Στήριξη με… όρους δεν γίνεται
Ξεκινάει λοιπόν ουσιαστικά την προσπάθειά της η ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Από αύριο 2 Ιούλη, κάνει το αποφασιστικό βήμα και ανοίγει τις πόρτες της στον κόσμο του Παναθηναϊκού.
Ας μην έχει κανείς αυταπάτες και ας μην περιμένει, ούτε μάνα εξ ουρανού, ούτε μεσσίες, ούτε… σωτήρες της τελευταίας στιγμής. Τα πράγματα είναι απλά και καθαρά. Ή θα πετύχει η προσπάθεια που ξεκίνησε ο Γιάννης Αλαφούζος, ή ο Παναθηναϊκός θα κατρακυλήσει πια εντελώς, σε σημείο μάλιστα που πια δεν θα μπορεί να ξανασηκωθεί. Η επιτυχία της κίνησης Αλαφούζου, είναι μονόδρομος για το τριφύλλι.
Κι ακριβώς γι’ αυτό, εδώ δεν χωράνε πολυτέλειες και τσιριμόνιες. Το μοντέλο…στήριξης, που ευδοκιμούσε τόσο καιρό στον Παναθηναϊκό, θα πρέπει να το ξεχάσουμε όλοι οριστικά. Και μιλάω για το μοντέλο, που ήθελε την στήριξη να… εξαρτάται. Να εξαρτάται από μια σειρά παράμετρους και λεπτομέρειες. Στον Παναθηναϊκό είχε δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια, μια ιδιόμορφη περίπτωση στήριξης. Καθώς θεωρούσαν όλοι φυσιολογικό, ότι για να στηρίξουν την οποιαδήποτε προσπάθεια σ’ αυτό το σύλλογο, θα έπρεπε υποχρεωτικά να συμφωνούν με όλα όσα γίνονταν.
Θα έπρεπε να μας αρέσει ο προπονητής. Να μας αρέσουν όλοι οι παίκτες. Να μην είχαμε κενά. Να μας αρέσει ο πρόεδρος. Ο αντιπρόεδρος. Ο μέτοχος. Το μενού στο… δείπνο του τάδε μετόχου. Οι φίλοι του προέδρου. Ο γυμναστής της ομάδας. Ο συνδεσμίτης. Ο δημοσιογράφος.
Οτιδήποτε απ’ αυτά αν δεν μας καθόταν όπως γουστάραμε, το θεωρούσαμε φυσιολογική αιτία και αφορμή, για να κρατάμε αποστάσεις στην καλύτερη από την ομάδα, και να δυναμιτίζουμε στην χειρότερη την προσπάθειά της.
Όλα αυτά τα δοκιμάσαμε λοιπόν. Και είδαμε που καταλήξαμε.
Ξεκινάει μια νέα προσπάθεια. Σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Και με ιδιαίτερα ψηλές φιλοδοξίες. Ας μην γελιόμαστε. Χωρίς την στήριξη και την συμμετοχή του κόσμου, αυτή η προσπάθεια δεν έχει καμιά τύχη. Άλλωστε από γεννησιμιού της, ακριβώς σ’ αυτό στηρίζεται και αυτή είναι η κεντρική της ιδέα. Η στήριξη του κόσμου. Και οικονομικά εκτός των άλλων.
Εδώ που φτάσαμε λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Ή την στηρίζεις αυτή την προσπάθεια, ή εγκαταλείπεις τον Παναθηναϊκό στην τύχη του. Στην κακή του τύχη για την ακρίβεια και δεν υπάρχει λόγος αυτή την στιγμή να ξεκινήσουμε ξανά κουβέντα για το γιατί είναι κακή η τύχη του.
Ξέρω και ξέρετε και όλοι, πως πιθανόν να δούμε αρκετά πράγματα που δεν θα μας αρέσουν. Ίσως και πρόσωπα που δεν θα μας αρέσουν. Ξέρετε επίσης, πως τα δεδομένα, ιδιαίτερα τα οικονομικά, δεν είναι και δεν θα γίνουν ίσως τα καλύτερα.
Το ίδιο ισχύει και για την ομάδα. Μακάρι να γίνουν όλα όπως πρέπει και να είναι όντως ανταγωνιστική με το ξεκίνημα της νέας σεζόν. Μπορεί όμως και να μην τα καταφέρει.
Δεν πρέπει όλα αυτά να γίνουν αφορμή ή να χρησιμοποιηθούν σαν δικαιολογία, για να μην στηριχθεί η κίνηση Αλαφούζου και πολύ περισσότερο να πολεμηθεί.
Όταν αγαπάς κάτι, όταν στηρίζεις κάτι και ειδικά όταν μιλάμε για ένα σωματείο σαν τον Παναθηναϊκό, δεν γίνεται να το κάνεις με όρους. Δεν γίνεται αγάπη… με όρους, πώς να το κάνουμε δηλαδή.
Και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας όλοι και αναζητούμε φτηνές δικαιολογίες. Όποιος θέλει να βρει, μπορεί κάθε μέρα να βρει εκατό αφορμές για να πει «εγώ ήθελα να βοηθήσω… αλλά έγινε εκείνο και το μετάνοιωσα». Αυτά είναι σαχλαμάρες και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Και ο Γιάννης Αλαφούζος με την ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ξεκινάνε την προσπάθεια να τον βγάλουν απ’ αυτή την θέση. Το να λες είμαι δίπλα σου… αλλά αν συμφωνώ με εκείνο και με το άλλο, είναι κοροϊδία. Σ’ αυτή την προσπάθεια, δεν γίνεται να υπάρχουν. Ούτε όροι, ούτε ανταλλάγματα.
Υπάρχει μόνο στήριξη και συμμετοχή όλων. Χωρίς τελεσίγραφα, χωρίς όρους και χωρίς… απαίτηση ή έστω και… προσδοκία πάσης φύσεως ανταλλαγμάτων.
