Ο εκβιασμός της “ωραιοποίησης”

Δεν έχουμε να κάνουμε με πυρηνική φυσική αλλά με μπάσκετ. Η Εθνική έχασε από μια ομάδα που είχε ως μοναδική επιλογή το παιχνίδι στο... ένας εναντίον ενός και που διαρκώς “τρυπούσε” από την κορυφή της ρακέτας. Στην πορεία της προέκυψαν και περισσότερες επιθέσεις (15 στο σύνολο) από τις αντίστοιχες της Εθνικής μας ομάδας λόγω των επιθετικών ριμπάουντ: 17 πήραν στην ελληνική ρακέτα οι Νιγηριανοί, μόλις πέντε λιγότερα από τα αμυντικά ριμπάουντ της Εθνικής μας.

Όταν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα κι όταν δεν επιστρατεύεται έστω και για ένα διάστημα η ζώνη (με δεδομένο ότι οι Νιγηριανοί δεν έβαζαν απολύτως τίποτα από την περιφέρεια), όταν είσαι στο +13 και βρίσκεσαι να κυνηγάς, όταν καταπλακώνεσαι από την πίεση του φαβορί και δεν αντιδράς, όταν ουσιαστικά δεν έχεις φανερώσει την ταυτότητά σου ως ομάδα (τι ακριβώς παίζαμε στη Βενεζουέλα, κατάλαβε κανείς;) και όταν χάνεις 11 βολές, είναι τουλάχιστον ανόητο να τα βάζεις με τη διαιτησία. Και κυρίως να λες “αξίζαμε να περάσουμε αλλά η διαιτησία ήταν άθλια”!

Προφανώς κάνεις... πλάκα στον κόσμο. Προφανώς ανακαλύπτεις έναν “εχθρό” για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα και γαντζώνεσαι στην τελευταία φάση όπου όντως έγινε φάουλ στον Σπανούλη... Τι να συζητάμε όμως; Εχει τελικά τόση σημασία το τι έγινε στο 0'01'' και όχι στα προηγούμενα 39'59'' του αγώνα;

Η Εθνική ομάδα με τη δυναμική της έχει καταφέρει να “κερδίσει” το δικαίωμα της καλοπροαίρετης κριτικής και όχι της ασυλίας που παρέχεται- άνευ λόγου- από πολύ κόσμο. Το ότι είναι ομαδάρα δεν το αμφισβητεί κανείς όπως επίσης και το ότι έχει δικαίωμα στην αποτυχία μετά από διάρκεια τόσων ετών. Όμως ουδείς έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί φθηνά επιχειρήματα για να... απαντήσει- και καλά- σε όσους ασκούν κριτική.

Όσοι ασκούσαμε κριτική μονίμως ακούγαμε την ατάκα: “Ναι αλλά θα κάνετε κωλοτούμπα σε δύο μέρες”. Μιλάμε για φοβερό και τρομερό επιχείρημα που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Σου κάνει τα... μούτρα κρέας και σε αποστομώνει μέσα σε δύο δευτερόλεπτα!

Πάμε τώρα στην ουσία: Στο Μουντομπάσκετ του 2010 η Εθνική ομάδα έμεινε εκτός οχτάδας. Στο Ευρωμπάσκετ του 2011 έμεινε εκτός τετράδας. Και πλέον δεν θα δώσει παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά... Και μάλλον δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια σ' αυτό.

Η επίθεση στον Ηλία Ζούρο ήταν ανελέητη. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως το λόγο που ευθύνεται ο Ζούρος κατ' αποκλειστικότητα και όχι εκείνοι που τον επέλεξαν. Ο Ζούρος είναι... Ζούρος αν δεν το έχετε καταλάβει και δεν έγινε Ομπράντοβιτς ή Ίβκοβιτς επειδή βρέθηκε στο σημείο να κουμαντάρει μιά ισχυρή ομάδα.

Φταίει λοιπόν ο Ζούρος; Ναι, φταίει... Διότι δεν γίνεται- απλά- να συμβιβάζεται με καταστάσεις και να δίνει την εντύπωση ότι αισθάνεται υποχρεωμένος επειδή βρέθηκε σ' αυτή τη θέση. Ο Ζούρος συμβιβάστηκε σε πολλά (Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσιανίτης, για να μην ξεχνιόμαστε) κι αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη τον καθιστά άκρως ακατάλληλο για να βρίσκεται σ' αυτή τη θέση. Το έλεγα από το Ευρωμπάσκετ, δεν το λέω τώρα.

Προφανώς ο Ζούρος δεν μπορεί να εμπνεύσει μιά ομάδα ώστε να παίξει άμυνα, να πάρει τα ριμπάουντ και να κάνει όλα αυτά που είναι καθαρά θέμα διάθεσης. Είναι το εύκολο θύμα, ο εύκολος στόχος.

Μήπως όμως θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πράγματα; Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε κι άλλα πολλά; Όπως για παράδειγμα το ότι δεν είναι και τόσο αυτονόητο- μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ο νόμος της αγοράς- να ζητούν κάποιοι παίκτες συμβόλαια με επταψήφια νούμερα; Διότι αυτά τα νούμερα δημιουργούν κι άμεσες υποχρεώσεις όπως κι απαιτήσεις.

Μήπως θα πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι σε μιά αποτυχία ευθύνονται όλοι και σε μιά επιτυχία αντίστοιχα νικούν όλοι; Γιατί θα πρέπει να μοιράζουμε κομμάτια επιτυχίας και ταυτόχρονα να τρώει όλη την... πατσαβούρα στην αποτυχία ένας άνθρωπος; Κι αυτό στην Εθνική ομάδα το βλέπουμε να συμβαίνει διαρκώς.

Καταλήγοντας οφείλω να καταθέσω το εξής: Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι ο κορυφαίος παράγοντας στον ελληνικό αθλητισμό. Το ξέρει... Δεν χρειάζεται να του το υπενθυμίζει ή να του το τονίζει κανένας. Διότι όσο συμβαίνει αυτή η κατάσταση, τόσο διογκώνεται το αλάθητο του Πάπα, τόσο οδηγούμαστε σε μιά απόλυτη συμπεριφορά. Το έχω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω: Φίλος και συνεργάτης είναι εκείνος που σου επισημαίνει και τα λάθη κι όχι αυτός που σου λέει σε όλα “ναι, έχεις δίκιο”.