Τα φιλικά, οι «αδυναμίες» και οι λύσεις

Συμπεράσματα από τέτοια παιχνίδια, βγάζει μόνο ο προπονητής και απ’ όλους τους υπόλοιπους, μόνο όποιος… θέλει να βγάλει. Όποιος δηλαδή θέλει εκ των προτέρων να αβαντάρει ή να θάψει πρόσωπα και καταστάσεις. Και τα δύο μάλιστα γίνονται πολύ εύκολα και πειστικότατα μετά από τέτοια φιλικά.

Πόσω μάλλον, όταν δεν ζεις από κοντά την ιδιαιτερότητα και την καθημερινότητα της ομάδας και των ποδοσφαιριστών, που καλείσαι να κρίνεις. Όταν δηλαδή δεν ξέρεις, σε ποια κατάσταση βρίσκονται ή θέλει ο προπονητής να βρίσκονται αυτή την περίοδο. Όταν δεν ξέρεις πόσο σκληρή ήταν η αμέσως προηγούμενη μέρα τους, ή πόσο προβλέπεται να είναι η επόμενη. Όταν… όταν, υπάρχουν φυσικά και νομίζω το καταλαβαίνουν όλοι, πολλά «όταν» που παίζουν ρόλο στην εικόνα μιας ομάδας συνολικά, αλλά και των ποδοσφαιριστών ατομικά, σε τέτοια παιχνίδια.

Με βάση όλα αυτά τα προφανή από ποδοσφαιρική άποψη, νομίζω πως ούτε καμπανάκια χρειάζονται, ούτε αγωνίες και τα λοιπά, από την φιλική ήττα του Παναθηναϊκού με 2-1 από την Κράσνονταρ.

Αντίθετα χρειάζεται ψύχραιμη προσέγγιση και κυρίως επισημάνσεις που μπορούν να γίνουν ανεξαρτήτως συνολικής απόδοσης και φόρμας της ομάδας.

Και τέτοιους είδους επισημάνσεις μπορούμε να συζητήσουμε αυτή την στιγμή. Οτιδήποτε άλλο είναι και παρακινδυνευμένο και άνευ σημασίας.

Πάρτε για παράδειγμα την τραγική αμυντική εμφάνιση του Παναθηναϊκού και τα κενά που παρουσίασε. Τι να κρίνεις λοιπόν εδώ πέρα; Μια αμυντική γραμμή που δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδείς;

Με τους δύο από τους τέσσερις που ξεκίνησαν (Γιούρκας, Ιωαννίδης) να είναι παίκτες για τους οποίους ο Φερέιρα έχει ζητήσει να φύγουν;

Άντε το πολύ-πολύ να πεις και να κρίνεις κάποιες κινήσεις των δύο στόπερ που δεν έχουμε δει να παίζουν με τον Παναθηναϊκό μέχρι τώρα. Τον Βελάσκες δηλαδή και τον Πίντο.

Πολύ ωραία λοιπόν. Και οι δύο δεν έδειξαν κάτι ιδιαίτερο, με τον Βελάσκες μάλιστα να είναι πηγή κινδύνου. Και πάλι όμως. Πως να κρίνεις ένα στόπερ που παίζει για πρώτη φορά σε μια νέα ομάδα και σε μια αμυντική γραμμή που στο σύνολό της δεν γνωρίζεται μεταξύ της; Τι να κρίνεις δηλαδή; Τα ατομικά του προσόντα; Την ταχύτητά του μετά από δέκα προπονήσεις Ιούλιο μήνα; Την αλτικότητά του;

Απλά είναι τα πράγματα εδώ λοιπόν. Αν θέλεις να τον θάψεις, τον βγάζεις με το καλημέρα άχρηστο και από κει και πέρα περιμένεις σε κάθε γκολ που θα τρώει ο Παναθηναϊκός, να του το φορτώσεις, για να… δικαιώσεις την καλοκαιρινή σου εκτίμηση. Αλλά αυτό δεν είναι ποδοσφαιρική λογική. Όπως αντίστοιχα, ποδοσφαιρική λογική δεν είναι, να τραβάς απ’ τα μαλλιά μια ενέργειά του ή ένα κόψιμο και να λες «έδειξε την κλάση του και ότι θα κάνει την διαφορά με το καλημέρα».

Κι αυτό είναι εξίσου αστείο, αλλά από την απέναντι πλευρά, τη θετική υποτίθεται.

Το σωστό και λογικό είναι να πεις ακριβώς αυτό που είδες και να το βάλεις στη θέση που αντικειμενικά μπαίνει, με δεδομένες τις συνθήκες και τη χρονική περίοδο που διανύουμε.

Ότι δηλαδή δεν έδειξαν κάτι ιδιαίτερο, εντάξει, αλλά προφανώς και πρέπει να τους δούμε αρκετές φορές ακόμα και κυρίως με την βασική ενδεκάδα, για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.

Τα ίδια σε γενικές γραμμές ισχύουν και για όλη την ενδεκάδα και για τις άλλες γραμμές και για τους άλλους ποδοσφαιριστές νέους και παλιούς.

Αν κάτι μπορεί να παρατηρήσει κάποιος σαν ανησυχητικό, καθώς δεν είναι θέμα φυσικής κατάστασης ή φόρμας, αλλά έχει να κάνει καθαρά με τον τρόπο που έχει συνηθίσει να παίζει η ομάδα, αυτό είναι η δυστοκία στη δημιουργία φάσεων και γενικά στον δημιουργικό τομέα του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού. Εκεί όντως φάνηκε να υπάρχει ένα σχετικό πρόβλημα, το οποίο ήταν τόσο εμφανές που φαντάζομαι δεν το είδαμε μόνο εμείς, αλλά προφανώς το είδε και ο Φερέιρα και θα δουλέψει πάνω σ’ αυτό.

Από κει και πέρα δύο μόνο πραγματάκια. Το πρώτο είναι ότι ειλικρινά δεν ξέρω τελικά με τι φορ θα παίζουμε στην κορυφή και αν ο Φορναρόλι είναι αυτός που θα λύσει αυτό το πρόβλημα. Εκείνο που ξέρω, είναι ότι αυτός ο Πετρόπουλος, έχει βαλθεί κάθε φορά που είναι να φύγει όπως τώρα για παράδειγμα, να τους κάνει όλους τελικά να αναρωτιούνται αν κάνουν λάθος στη συγκεκριμένη απόφαση.

Το δεύτερο. Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ένα πράγμα. Πως με την έλευση και του Φορναρόλι, ο Παναθηναϊκός πια, λογικά από πλευράς έμψυχου υλικού, θα είναι αυτός που βλέπουμε. Αυτό πρακτικά σημαίνει, πως θα πρέπει να ξεχάσουν όλοι πλέον, πως υπάρχει ακόμα περιθώριο να διορθωθούν με… μεταγραφές όποια τυχόν αρνητικά έχει εντοπίσει.

Ο Παναθηναϊκός πια, είναι αυτός και αυτός θα είναι. Από κει και πέρα, θα πρέπει όλοι πλέον και η τεχνική ηγεσία και οι οπαδοί, αλλά και όσοι κρίνουν υποτίθεται και γράφουν για την ομάδα, να έχουν υπ’ όψιν τους ένα πράγμα. Πως από δω και πέρα, οποιαδήποτε λύση θα μπορεί να δοθεί μόνο εκ των έσω. Γι’ αυτό και θα πρέπει να ανέβει ακόμα περισσότερο ο δείκτης αξιοκρατίας, αντικειμενικότητας και αξιοποίησης όλων στην ομάδα, με βάση αποκλειστικά και μόνο τα προσόντα, τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά και την φόρμα του καθενός.