Και πως να μην τους λατρέψεις

Δεν πιστεύω, για να είμαι ειλικρινής, ότι μπορούν οι Αργεντίνοι να κοντράρουν την παρέα του Κόμπι και του Λεμπρόν. Είμαι όμως βέβαιος ότι οι «γκαούτσος»- όπως πάντα- θα δώσουν το... 120% (και όχι απλώς το 100%) και γι' αυτό άλλωστε μας έχουν υποχρεώσει να τους λατρεύουμε.
 
Ομάδα με πολλά κιλά... μαγκιά (sic) είναι οι Αργεντίνοι. Κυρίως όμως μιά ομάδα που αποτελείται από παίκτες οι οποίοι εκφράζουν τον ορισμό της αφοσίωσης στην Εθνική τους ομάδα κι αυτός είναι ο πρώτος λόγος που τουλάχιστον σε μένα κατέχουν περίοπτη θέση στην εκτίμησή μου.
 
Βεβαίως έχουμε να κάνουμε με παιδιά τα οποία είναι καταξιωμένα, αναγνωρισμένα, απόλυτα επιτυχημένα και με πολλά χρήματα στον τραπεζικό τους λογαριασμό. Είναι σταρ οι άνθρωποι αλλά όταν τους βλέπεις ν' αγωνίζονται για την Εθνική τους ομάδα, αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν αποδεχτεί το ρόλο του στρατιώτη.
 
Για να παίζεις στην Εθνική ομάδα πρέπει πρωτίστως να το γουστάρεις και όχι να το κάνεις επειδή είσαι υποχρεωμένος. Είναι τιμή... Όταν όμως δεν έχεις το δικαίωμα να την απορρίψεις στο μυαλό σου (που κατά μιά έννοια είναι δικαίωμά σου εν πάση περιπτώση) τότε η τιμή μεταφράζεται σε «καταναγκασμό»! Κι εκεί... χάνεται το τόπι!
 
Οι Αργεντίνοι το γουστάρουν. Κι αυτή η «παλιοπαρέα» πάει μαζί με βασικές... προσθαφαιρέσεις στη διάρκεια των χρόνων. Ο Τζινόμπιλι, ο Σκόλα και ο Νοτσιόνι όπως και ο παγκίτης Γκουτιέρεζ- από την ομάδα που βρίσκεται στο Λονδίνο- πάνε μαζί από το Μουντομπάσκετ του 2002, με στην Ιντιανάπολις. Ο Νοτσιόνι λόγω τραυματισμού δεν ήταν παρών στο Μουντομπάσκετ του 2010 λόγω τραυματισμού.
 
Αυτή η «παλιοπαρέα» λοιπόν στη διάρκεια των διοργανώσεων αποχαιρέτησε στελέχη της που εγκατέλειψαν την ενεργό δράση. Ο Πέπε Σάντσεθ για παράδειγμα είπε «αντίο» στους Παναμερικάνικους του 2011 ενώ δεν είχε αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και στο Μουντομπάσκετ του 2010. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 (τότε που κατέκτησαν το χρυσό στην Αθήνα) αποχαιρέτησαν την Εθνική οι Μοντέκια και Σκονοκίνι. Μετά το Μουντομπάσκετ του 2006 ειπε "αντίο" ο Ρούμπεν Βολκοβίσκι (αγωνίστηκε στην Εθνική ομάδα από το... Μουντομπάσκετ του 1994 στον Καναδά!) ενώ ο Φαμπρίτσιο Ομπέρτο (πρωτόπαιξε στην Εθνική ομάδα της Αργεντινής στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996) εγκατέλειψε μετά το Παναμερικανικό του 2011 ενώ είχε προλάβει να τα... δει όλα!
 
Σταδιακά προστέθηκαν στελέχη, όπως ο Κάρλος Ντελφίνο (στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004) και ο Πάμπλο Πριτζιόνι (για πρώτη φορά στο Μουντομπάσκετ του 2006). Γενικά είναι μιά ομάδα που έχει σούπερ παίκτες «μπροστινούς» (Τζινόμπιλι, Σκόλα, Νοτσιόνι, Ντελφίνο και Πριτζιόνι) και πάγκο μάλλον... περιορισμένων δυνατοτήτων που αποτελείται όμως από παίκτες οι οποίοι όταν «πατήσουν παρκέ» θα... φτύσουν αίμα! Στους «μπροστινούς» δεν υπολογίζουμε τον Φεντερίκο Κάμεριχς ο οποίος με τόσα προβλήματα που αντιμετώπισε είναι θαύμα το ότι κατάφερε να συγκεντρωθεί πάλι στο μπάσκετ. Αν η ζωή ήταν περισσότερο γενναιόδωρη μαζί του πιθανότατα να ήταν κι αυτός στην πρώτη γραμμή.
 
Αλλά αυτοί οι «μπροστινοί» είναι το... κάτι άλλο! Δεν συμφωνείτε; Όσο κι αν έχουν μεγαλώσει ηλικιακά!
 
Μοιραία, πάντως, στην αναμέτρηση της Αργεντινής με τις ΗΠΑ έρχεται στο μυαλό μας ο αγώνας της 4ης Σεπτεμβρίου του 2002, στο Μουντομπάσκετ της Ιντιανάπολις. Τότε που οι «γκαούτσος» επικράτησαν  87-80 κι έγιναν οι πρώτοι που νίκησαν τις ΗΠΑ από το 1992 και μετά όταν «μπήκαν στο παιχνίδι» οι ΝΒΑers. Μέχρι τότε οι ΗΠΑ μετρούσαν 58-0! Ο Σάντσεζ, ο Τζινόμπιλι, ο Μοντέκια, ο Ομπέρτο, ο Φερνάντεθ, ο Σκονοκίνι, ο Σκόλα, ο Γκουτιέρεζ, ο Νοτσιόνι, ο Παλαντίνο και ο Βολκοβίσκι ήταν οι μεγάλοι νικητές. Ο Μάικλ Φίνλεϊ, ο Μπάρον και ο Αντόνιο Ντέιβις, ο Αντρέ Μίλερ, ο Ζερμέιν Ο' Νιλ, ο Πολ Πιρς, ο Ρέτζι Μίλερ, ο Σον Μάριον, ο Τζέισον Ουίλιαμς, ο Μπεν Ουάλας, ο Έλτον Μπραντ και ο Ραέφ Λαφρέντζ με προπονητή τον Τζορτζ Καρλ έλαβαν τον τίτλο της «Shame Team». (Στην πορεία ηττήθηκαν από Σέρβους και Ισπανούς κι έμειναν 6οι!!!).
 
Δεν θέλω να μειώσω βεβαίως τους αμερικανούς μ' αυτά που αναφέρω και την... κατάθεση ψυχής στους Αργεντίνους. Προσωπικά «υποστηρικτής» των ΗΠΑ είμαι... Και μ' αρέσουν οι τύποι. Όταν βλέπεις αυτούς τους σούπερ σταρ του ΝΒΑ να ορμάνε με το... κεφάλι στο παρκέ για να διεκδικήσουν κάθε μπάλα κι όταν «επιτίθενται» στην άμυνα κι «ανοίγουν» το παιχνίδι σε κάνουν να χάνεις το... τόπι, τότε δεν μπορείς παρά να τους παραδεχτείς. Κι αυτοί άλλωστε είναι αφοσιωμένοι στην Εθνική τους ομάδα...
 
(Όπως και οι Ισπανοί, ανεξάρτητα από το ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν τους... χωνεύουν. Αν και πιστεύω ότι αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι δεν μπορούμε να τους νικήσουμε. Τέλος πάντων).
 
Όμως οι Αργεντίνοι είναι από... άλλο ανέκδοτο. Πιθανότατα να είναι και η τελευταία μεγάλη διοργάνωση για κάποιους απ' αυτή την απίστευτη παρέα που έχει «κερδίσει» το σεβασμό, την αναγνώριση και το χειροκρότημα όλων εκείνων που αγαπούν πραγματικά το μπάσκετ.