί υποχρέωση το να «καθαρίσουν» τα κλειστά από τα «παράξενα στοιχεία» που έχουν εισχωρήσει λόγω… μόδας τα τελευταία χρόνια.
Το ελληνικό μπάσκετ θα πρέπει να προχωρήσει στη δημιουργία της δικής του σχολής με τη λογική ότι «πρέπει να παράγουμε τους σταρ» από τη στιγμή κατά την οποία και μας… ταιριάζει το άθλημα και δεν μπορούμε- πλέον- να έχουμε (να «αγοράσουμε» αν προτιμάτε) τα «σούπερ ονόματα» στο πρωτάθλημά μας.
Πιστεύω, εν κατακλείδι, ότι οι προβληματισμοί για το παρόν και το μέλλον είναι πολύ πιο σημαντικοί από το να έχουμε ανακηρύξει σε Εθνική Επέτειο τη νίκη επί των Αμερικάνων.
Αν δεν το έχουν καταλάβει ορισμένοι, ανήκει στο παρελθόν.
Και σε τελική ανάλυση για έναν αγώνα μπάσκετ μιλάμε, για τη χαρά μας, τη διασκέδασή μας και όχι για Εθνικό γεγονός.
Άλλωστε επειδή η ζωή προχωρά, ούτε ο Κρις Πολ θυμάται την τάπα από τον Διαμαντίδη, ούτε και ο Διαμαντίδης την τάπα που είχε ρίξει στον Κρις Πολ.