Η βαριά κληρονομιά...

Τους επαγγελματίες παράγοντες, εκείνους που δεν θα διστάσουν, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους, να υποκύψουν σε πιέσεις, να κοιτάξουν να βρουν άλλους τρόπους για να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Απόστολος Παπουτσάκης υπήρξε διαφορετικός... Δεν το έπαιζε, αλλά ήταν ρομαντικός. Τον βοηθούσε ο τρόπος ζωής που ακολουθούσε, τον συντηρούσε η αγάπη του για τον Εργοτέλη, κυρίως και για το ποδόσφαιρο.

Ζούσε και ανέπνεε για να δει το καμάρι του να καθιερώνεται στα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το κατάφερε με πείσμα, κόπο και... τρόπο, σε αντίθεση με συναδέλφους του που δεν ξέρουν από αυτά... Το κατάφερε και με θυσίες. Προσωπικές, επαγγελματικές, οικογενειακές...

Τον λάτρευε τον Εργοτέλη ο «κυρ-Απόστολος», γι' αυτό και τον λάτρευαν όλοι όσοι είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του.

Ακόμα και όταν πολλοί τον συμβούλευσαν, πέρσι τέτοια εποχή, να μην εμπλακεί με τα διοικητικά της Super League, εκείνος ήθελε να κάνει και αυτό το βήμα, για να βάλει το δικό του λιθαράκι σε μια προσπάθεια αλλαγής στάσης, στον τρόπο διοίκησης και αντιμετώπισης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Δεν άκουσε και εδώ έκανε το μοναδικό λάθος στη μακρά διαδρομή του στο χώρο του ποδοσφαίρου. Εκανε λάθος, διότι η παρουσία του στην προεδρία της Λίγκας, αν και ο ίδιος δεν έδωσε κανένα δικαίωμα, τον έφερε στο στόχαστρο πικρόχολων σχολιασμών, χτυπημάτων κάτω απ' τη μέση.

Ο Εργοτέλης κατέληξε στη Football League, ο Παπουτσάκης υποχρεώθηκε να μιλήσει για παρασκήνιο, λέξη που μέχρι τότε δεν είχε βγει ποτέ απ' το στόμα του, αν και γνώριζε ότι υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει... Γιατί... χαζός δεν ήταν... Από τους πιο έξυπνους παράγοντες του χώρου ήταν και γι' αυτό θα παραμείνει μοναδικός στο είδος του, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Μια μορφή βαθιά χαραγμένη στη μνήμη εκείνων που τον γνώρισαν. Παραγόντων, αθλητών, φιλάθλων, δημοσιογράφων...

Μια ιδέα που πρέσβευε ένα ποδόσφαιρο δίχως βία, δίχως... παρασκήνιο (σ.σ. άσχετα αν υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να το παρακολουθήσει και αυτό), ένα Fair Play όλη του η ζωή.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Ας γίνει παράδειγμα προς μίμηση η παρουσία του στο χώρο του ποδοσφαίρου, για όσους μένουν, αλλά κυρίως για εκείνους που θα έρθουν.
 
Ο σκοπός της ύπαρξης του Εργοτέλη είναι πλέον ιερός...

Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο διάδοχος του Απόστολου Παπουτσάκη...