Αν υπάρχουν, πρέπει να τις αναγκάσει να εμφανιστούν

Αυτό, δίνει πολλές φορές προβάδισμα σε μια ομάδα, ανεξάρτητα από την δυναμική της στα χαρτιά και από την θέση της σαν αουτσάϊντερ ή φαβορί πριν τα δύο παιχνίδια.

Με αφορμή λοιπόν, τις εκτιμήσεις και εντυπώσεις που είδα, άκουσα και διάβασα για την Μάλαγα μέχρι τώρα και ειδικά μετά το νικηφόρο εκτός έδρας παιχνίδι με την Θέλτα.

Να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα αρχικά. Στα τριάντα περίπου χρόνια που είμαι στο χώρο, έχω βαρεθεί κάθε φορά που μια Ελληνική ομάδα αντιμετωπίζει μια ευρωπαϊκή, να ακούω και να διαβάζω το ίδιο πράγμα για την αντίπαλο της Ελληνικής ομάδας.
Και συγκεκριμένα το «καλή κι επικίνδυνη από την μέση και μπροστά, αλλά με πολλές αδυναμίες στην άμυνά της».

Ειλικρινά δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά για όσους ενδιαφέρονται, έχει πραγματικά πλάκα να αναζητήσετε παρόμοιες αναλύσεις από το πρόσφατο και μακρινό παρελθόν.

Μιλάμε για καρμπόν πραγματικά. Είτε αντίπαλος ήταν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ, είτε η Βασλούι και η Μαρσέιγ, είτε η Στεάουα κι η Άρσεναλ, είτε η Μάντσεστερ και η Στουρμ Γκρατς, η… ανάλυση για τις αντιπάλους των ελληνικών ομάδων, ήταν σχεδόν πάντα πανομοιότυπη.

Αχτύπητη και τρομερή μπροστά, αλλά με αμυντικά κενά που… αν τα εκμεταλλευτούμε και λοιπά, μπορούμε και λοιπά και πάει λέγοντας.

Να υποθέσουμε λοιπόν, πως όλες οι ευρωπαϊκές ομάδες, πλην των ελληνικών είναι φτιαγμένες από το ίδιο… καλούπι; Να υποθέσουμε επίσης, πως στην Ευρώπη δεν υπάρχουν σε καμιά ομάδα… αξιόπιστα στόπερ και πλάγιοι αμυντικοί;

Προφανώς και είναι αστείο ακόμα και σαν υπόθεση κάτι τέτοιο. Οπότε;

Οπότε, τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;

Η εξήγηση έχει να κάνει με δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι αυτή η περίεργη θεωρητικοποίηση του τρόπου με τον οποίο πρέπει υποτίθεται να αγωνίζονται οι ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη, έτσι όπως τον επέβαλλαν χρόνια τώρα οι έλληνες προπονητές, παράγοντες, ποδοσφαιριστές αλλά και δημοσιογράφοι.

Το περιβόητο δηλαδή, παίζουμε… σφιχτά πίσω και… χτυπάμε στις αντεπιθέσεις. Το οποίο τις περισσότερες φορές μεταφραζόταν στο… τρία στόπερ και ένας επιθετικός μπροστά να κυνηγάει τις μακρινές μπαλιές κι αν πιάσει έπιασε.

Ειδικά αυτό με τα τρία στόπερ, τον… λίμπερο και το… βάθος στην άμυνα γιατί οι αντίπαλοι είναι… επικίνδυνοι επιθετικά και τον… ένα κυνηγό μπροστά που πάντα ήταν… ταχύτατος –συνήθως και… κοντός- και θα μπορούσε να…εκμεταλλευτεί τους σχεδόν πάντα… αργούς και βαρείς αντιπάλους αμυντικούς στις αντεπιθέσεις με… μακρινές μπαλιές, μιλάμε φάγαμε τα νιάτα μας να τα ακούμε και να τα διαβάζουμε.
Και το κακό είναι πως ακόμα στοιχειώνουν τους εφιάλτες μας, σε σχέση με το τι ποδόσφαιρο και ποια τακτική επιλέγουν οι ελληνικές ομάδες και η Εθνική, ειδικά στους εκτός έδρας ευρωπαϊκούς τους αγώνες. Μιλάμε ότι ακόμα νομίζω ότι βλέπω τον… Γεωργίου να αναλύει γιατί πρέπει να παίξουμε με… τρία στόπερ και… βάθος στην άμυνα, αν θέλουμε να πάρουμε αποτέλεσμα και πάει λέγοντας.

Το δεύτερο είναι και το πιο ουσιαστικό, γιατί έχει να κάνει με αυτή καθ’ αυτή την ποδοσφαιρική ανάλυση των αντιπάλων μας. Το συνηθισμένο λάθος που γίνεται εδώ πέρα, είναι το ότι συνήθως βλέπουμε τις αντιπάλους μας, στατικά και με βάση την εικόνα ενός ή δύο παιχνιδιών τους και όχι ενταγμένες στο σύνολο της ποδοσφαιρικής σχολής που εκπροσωπούν και του ποδοσφαίρου της χώρας στην οποία ανήκουν.
Διότι ναι, έχουν αμυντικές αδυναμίες και η Μάλαγα και η Μάντσεστερ και η Ρεάλ και η Μπάγιερν και η Ντόρμουντ και όλες τους.

Αλλά τις έχουν, ή πιο σωστά τις εμφανίζουν στο ποδόσφαιρο που έχουν μάθει να παίζουν ή στο ποδόσφαιρο της χώρας στο οποίο καλούνται να ανταποκριθούν κάθε αγωνιστική. Δηλαδή στο ποδόσφαιρο, στο οποίο οι αντίπαλοί τους, παίζουν έτσι, που τις αναγκάζουν να εμφανίσουν κι ορισμένες φορές να πληρώσουν κιόλας, τις όποιες αδυναμίες τους.

Κι όταν σ’ αυτό το επίπεδο, λέμε ότι έχουν αμυντικές αδυναμίες, ας μην φανταστεί κάποιος αυτό που έχουμε μάθει εμείς εδώ να θεωρούμε σαν τέτοιες, δηλαδή τίποτε στόπερ που κουτουλάνε μεταξύ τους, ή τίποτε πλάγια μπακ που… δεν μπορούν ν κόψουν ούτε με… βαλέ, όπως έλεγε κάποτε ο Κααραγκούνης έξω από το Ντέλε Άλπι για τον Ντάβιντς και τον Τακινάρντι μετά από ένα παιχνίδι με την Γιουβέντους.
Για παράδειγμα, πάρτε την Μάλαγα, έτσι τουλάχιστον όπως την είδαμε στο παιχνίδι με την Θέλτα.

Πραγματικά, το αριστερό της μπακ, ήταν… περάστε κόσμε αλέστε και δεν ήξερε που πάταγε και που βρισκόταν. Αλλά το συγκεκριμένο μπακ στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ήταν διαρκώς ανάμεσα σε δύο και τρεις παίκτες της Θέλτα που του έβγαιναν μπροστά και  πίσω από την πλάτη του.

Πραγματικά, υπήρχαν κάτι τρύπες ναααα με το συμπάθιο ανάμεσα στο στόπερ της, αλλά τα στόπερ της έβλεπαν σε κάθε επίθεση της Θέλτα δυο, τρεις και τέσσερις και πέντε παίκτες να επιχειρούν να πατήσουν την περιοχή τους από διαφορετικές πλευρές και με διαφορετικές κινήσεις.

Θέλω να πω με λίγα λόγια, ότι ακόμα κι αν έχουν αμυντικές αδυναμίες αυτές οι ομάδες στο επίπεδο που μιλάμε, τις έχουν, ή πιο σωστά τις εμφανίζουν, γιατί είναι τέτοιο το ποδόσφαιρο που αντιμετωπίζουν και που παίζουν όλοι σχεδόν οι αντίπαλοί τους σε κάθε αγωνιστική, που… της το βγάζουν αυτό το πρόβλημα.

Γιατί αν νομίζετε, πως το αριστερό μπακ της Μάλαγα που συζητάγαμε παραπάνω και που δεν έχει καμιά σημασία το όνομά του, θα εμφανιστεί το ίδιο εκτός τόπου και χρόνου, αν βρεθεί με ένα αντίπαλο κάθε δεκαπέντε λεπτά μπροστά του να αντιμετωπίσει, ή αν έχει… σαράντα μέτρα άδεια μπροστά του, ή αν ο αντίπαλος χαφ ή δεξί μπακ αντίστοιχα… το περιμένουν πίσω από την σέντρα προς την περιοχή τους, τότε μάλλον θα γελαστείτε.

‘Όχι μόνο… βράχος αμυντικά θα σας φανεί, αλλά θα τον δείτε να κάνει και παιχνίδι μέχρι την περιοχή του Παναθηναϊκού και να βγάζει και επιθετικές ενέργειες με συχνότητα μεγαλύτερη κι απ’ αυτή των μέσων και επιθετικών του.  Σε σημείο μάλιστα, που θα αναρωτιέστε όσοι είδατε το παιχνίδι της Μάλαγα με την Θέλτα, αν πρόκειται για τον ίδιο ποδοσφαιριστή.

Με λίγα λόγια. Όλα αυτά που διαβάζετε και ακούτε για… κενά στην άμυνα και τα σχετικά κάθε φορά πριν από ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι ελληνικής ομάδας, όπως καλή ώρα τώρα του Παναθηναϊκού με την Μάλαγα, είναι απλά σαχλαμάρες και κουβέντες να περνάει η ώρα.

Γιατί τα πράγματα είναι απλά. Και έχουν ως εξής. Ακόμα κι αν υπάρχουν, θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να παίξει σαν την… Θέλτα για παράδειγμα, για να τα κάνει να εμφανιστούν και να τα εκμεταλλευτεί. Κι όταν λέω σαν την Θέλτα για να προλάβω όποιον… θέλει να παρεξηγηθεί, δεν εννοώ σαν ποιότητα, αλλά σαν τρόπο και στιλ παιχνιδιού.

Αν δεν το κάνει αυτό και… αφεθεί στις αναλύσεις ότι αρκεί να προσέξει αμυντικά την… επικίνδυνη Μάλαγα και μπροστά είναι τέτοιες οι… αμυντικές της αδυναμίες που θα βρει τρόπο ακόμα και… περιμένοντας να τις εκμεταλλευτεί, ούτε να… προλάβει να τις διαπιστώσει δεν θα προλάβει. Το θέμα λοιπόν είναι, ένα και μοναδικό. Ο Παναθηναϊκός Να πάει στην Μάλαγα και να παίξει με τέτοιο τρόπο που αφ’ ενός μεν να μπορέσει να ανταποκριθεί όσο γίνεται καλύτερα στην υπεράσπιση της αμυντικής του διάταξης, αφ’ ετέρου δε, να ΠΙΕΣΕΙ, να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ο ίδιος και να ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙ με ποδοσφαιρικό τρόπο και λογική και όχι… ελπίζοντας ότι έτσι θα γίνει, τα όποια κενά υπάρχουν στην αμυντική διάταξη των Ισπανών.

Αυτή είναι από καθαρά ποδοσφαιρική άποψη, η ασφαλέστερη συνταγή για να αναμετρήσουν δύο ομάδες τα δόντια τους και να διεκδικήσουν την πρόκριση σε τέτοιου είδους αναμετρήσεις.