Μήπως να το πάρουμε λίγο... αλλιώς;

Για να είμαι ειλικρινής παρακολουθώ αρκετά τα τελευταία χρόνια τις «μικρές» Εθνικές ώστε να έχω και μια ακόμα για το τι γίνεται στο «βάθος»! Από την Εφήβων λοιπόν, από τη στιγμή κατά την οποία δεν έχει σημειώσει μέχρι τώρα σε κανένα ματς πάνω από 66 πόντους (!!!) και με μέσο όρο 62,2 πόντους στην επιθετική της παραγωγή, δεν περίμενα και πολλά. Παρότι το υλικό δεν είναι και του... πεταματού. (Θα μας πείτε ότι μέχρι τώρα δεν έχει δεχτεί και πάνω από 71 αλλά... έλεος!).Στην Παίδων είδαμε τα ίδια φαινόμενα στα κρίσιμα παιχνίδια με Γαλλία, Σερβία, Λιθουανία και Γερμανία, με την ομάδα σ’ αυτή την «τετράδα», να μην καταφέρνει να «πιάσει» τους 60 πόντους. Ειδικά αυτή την ομάδα την παρακολούθησα αρκετά με δεδομένο ότι έχει δύο παίκτες για τους οποίους έχουμε ακούσει τα καλύτερα λόγια, τον Σταμάτη και τον Χαραλαμπόπουλο.

Ποιά είναι η ουσία; Για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση οι «μικρές» Εθνικές μένουν από την 8η θέση και κάτω. Κι αυτό είναι θέμα, μεγάλο θέμα, σε ό,τι αφορά στον τρόπο κατά τον οποίο δουλεύουν στον τομέα της παραγωγικής διαδικασίας.

Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι υπάρχει καλό υλικό στο «βάθος» του ελληνικού μπάσκετ. Υπάρχει ταλέντο και μάλιστα μπόλικο αλλά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν «δουλεύει» σωστά. Κι αυτό οφείλει να το βρει η Ομοσπονδία με δεδομένο ότι το (περίφημο) αναπτυξιακό πρόγραμμα... πάει περίπατο!

Μήπως θα πρέπει ν’ ανοίξει λίγο τους ορίζοντες σε ό,τι αφορά στα κριτήρια επιλογής προπονητών; Μήπως θα πρέπει κάποια στιγμή να επιβραβευτούν αυτοί που αποδεδειγμένα το... έχουν σε ό,τι αφορά στο θέμα της παραγωγικής διαδικασίας;

Στον πίνακα που σας παραθέτουμε μπορείτε να δείτε την πορεία των «μικρών» Εθνικών ομάδων στις πέντε τελευταίες διοργανώσεις. Βεβαίως γίνεται η διαπίστωση ότι μοναδική «φωτεινή εξαίρεση» αποτελεί αυτή η γενιά των 90ρηδων (Παπανικολάου, Μάντζαρης, Γιάνκοβιτς, Σλούκας κ.α.) που σάρωσε τα πάντα για μια τριετία.

Πέραν τούτων... Ουδέν. Μηδέν εις το πηλίκο.

ΟΙ «ΜΙΚΡΕΣ» ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ 5 ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ