Η πρόκριση και το χαμόγελο του Σισοκό

Καθώς αυτό είναι που μετράει και αυτό που θέλαμε να δούμε στην τελική. Το ότι έχει περάσει ήδη στην επόμενη φάση, ούτε λόγος φυσικά. Το μόνο που έχει ενδιαφέρον και αξία πια για τον Παναθηναϊκό, είναι να αξιοποιήσει από πλευράς συμπερασμάτων την άνετη και δίκαιη νίκη που πήρε στην Σκωτία.

Κι αυτό είναι το θέμα για τον Παναθηναϊκό. Το ότι για την εποχή και τα δεδομένα, έπαιξε καλή μπάλα. Είχε πλάνο, είχε σχέδιο και το εφάρμοσε όσο καλύτερα μπορούσε με βάση τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν για την εποχή.

Κι επειδή η πρόκριση είναι ήδη δεδομένη, αξίζει τον κόπο να σταθούμε λίγο περισσότερο σ’ αυτό που έκανε την διαφορά χθες στον Παναθηναϊκό.

Κι αυτό ήταν ο Σισοκό. Ακριβώς γιατί έπαιζε διαφορετικά απ’ ότι είχαμε συνηθίσει να παίζουν τα χαφ του Παναθηναϊκού. Και κυρίως γιατί στο κλασσικό πρεσάρισμα και παράλληλο παιχνίδι που έπαιζε στον χώρο αυτό ο Παναθηναϊκός, πρόσθεσε ποιότητα, ντρίπλα και λογικότατες ποδοσφαιρικά ενέργειες.

Ο Σισοκό με λίγα λόγια, συμπεριφέρθηκε σαν νορμάλ ποδοσφαιριστής στην θέση που κινήθηκε και κάτι παραπάνω ακόμα.. Έδειξε ότι μπορεί να είναι και κάτι παραπάνω από απλά νορμάλ ποδοσφαιριστής. Για μην πω με βάση την εμφάνισή του, αρκετά παραπάνω.

Απ’ την στιγμή λοιπόν που οι Σκωτσέζοι δεν ήταν ουσιαστικά σε θέση ούτε να πιέσουν τον Παναθηναϊκό, αλλά ούτε και να απαλλαχθούν εύκολα από την πίεση των παικτών του Φερέιρα, η παρουσία του Σισοκό λειτούργησε σαν καταλύτης που ελευθέρωσε ενέργεια, φάσεις και ουσία στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού.

Κι επειδή πάντα με εξιτάρουν οι λεπτομέρειες στο ποδόσφαιρο, από τον Σισοκό που έτσι κι αλλιώς έκλεψε την παράσταση, δύο πράγματα μου άρεσαν περισσότερο ακόμα και από τις ενέργειες του Ιβοριανού.

Το πρώτο ήταν ο τρόπος που συμμετείχε στο παιχνίδι. Ο τρόπος δηλαδή που μέχρι το τελευταίο λεπτό και παρ’ ότι είχε συναίσθηση ότι ήταν ο σταρ της βραδιάς, μάρκαρε με λύσσα σε κάθε γωνιά του γηπέδου.

Και το δεύτερο και πιο σημαντικό για μένα, ήταν το… χαμόγελό του. Ναι το χαμόγελό του. Είχα καιρό να δω παίκτη του Παναθηναϊκού να χαμογελάει επιτέλους μέσα στο παιχνίδι. Να βγάζει θετική αύρα και όχι γκρίνια και μιζέρια. Το γέλιο του Σισοκό λοιπόν, που έδειξε να έχει και μπόλικη τρέλα (καλώς εννοούμενη) εκτός από τα ποδοσφαιρικά προσόντα, ήταν για μένα η πιο ωραία εικόνα από τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι με την Μαδέργουελ.

Αυτό που λέμε δηλαδή η αύρα που βγάζει αυτή η ομάδα. Που και αυτή όπως και ο τρόπος παιχνιδιού του Παναθηναϊκού, ήθελαν επειγόντως αλλαγή. Κι ο Σισοκό φάνηκε ότι μπορεί να βοηθήσει και στα δύο.

Αν μάλιστα ο Σο και ο Φορναρόλι, αποδειχθούν κι αυτοί συνεπείς με όσα ακούγονται και γράφονται γι’ αυτούς, τότε ασφαλώς ο Παναθηναϊκός μπορεί να φτιάξει ένα άξονα που θα αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού αυτής της ομάδας. Κι αν το καταφέρει αυτό, σε συνδυασμό με την κερδισμένη ήδη πρόκριση, τότε ασφαλώς και η σεζόν του ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς. Αρκεί φυσικά να τους σεβασθεί, να συνεχίσει να ποντάρει πάνω τους και να μην κάνει πισωγυρίσματα σε τακτικές και επιλογές προσώπων.