Να μην μικρύνει και σε νοοτροπία

Δεν ήταν έκπληξη άλλωστε για κανένα και στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική πιάτσα. Πάει καιρός που ο Παναθηναϊκός έχει χάσει αυτό που παραδοσιακά ήταν το μεγάλο του όπλο και καμάρι, δηλαδή την ευρωπαϊκή του ταυτότητα και ικανότητα ταυτόχρονα. Κι αυτό ήταν το φυσιολογικό αποτέλεσμα των όσων έγιναν στην ομάδα, τα τελευταία χρόνια και που εν πάση περιπτώσει δεν είναι της στιγμής και αυτού του σημειώματος να κουβεντιάσουμε.
Κάπου ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο ίσως να μην τα καταφέρει τελικά ο Παναθηναϊκός με τη Μάλαγα. Με μια διαφορά όμως. Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν και αδύνατον. Αλίμονο άλλωστε. Κι εδώ για την οικονομία και μόνο της συζήτησης θα σας θυμίσω κάτι που συζητάγαμε τις προηγούμενες μέρες.
Θα θυμάστε φαντάζομαι εκείνη την κουβέντα με τα περιβόητα… αμυντικά κενά της Μάλαγα. Κουβέντα στην οποία είχα πει και ας διαφώνησαν αρκετοί φίλοι, ότι αμυντικά κενά από χέρι δεν υπάρχουν. Θα πρέπει να… απαιτήσεις με τον τρόπο παιχνιδιού σου να… εμφανιστούν.
Φαντάζομαι ότι μετά και τα δύο παιχνίδια και ειδικά μετά απ’ αυτό στο ΟΑΚΑ, η συζήτηση σταματάει κάπου εδώ. Γιατί αν θεωρητικά το αδύνατο σημείο της Μάλαγα ήταν η αμυντική της διάταξη και τα περιβόητα κενά της και εσύ δεν έκανες να φανούν καν, τότε όλα τα υπόλοιπα κύλησαν όντως φυσιολογικά και επομένως και το που τελικά πήγε η πολύτιμη πρόκριση.
Αυτό σαν… παρένθεση στην κουβέντα που κάνουμε σήμερα. Γιατί ο σκοπός της δεν είναι να δούμε αν ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερη ομάδα από την Μάλαγα και αν αποκλείστηκε δίκαια ή άδικα.
Αποκλείστηκε δίκαια προφανώς. Και επίσης προφανώς, δεν πάλεψε όσο μπορούσε τις όποιες πιθανότητες είχε όταν μαθεύτηκε το συγκεκριμένο ζευγάρι.
Αλλά αυτό δεν είναι το πρόβλημα. Ή έστω για να μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα, δεν είναι το βασικό πρόβλημα.
Το βασικό πρόβλημα λοιπόν, είναι ο τρόπος που…. αποδέχθηκε ο Παναθηναϊκός σαν φυσιολογικό γεγονός τον αποκλεισμό του. Το ότι υπήρξαν άνθρωποι σε όλα τα κομμάτια αυτού του συλλόγου, που δήλωναν και… ικανοποιημένοι κιόλας. Που το αντιμετώπιζαν, χωρίς την παραμικρή απαίτηση από την ομάδα.
Κι εγώ δεν λέω να στήσουμε κανένα στον τοίχο, Ούτε τον Φερέιρα, ούτε τους παίκτες, παρ’ ότι κι αυτοί δεν έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν και στα δύο παιχνίδια. Και προφανώς παρά τον αποκλεισμό, είναι υποχρέωση όλων των Παναθηναϊκών να συνεχίζουν να στηρίζουν την ομάδα σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετέχει.
Αλλά άλλο αυτό και άλλο να λες… δεν τρέχει και τίποτε. Γιατί τότε δεν έχει μικρύνει απλά αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός. Έχει μικρύνει και σαν νοοτροπία. Σαν λογική και σαν μενταλιτέ σαν σύλλογος. Άλλο πράγμα δηλαδή να μην σηκώνεις παντιέρα τον αποκλεισμό και να κάνεις πόλεμο στην ομάδα κι άλλο να δηλώνεις και ευχαριστημένος κιόλας παρά τον αποκλεισμό.
Όπως και να ήταν όπως και να είναι διαχρονικά ο Παναθηναϊκός, κανείς που σέβεται το όνομα και την ιστορία αυτής της ομάδας, δεν μπορεί να μην στεναχωριέται, να μην το βγάζει κιόλας αυτό και αντίθετα να δηλώνει και ευχαριστημένος… γιατί απλά δεν μπορούσαμε.
Και δεν είναι ότι δεν ταιριάζει απλά στην νοοτροπία και στο όνομα του Παναθηναϊκού κάτι τέτοιο. Είναι ότι αν επικρατήσει μια τέτοια νοοτροπία, αυτό θα είναι καταστροφικό για την ομάδα και τις περαιτέρω υποχρεώσεις της. Μια τέτοια νοοτροπία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε… μηδέν βαθμούς στους ομίλους του Γιουρόπα και πάλι με το σκεπτικό ¨δυστυχώς αυτά μπορούσαμε αυτά κάνουμε».
Τέτοιες νοοτροπίες οδηγούν στο να παίζεις με τα δεύτερα στα προημιτελικά με τη Σταντάρ Λιέγης για να έχεις… ξεκούραστους τους βασικούς για το παιχνίδι με τον… Αστέρα Τρίπολης.
Κι αυτό είναι πολύ πιο μεγάλη απώλεια. Ακόμα και από τον αποκλεισμό απ’ τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και τα χαμένα εκατομμύρια που σημαίνει αυτό.
Γιατί είναι απώλεια πάνω απ’ όλα της ταυτότητάς σου. Μια ταυτότητας που δεν την έφτιαξες σε δύο και τρία και τέσσερα χρόνια ξαφνικά, για να θεωρηθεί φυσιολογικό να την ξαναχάσεις σε ίδιο –χρονικά- διάστημα. Αλλά την έχτισες βήμα-βήμα, χρονιά με την χρονιά σε ΟΛΗ την διάρκεια της ιστορίας σου σαν ομάδα. Με πολύ κόπο, με διαφορετικές συνθέσεις σε όλα τα επίπεδα (διοικητικό, ιδιοκτησιακό, προπονητικό, παικτικό) και σε διαφορετικές συνθήκες και περιόδους.
Και δεν είναι πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια, που ο Παναθηναϊκός παίζει με ομάδες που έχουν τεράστια απόσταση προς όφελός τους απ’ αυτόν σε επίπεδο μπάτζετ. Μην τρελαθούμε κιόλας.
Για να το καταλήγουμε το πράγμα. Ο Παναθηναϊκός αντικειμενικά αυτή την στιγμή και έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα, έχει μικρύνει σαν μέγεθος σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο. Το θέμα είναι να μην μικρύνει και σαν νοοτροπία. Και να συνεχίσουν οι άνθρωποί του, όχι μόνο να σκέφτονται σαν πραγματικά άνθρωποι ενός μεγάλου συλλόγου, αλλά να βάζουν συνεχώς και στόχο να παλεύει με όσες δυνάμεις έχει πια αυτός ο σύλλογος και αυτή η ομάδα, να ξανακερδίσει ο Παναθηναϊκός την χαμένη του ευρωπαϊκή αίγλη, νοοτροπία και ταυτότητα σαν ομάδα.
Το ότι κανένας απ’ όσους είναι και προσπαθούν αυτή την στιγμή στον Παναθηναϊκό σε όλα τα επίπεδα, όπως διοίκηση, Παναθηναϊκή Συμμαχία, προπονητής και παίκτες, δεν ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση είναι προφανές για κάθε λογικό άνθρωπο και οπαδό αυτής της ομάδας.
Αλλά ακριβώς γι’ αυτό, επειδή δηλαδή όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα άφθαρτοι και δεν έχουν ευθύνη για την κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή, πρέπει να κρατήσουν σαν κάτι ιερό, την ευρωπαϊκή νοοτροπία αυτής της ομάδας. Και να εκφραστεί αυτό, τόσο στα λόγια, όσο και στις πράξεις τους.
Το ξαναλέω. Η πρόκριση πάει χάθηκε. Και δεν έχει νόημα να συζητάμε πια γι’ αυτή και δεν ήταν κάτι μη αναμενόμενο. Η ταυτότητα όμως και η μενταλιτέ του συλλόγου και της ομάδας, δεν πρέπει με τίποτε να χαθεί. Και θέλει όντως μεγάλη προσπάθεια αυτό. Γιατί ο Παναθηναϊκός είναι σε… οριακό σημείο πια να τα χάσει και τα δύο. Και μάλιστα ανεπιστρεπτί.