Μπορούσε καλύτερα… πάλι καλά… αλλά ΜΠΟΡΕΙ

Όταν την πρώτη σου ουσιαστικά ευκαιρία την κάνεις στο 61’ και μετά προλαβαίνεις να κάνεις ακόμα τρεις σχεδόν κλασσικές και να φτιάξεις και τρεις τέσσερις ακόμα καταστάσεις που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κάτι καλό, τότε μάλλον κάτι δεν πήγε καλά στο πρώτο.

Κάτι δεν πήγε καλά στο πρώτο, όταν δεν κατάφερες να πατήσεις περιοχή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, είχες φανερά ανισσόροπη κατανομή μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πιο συγκεκριμένα. Στο πρώτο μέρος ο Παναθηναϊκός, φάνηκε να έχει ρίξει όλο του το βάρος, στο πώς θα προστατέψει τα άκρα του. Έτσι, τόσο ο Σισοκό, όσο και ο Ζέκα, κάλυπταν Βύντρα και Σπυρόπουλο όσο μπορούσαν. Αλλά την ίδια στιγμή, η Μάλαγα έκανε όλο το παιχνίδι με άνεση στο κέντρο, εκεί που Βιτόλο και Κατσουράνης δεν μπόρεσαν να καλύψουν τους χώρους τους.

Αποτέλεσμα αυτού, να κάνουν ότι θέλουν οι σαφέστερα πολυπληθέστεροι παίκτες της Μάλαγα και στον άξονα, ενώ και στα πλάγια οι μεσοεπιθετικοί της να μπορούν να παίρνουν βοήθειες, καθώς ελεύθεροι από πίεση οι κεντρικοί της χαφ, συνέκλιναν και βοηθούσαν.
Λέγαμε πριν μερικές μέρες και συγκεκριμένα στο προηγούμενο άρθρο σχετικά με τις αμυντικές αδυναμίες της Μάλαγα, ότι αυτές θα πρέπει να κυνηγήσεις, για να τις κάνεις να φανούν. Ε, στο πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός άφησε την Μάλαγα να λειτουργεί τόσο ελεύθερα, ώστε να μην μπει καν στη σκέψη ότι μπορεί να κινδυνέψει.

Κάπου εκεί πλήρωσε το τελικό αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός, το 2-0 δηλαδή που για διπλή αναμέτρηση είναι πραγματικά δύσκολο να ανατραπεί.

Παρ’ όλα αυτά. Παρ’ όλα αυτά λοιπόν, το δεύτερο ημίχρονο από ένα Παναθηναϊκό που και πάλι χωρίς να είναι ιδιαίτερα καλός κατάφερε να απειλήσει, έδειξε ότι ακόμα και τώρα μπορεί να κάνει τη μεγάλη πια ανατροπή. Μπορεί, αρκεί. Αρκεί δηλαδή να παίξει λογικά και να ανεβάσει παιχνίδι προς την περιοχή της Μάλαγα, όσο πιο οργανωμένα και πιεστικά μπορεί.

Μια παρατήρηση μόνο εδώ, γιατί το συνηθίζουμε να στεκόμαστε μόνο στις δικές μας ευκαιρίες. Είναι σίγουρο πως με βάση την εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου, ο Παναθηναϊκός δικαιούταν ένα γκολ. Όμως άλλο τόσο και περισσότερο, δικαιούταν και η Μάλαγα ένα τουλάχιστον ακόμα γκολ. Θέλω να πω με αυτό, πως αν στη ρεβάνς αρκεστούμε να πούμε, πως στην Ισπανία απλά είχαμε γκίνια και πάμε να ρεφάρουμε στο ΟΑΚΑ, τότε νωρίς-νωρίς θα βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Αντίθετα, αν σταθούμε ψύχραιμα στην εικόνα του πρώτου αγώνα και δούμε τι ακριβώς μπορούσαμε να γλιτώσουμε και τι ακριβώς μπορούσαμε να κάνουμε παραπάνω, τότε ασφαλώς και θα πάμε με καλύτερες προϋποθέσεις για τη δύσκολη ανατροπή.

Πάντως τόσο το τελικό σκορ, όσο και ο σαφέστατα ηττοπαθής και χωρίς εμπειρία τρόπος, με τον οποίο η Μάλαγα πήγε να «διαχειρισθεί» το 2-0 του πρώτου ημιχρόνου, δείχνει ολοκάθαρα πως δεν είναι ομάδα ιδιαίτερα μεγάλων δυνατοτήτων. Και μάλλον το ξέρει και η ίδια αυτό.

Γι’ αυτό και στο ΟΑΚΑ, θα είναι πολύ κρίσιμο και καθοριστικό το ποιός θα πάρει πρώτος το πάνω χέρι στο παιχνίδι, καθώς και το ποιος θα σκοράρει πρώτος.

Αλλά για αυτό έχουμε μέρες μπροστά μας και θα τα ξαναπούμε. Ο Παναθηναϊκός μπορεί και μπορεί, όχι γιατί έτσι συνηθίζουμε να λέμε, αλλά γιατί ΜΠΟΡΕΙ με βάση καθαρά την ποδοσφαιρική λογική και την εικόνα που έχουμε πια και από τις δύο ομάδες.

Σε ότι αφορά το παιχνίδι στο «Ροσαλέδα» εν συντομία μπορούμε να πούμε το εξής. Ο Παναθηναϊκός σίγουρα μπορούσε να πάρει καλύτερο αποτέλεσμα αν δούμε συνολικά το παιχνίδι, αλλά απ’ την άλλη πάλι καλά που τέλειωσε όπως τέλειωσε με βάση την εικόνα των δύο ομάδων στο πρώτο ημίχρονο και το 2-0 που είχε καταφέρει να κάνει ήδη η Μάλαγα.

Τέλος μια σημείωση ακόμα. Ελπίζω ο τραυματισμός του Μπουμσόνγκ να μην είναι ιδιαίτερα σοβαρός. Γιατί με αμυντικό δίδυμο τους Βελάσκες-Πίντο, ακόμα και στην… Λειβαδιά το παιχνίδι γίνεται δύσκολο για τον Παναθηναϊκό.