Η επανεκκίνηση είναι πλέον δεδομένη

Κάθε απόφαση είναι σεβαστή. Δεν έχει ουσία ούτε το «ανάθεμα» ούτε ο «μηδενισμός». Γνωρίζαμε άλλωστε από πέρυσι τέτοια εποχή, ότι το καλοκαίρι του 2012 θα ήταν δύσκολο. Μόνο στο συμβόλαιο του Διαμαντίδη υπήρχε «οψιόν», ενώ τα υπόλοιπα έληγαν. Άρα οι «πράσινοι» θα ήταν υποχρεωμένοι ν’ αρχίσουν τα πάντα από το «μηδέν».

Αν και η συγκεκριμένη έκφραση δεν είναι ακριβής διότι τίποτε δεν άρχισε από το… μηδέν! Η γενιά αυτή είχε κατακτήσει τρόπαια, είχε επιτυχίες και πέρα από τον Παναθηναϊκό… ανέβηκαν στα ύψη και τα ατομικά επιτεύγματα. Το να είσαι παίκτης του Παναθηναϊκού σήμαινε πολλά. Εδώ παίκτες που απέτυχαν παταγωδώς- όπως ο Κένεντι Ουίνστον για ν’ αναφέρω ένα παράδειγμα- μόνο και μόνο με τη λέξη «Παναθηναϊκός» στο βιογραφικό δεν είχαν πρόβλημα να βρουν την επόμενη ομάδα και μάλιστα με καλό συμβόλαιο.

Με τη λογική αυτή- που δεν αποτελεί ούτε υπόθεση ούτε αυθαίρετο συμπέρασμα- δεν θα είχαν «θέμα» να βρουν καλό συμβόλαιο κάποιοι παίκτες που προσέφεραν πολλά περισσότερα από κάποιους πρώην συμπαίκτες τους τύπου Ουίνστον: Όπως ο Μάικ Μπατίστ, ο Κώστας Καϊμακόγλου ακόμα και ο Νικ Καλάθης. Ή- για να θυμηθούμε τα περσινά- ο Αντώνης Φώτσης και ο Ντρου Νίκολας.

Επί της ουσίας λοιπόν κι από τη στιγμή που η οικογένεια Γιαννακόπουλου αποφάσισε να παραμείνει, είχε ν’ αντιμετωπίσει μια κατάσταση δύσκολη και- όπως προαναφέραμε- μάλλον δυσάρεστη. Διότι πολύ απλά οι συζητήσεις δεν έγιναν από το… μηδέν. Συνυπολογίζοντας και την οικονομική συγκυρία αντιλαμβανόμαστε ότι οι «πράσινοι» είχαν να διαχειριστούν μια κατάσταση πολύπλοκη, με συμβόλαια που είχαν εκτοξευτεί στα ουράνια.

Επαναλαμβάνω, η «εκτόξευση» δεν ήταν άδικη, τόσους τίτλους είχαν κερδίσει. Όμως ακόμα και στην περίπτωση του Μάικ Μπατίστ ο οποίος αναζητά το τελευταίο του συμβόλαιο πριν πει «αντίο» στην ενεργό δράση, στον Παναθηναϊκό είχαν να διαχειριστούν μια κατάσταση δύσκολη: Πως θα ζητήσεις από έναν άνθρωπο που βρίσκεται 9 χρόνια στην ομάδα να «περιορίσει» το συμβόλαιο των 1,8 εκατομμυρίων (άρα κοντά στα 3 εκατομμύρια με την εφορία) κάνοντας μάλιστα και «υπέρβαση» στα οικονομικά δεδομένα που έχεις θέσει;

Προσωπικά δεν πρόκειται να κατηγορήσω κανέναν για «δραχμοφονιά». Ούτε και να αδικήσω την οποιαδήποτε επιλογή του, είτε είναι ευχάριστη, είτε δυσάρεστη προς τον κόσμο. Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές ότι προτιμώ να βλέπω τα πράγματα ρεαλιστικά και ψύχραιμα και κυρίως να σχολιάζω «ψυχρά» τα πράγματα και όχι χαϊδεύοντας αυτιά! Είναι προτιμότερο- πιστεύω- να δίνεις στον κόσμο αυτό που πιστεύεις (το οποίο βεβαίως κι επιδέχεται αμφισβητήσεων, ο καθένας έχει την άποψή του) παρά αυτό που του αρέσει έστω κι αν διαφωνείς!

Ρεαλιστικά λοιπόν: Ο Παναθηναϊκός μετά τις τόσες επιτυχίες έχει δημιουργήσει ένα κοινό απαιτητικό. Ένα κοινό που οικοδόμησε μια σπάνια σχέση με την ομάδα, ταυτίστηκε μαζί της και την έκανε κομμάτι της καθημερινότητάς του, της ζωής του. Όση υπερβολή κι αν περιέχει αυτή η έκφραση, είναι αληθινή. Για παραπάνω από μια δεκαετία ο Παναθηναϊκός έζησε αλησμόνητες στιγμές, κορυφαίες στην ιστορία του και στην ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού ταυτόχρονα.

Είναι δύσκολη η αποδοχή της νέας κατάστασης. Δεν είναι και τόσο απλό να συμβιβαστεί ο κόσμος με την «επανεκκίνηση» διότι μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεται η νέα διοίκηση του «τριφυλλιού». Πλέον είναι εμφανές. Οι «πράσινοι» είναι αναγκασμένοι να χτίσουν από την αρχή, να δημιουργήσουν μια νέα ομάδα, να βάλουν βάσεις για το μέλλον. Και σε μια τέτοια κατάσταση οπωσδήποτε τιμάς και σέβεσαι το παρελθόν αλλά αποφεύγεις την παρελθοντολαγνεία διότι ούτε βοηθά ούτε κι εξυπηρετεί κάτι.

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού- απαιτητικοί όπως προαναφέραμε- πρέπει να συνειδητοποιήσουν τη νέα κατάσταση, με το…  restart, με τα περιορισμένα οικονομικά αλλά σίγουρα θέλουν να δουν κι έργο. Θέλουν να δουν να γίνεται δουλειά, να φανεί μια προοπτική. Επαναλαμβάνουμε, χωρίς να λέμε κάτι… καινούργιο: Η κατάσταση δεν είναι εύκολη, είναι πάρα πολύ δύσκολη, ειδικά από τη στιγμή κατά την οποία υπάρχει κι αυτό το ένδοξο παρελθόν που «στοιχειώνει» κάθε προσπάθεια.

Με σωστή και σκληρή δουλειά υπάρχει προοπτική, αναμφισβήτητα. Αλλά θα πρέπει να υπάρχουν- ταυτόχρονα- κατανόηση, εγρήγορση, προσοχή και υπομονή. Ο Παναθηναϊκός «ξαναχτίζεται» κι αυτό σημαίνει ότι οδεύει προς μια νέα κατεύθυνση όπου αναμφισβήτητα θα γίνουν και λάθη καθώς δεν υπάρχουν οι… σιγουράντζες του παρελθόντος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πλάνο είναι καταδικασμένο σε… αποτυχία. Από τη στιγμή που υπάρχει διάθεση για δουλειά κι αυτό φαίνεται- η ομάδα μόνο… παρατημένη δεν είναι απλώς και με βάση τα νέα οικονομικά  δεδομένα τα ζητήματα που πρέπει να λυθούν είναι δύσκολα και τεράστια- υπάρχει και προοπτική για το μέλλον. Αρκεί να γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις.

Ας δούμε λοιπόν τον τρόπο με τον οποίο θα στελεχωθεί ο Παναθηναϊκός, ας δούμε τι ομάδα θα έχει, ας δούμε τι παίκτες θα πάρει (γιατί πλέον αυτό μετρά) για να φτιάξει το ρόστερ του, ας δούμε τι μπάσκετ θα παίξει και τότε θα καταφέρουμε να οριοθετήσουμε και στόχους. Προς το παρόν η «επανεκκίνηση» στοιχειοθετεί ένα «αίνιγμα», ένα… σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες από τη στιγμή κατά την οποία όλα θα είναι καινούργια τη νέα χρονιά.

Επαναλαμβάνω, δεν είναι ευχάριστο για κανέναν το να μην «ταιριάζει» η νέα χρονιά με τις προ διετίας- τριετίας- πενταετίας. Για κανέναν… Όμως αυτή είναι η αλήθεια. Μιλάμε για κάτι καινούργιο, εντελώς καινούργιο που θα κριθεί σε βάθος χρόνου κι όχι σήμερα ή αύριο. Αναγνωρίζουν άπαντες ότι οι φίλοι του Παναθηναϊκού δεν αισθάνονται και τόσο… όμορφα βλέποντας στελέχη που είχαν αγαπήσει, είχαν λατρέψει, είχαν ταυτιστεί μαζί τους ν’ αποχωρούν. Έγινε ό,τι ήταν δυνατόν (βάση των συνθηκών) για να παραμείνουν αλλά…

Σκληρή είναι η αλήθεια… Κάποτε οι ελληνικές ομάδες έπαιρναν όποιους ήθελαν. Τώρα τα χρήματα των Ρώσων και των Τούρκων κάνουν «κουμάντο». Αυτή είναι η αλήθεια και δεν χρειάζεται να εθελοτυφλούμε. Πλέον θα πρέπει να κινηθεί ο Παναθηναϊκός με το «μοιρογνωμόνιο», να βρει σε καλή τιμή καλούς παίκτες καθώς δεν υπάρχει περιθώριο για αστοχίες… Οι πρώτες κινήσεις είναι αισιόδοξες. Απομένει να δούμε τη συνέχεια.

Κάποτε είχε η ομάδα την πολυτέλεια να παρακολουθούν… τέσσερα εκατομμύρια δολάρια από τον πάγκο την κατάκτηση του ευρωπαϊκού του 2007 (Ντελκ και Γιαβτόκας) ή διάφορα άλλα «αστρονομικά» συμβόλαια που δεν προσέφεραν τίποτα (Μάριτς και Τέπιτς για παράδειγμα ή ακόμα και ο Σάτο στη δεύτερη χρονιά του) να είναι ουσιαστικά ανενεργά. Πλέον δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια.

ΥΓ: Για να προλάβουμε τους… καλοθελητές. Δεν κατηγορούμε ΚΑΝΕΝΑΝ για τις προαναφερόμενες επιλογές. Πάντα σε επιλογές υπάρχει κι αστοχία. Πάντα γίνονται και λάθη. Απλώς τότε υπήρχε η άνεση να… παραβλέπεις το ότι εκατομμύρια δολάρια βρίσκονται στον «κάλαθο των αχρήστων». Πλέον ΔΕΝ υπάρχει αυτή η άνεση. Γι’ αυτό και οι επιλογές θα πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικές.