Eλληνες... χάσαμε!

Μπορεί η λέξη «αποτυχία» να φοβίζει, άλλους να τους κάνει επιφυλακτικούς ως προς το χαρακτηρισμό της μέχρι τώρα παρουσίας μας στο Λονδίνο, όμως θα πρέπει -κατά την ταπεινή μου άποψη- να δούμε τα πράγματα ψυχρά, ρεαλιστικά και φυσικά να μιλήσουμε με ανοικτά χαρτιά.

Ο στίβος -κυριολεκτικά- βυθίστηκε, το πόλο πήγε περίπατο και αν δεν υπήρχαν ο Ηλιάδης και τα κορίτσια της Κωπηλασίας (Τσιάβου - Γιαζιτζίδου) θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε για το πατατράκ της τετραετίας.

Τα αίτια της παταγώδους αποτυχίας δεν θα πρέπει να τα αναζητήσουμε μόνο στην οικονομική κρίση. Γιατί βγήκαν αθλητές μας και την επικαλέστηκαν, μιλώντας για τη στήριξη που δεν έχουν πλέον από την Πολιτεία, τις τραγικές εγκαταστάσεις κ.α.

Συμφωνούμε και είμαστε μαζί τους, αλλά μήπως πρέπει άπαντες να αντιληφθούν ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός θα πρέπει να αρχίσει να... απαγκιστρώνεται από την κρατική χρηματοδότηση σε επίπεδο αθλητών; Εξυπακούεται, βέβαια, ότι σε επίπεδο εγκαταστάσεων και συνεργασίας με τις ομοσπονδίες θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ανάπτυξης αυτών των αθλημάτων και προσφοράς των απαραίτητων εφοδίων προς τους αθλητές για να μπορούν να κάνουν πρωταθλητισμό.

Ομως, θα πρέπει -επιτέλους- να επιλέξουν και οι αθλητές, αλλά και οι ομοσπονδίες με ποιο τρόπο θα πορευθούν στο μέλλον, γιατί τα πράγματα καλύτερα και μετά τα φετινά τραγικά αποτελέσματα, δεν μπορούν να γίνουν σε επίπεδο οικονομικής χρηματοδότησης.

Αν στην εικόνα που εμφανίζουμε ως χώρα σε αθλητικό επίπεδο στο Λονδίνο, προσθέσουμε και την αποτυχία της εθνικής ομάδας μπάσκετ να προκριθεί στο Ολυμπιακό τουρνουά, τότε αντιλαμβάνεστε ότι δεν δικαιούμαστε δια να ομιλούμε.

Όμως, μήπως είναι η παρουσία αυτή που έχουμε στο Λονδίνο η απολύτως φυσιολογική για τα ελληνικά χρώματα, τις δυνατότητές μας και τις συνθήκες δουλειάς;

Μήπως η παραγωγή μεταλλίων των προηγούμενων ετών και κυρίως η... φούσκα που άρχισε να φουσκώνει ενόψει 2004 έχει πλέον παύσει τη δραστηριοποίησή της;
Μήπως οφείλουμε άπαντες να προσγειωθούμε στη σκληρή πραγματικότητα; Διότι λεφτά πλέον δεν υπάρχουν. Πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε αυτά των χορηγών. Αρα; Μήπως πρέπει να στραφούμε σε επιλογές πιο παραδοσιακές και πιο αθλητικές, ενδεχομένως και ρεαλιστικές για τα ελληνικά δεδομένα;

Τα ερωτήματα αυτά είναι αρκετά δύσκολο να βρουν σήμερα απαντήσεις. Κατά κύριο λόγο απαιτείται από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να αποφασίσουν αν θα προχωρήσουν με τον επαγγελματικό αθλητισμό, που σε πολλές περιπτώσεις προϋποθέτει και τη χρήση ουσιών, ή θα αρκεστούν στην αξία της συμμετοχής και τη διεκδίκηση μεταλλίων που όταν θα τα κατακτάμε ως χώρα θα ξέρουμε ότι είναι προϊόν δουλειάς και όχι... προϊόν με την αυστηρή έννοια της λέξης.

Δύσκολοι καιροί για μια τέτοια κουβέντα...