Σκληρή μεν, πραγματικότητα δε
Θα μπορούσαμε να γράψουμε χιλιάδες λέξεις, να καταθέσουμε άλλες τόσες απόψεις αλλά θεωρήσαμε προτιμότερο να «καταλαγιάσει» λίγο η όλη κατάσταση και στη συνέχεια να προχωρήσουμε στην επόμενη κίνηση.
Βρισκόμαατε απέναντι σε μιά πραγματικότητα... Ανώμαλη, όπως άλλωστε ήταν και στη ζωή μας όχι μόνο στο μπάσκετ. Σκληρή, όπως ακριβώς και στη ζωή μας.
Είναι όμως η πραγματικότητα και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Αντιλαμβάνομαι πως όταν οφείλεις ν’ αντιμετωπίσεις μιά νέα κατάσταση, η προσαρμογή δεν είναι πάντα ομαλή. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, δεν είναι. Όμως όταν έχεις μπροστά σου αυτή τη (σκληρή) πραγματικότητα οφείλεις να αντιμετωπίσεις την κατάσταση με ψυχραιμία και κυρίως με ρεαλισμό. Τουλάχιστον από τη δική μου πλευρά κάπως έτσι αντιμετώπιζα τα πράγματα.
Οταν αναφέρεσαι, δε, στην πραγματικότητα κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς... λαϊκιστής από τον όχλο! Διότι πολύ απλά σε καταστάσεις δύσκολες ο κόσμος διψάει για... αίμα. Ευτυχώς, μεταφορικά τις περισσότερες φορές. Σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και ο Τύπος προσφέρει... ευκαιρίες για αίμα.
Θεωρώ ομως ότι ακόμα και σ αυτές τις περιπτώσεις οφείλουμε να παρουσιάζουμε την κατάσταση στη ρεαλιστική της διάσταση. Να σκεφτόμαστε και να μελετούμε όλες τις παραμέτρους πριν κάνουμε το οτιδήποτε.
Οχι, δεν πρόκειται να γίνω μελλοδραματικός! Όλοι βιώνουμε την δύσκολη κατάσταση στη χώρα μας, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο.
Την ίδια θέση πρέσβευα και πέρυσι και είχα... ακούσει πολλά! Πίστευα ότι όσο περνούσε ο χρόνος θα γινόμουν κατανοητός αλλά μάλλον ζούσα με την ψευδαίσθηση ακριβώς επειδή αδυνατούμε σ¨αυτή τη χώρα της υπερβολής να αντιληφθούμε ορισμένα πράγματα.
Ναι. Είναι η απόλυτη ηδονή να καταπίνεις τα ευρωπαϊκά τρόπαια. Ναι, είναι επίσης η απόλυτη ηδονή να έχεις τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο. Ναι, είναι εκπληκτικό το να τρέχεις στα αεροδρόμια και να υποδέχεσαι τους παιχταράδες που έκαναν ολη την Ευρώπη να παραμιλάει.
Δεν λέμε... παραμύθια. Επαναφέρουμε αναμνήσεις, εικόνες, ιστορικά γεγονότα που έχουν γραφεί και δεν ξεγράφουν.
Από το 1994 ως το 2012, ο Παναθηναϊκός έγραψε 6 ευρωπαϊκά, 7 τελικούς, 11 παρουσίες σε φάιναλ φορ! Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ που να διατηρήθηκε για 18 ολόκληρα χρόνια σε τόσο υψηλό επίπεδο.
Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει... Πολυτέλεια για... τρελά μπάτζετ δεν υπάρχει. Οπότε θα πρέπει να γίνει ένα... συμμάζεμα, ένας επαναπροσδιορισμός στόχων και να αρχίσει η... ανάπτυξη. Αλλωστε ειναι και της μόδας αυτή η λέξη και μόνο ειρωνικά δεν το λέμε.
Τα οικονομικά δεδομένα δεν επιτρέπουν τις τρέλες του παρελθόντος. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι και το σύστημα φορολόγησης είναι τέτοιο που μάλλον εξοντώνει τις ομάδες στην Ελλάδα, στο μόνο μέρος όπου το συμβόλαιο του ενός εκατομμυρίου κοστίζει... 1,8 εκατομμύρια ενώ στη Ρωσία η φορολογία είναι στο 12%, στην Τουρκία στο 15% ενώ στην Ιταλία έχουν σχεδόν νομιμοποιηθεί τα εικονικά συμβόλαια.
Υπάρχει λοιπόν ένα συγκεκριμένο πλάνο το οποίο, κι αυτό είναι το σημαντικότερο, έχει βάθος χρόνου, διάρκεια. Ο Παναθηναϊκός διαθέτει σταθερότητα με την παρουσία της οικογένειας Γιαννακόπουλου που άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια έκανε τις κατάλληλες επιλογές κι... εκτόξευσε την ομάδα σε επίπεδο που ουδείς φανταζόταν ποτέ.
Ας κατανοήσουμε λοιπόν ότι μπαίνουμε σε μιά νέα εποχή, με το παρελθόν να αποτελεί βαριά κληρονομιά αλλά να προσφέρει μαθήματα για το μέλλον, έστω κι αν τα δεδομένα ειναι διαφορετικά. Η μεγαλύτερη κληρονομιά δε ειναι η βαριά φανέλα και ο σεβασμός... Κι αυτά εμπνέουν ώστε στις δύσκολες εποχές να ξεκινήσει μιά νέα προσπάθεια.
Δεν μπορώ να γνωρίζω, όπως και κανείς άλλωστε, αν αυτή η προσπάθεια θα ευοδωθεί. Όμως δεν μπορώ να φανταστώ ότι μιά οικογένεια που βάζει 12 εκατομμυρια από την... τσέπη της σε τέτοιες εποχές έχει στόχο να... διαλύσει μιά μεγάλη και περήφανη ομάδα, την οποία η ίδια η οικογένεια δημιούργησε.
