Ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών

Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές καθώς αποτελεί προσωπική εκτίμηση. Με τα «στενά» οικονομικά δεδομένα οι ομάδες του πρωταθλήματος οφείλουν να κάνουν παραγωγή. Οφείλουν επίσης να προχωρήσουν σε «ψαγμένες» επιλογές ξένων βάζοντας στην άκρη άλλα ζητήματα.

Κάποτε στην Ελλάδα όλο το… χρήμα έπεφτε στο μπάσκετ. Πλέον δεν υπάρχει αυτή η άνεση. Τότε οι ομάδες είχαν τη δυνατότητα να διαλέγουν τον πιο… ακριβό και φανταχτερό ξένο παίκτη και να προσπερνούν- χωρίς να μελετούν ιδιαιτέρως- κάποιον άλλο που ήταν οικονομικός.

Πλέον όλες οι ομάδες θα πρέπει να κινηθούν συνδυάζοντας απόλυτα τα κομμάτια της οικονομίας και της ικανότητας. Κι αυτό απαιτεί δουλειά, ανάλυση, μελέτη, γνώση…

Αυτή είναι τουλάχιστον η δική μου πεποίθηση. Προτιμώ τις «ψαγμένες»- επειδή βρίσκω περισσότερη ουσία σ’ αυτές- από τις… επικοινωνιακές επιλογές.

Με αφορμή αυτό που σας αναφέρουμε θελήσαμε να επαναφέρουμε στη μνήμη μας κάποιες χαμένες ευκαιρίες του παρελθόντος. Τότε που οι ομάδες είχαν το «ζεστό χρήμα» αλλά δεν επιθυμούσαν- και μάλιστα πεισματικά- να επενδύσουν.

Κι όπως θα διαπιστώσετε δεν είχαν και… μάτι! Δεν θα αποκαλύψω- πάντως- τα ονόματα των ομάδων, των παραγόντων, των προπονητών που δεν προχώρησαν στις παρακάτω κινήσεις. Όμως θα σας πω ότι τα παραδείγματα δεν αφορούν τους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Άρη και ΠΑΟΚ. Κι επίσης ούτε τον Πανιώνιο και την ΑΕΚ αφορούν!

Κάποτε, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 είχε εμφανιστεί σε μικρομεσαία αθηναϊκή ομάδα ένας πιτσιρικάς λατινοαμερικανός. Μόλις είχε «ανοίξει» ο νόμος Μπόσμαν και το ιταλικό του διαβατήριο έδινε υποσχέσεις. Ο πιτσιρικάς απορρίφθηκε. Λίγα χρόνια αργότερα έγινε πρωταθλητής Ιταλίας κι Ευρώπης (Βίρτους), πρωταθλητής ΝΒΑ (Σπερς) και χρυσός Ολυμπιονίκης (Αργεντινή).

Ναι δεν κάνετε λάθος… Η ελληνική ομάδα (μικρομεσαία επαναλαμβάνουμε) είχε απορρίψει τον Μανού Τζινόμπιλι.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 μια άλλη μικρομεσαία αθηναϊκή ομάδα που είχε κανά- δυό χρόνια στην Α1 κατηγορία έψαχνε για αμερικανό σέντερ. Είχε ορίσει την τιμή στις 300 χιλιάδες δολάρια… Φανταστείτε! Τώρα άντε να είναι 60-80 χιλιάρικα το maximum  σ’ αυτό το επίπεδο. Για να καταλάβετε- οι νεότεροι- τι γινόταν τότε.

Εμφανίστηκε τότε ένας μάνατζερ (που δεν βρίσκεται πλέον στο συγκεκριμένο χώρο καθώς εκνευρίστηκε με όσα έβλεπε αλλά γνωρίζει την αμερικάνικη αγορά όσο κανείς) κι έπιασε τον προπονητή της ομάδας: «Άκουσε, σου έχω σούπερ ευκαιρία, σούπερ παίκτη που θα κάνει αίσθηση μόνο με 80 χιλιάδες δολάρια»! Ο προπονητής είδε τις κασέτες, του άρεσε ο παίκτης αλλά απάντησε με το εξής αφοπλιστικό επιχείρημα: «Αν πάρω παίκτη με 80 χιλιάρικα θα με… φάνε ζωντανό. Θα πάρω παίκτη με 300 χιλιάρικα για να είμαι ασφαλής»!

Έτσι λοιπόν το «λαβράκι» απορρίφθηκε. Λίγα χρόνια μετά έγινε ο βασικός παίκτης σε μια ομάδα που έπαιξε ονειρεμένο μπάσκετ και κατέκτησε δύο συνεχόμενα τρόπαια στην Ευρωλίγκα. Πρόκειται για τον Μασέο Μπάστον της Μακάμπι!

Περίπου την ίδια εποχή μια ομάδα από την περιφέρεια επίσης αναζητούσε ξένο σέντερ. Ένας ατζέντης τους πλησίασε και τους πρότεινε έναν ξανθομάλλη σέντερ, πρώτο σκόρερ- ριμπάουντερ και μπλοκέρ στην Α2 της Ισπανίας με τιμή κοντά στις 90 χιλιάδες δολάρια. Μόνο που δεν τον πέταξαν έξω με τις κλωτσιές όταν άκουσαν τη λέξη «Α2 Ισπανίας» και προτίμησαν να πάρουν έναν γυρολόγο από το ΝΒΑ.

Ο παίκτης πάντως βρήκε στέγη και μάλιστα… καλή ένα χρόνο αργότερα. Κατέκτησε κι ένα πρωτάθλημα Ευρώπης με τη Μακάμπι (πάλι). Φυσικά μιλάμε για τον Νέιτ Χάφμαν που- πριν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα τραυματισμού- έκανε θραύση στο Τελ Αβίβ.

Θα «κλείσουμε» αυτές τις ιστορίες με μια περίπτωση που γράφτηκε στην Αθήνα. Ενας Σέρβος μάνατζερ, στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, πλησίασε κάποτε τον προπονητή μιας αθηναϊκής ομάδας και του είπε τα εξής: «Σου έχω δύο περιπτώσεις, δύο πιτσιρικάδες σέντερ 17 χρονών. Ο ένας παίζει στην Σκόντο στη Λετονία και ο άλλος στην Άτλας Βελιγραδίου»….

Ούτε που εξέτασαν τις περιπτώσεις. Για την ιστορία επρόκειτο για τους Άντρις Μπιέντρινς και Νίκολα Πέκοβιτς!!!