Όταν ο ΠΑΟΚ, καταβρόχθισε τον Σαλπιγγίδη

Θα αναλύσω μία εικόνα που έχω εγώ καταγεγραμμένη στο μυαλό μου για το πώς διαχειρίστηκε ο ΠΑΟΚ την υπόθεση Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Ουσιαστικά, η παρουσία του στον ΠΑΟΚ συνέπεσε με την εποχή που γίναμε μικρότερο κλαμπ από αυτό που ήμασταν.

Ο ερχομός του Σαλπιγγίδη στον ΠΑΟΚ αρχικά συνέπεσε με τη φυγή του Φερνάντο Σάντος, άρα και με την έλλειψη ισορροπίας στο αγωνιστικό τμήμα.
Όταν μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή σαν τον συγκεκριμένο, όταν ξεκινάς να τον αποκτήσεις και λέγεσαι ΠΑΟΚ, πρέπει να έχει προετοιμάσεις το έδαφος και ως κλίμα γύρω από το κοινό σου, αλλά και ως ποδοσφαιρική λογική.

Από αυτά τα δύο δεν κάναμε τίποτα.
Αρχικά ο Ζαγοράκης ουδέποτε είπε ξεκάθαρα στη μερίδα που τον θεωρεί… προδότη, πως έχει συμφωνήσει μαζί του και πως έχει πέντε, δέκα, είκοσι λόγους που τον θέλει.

Στη συνέχεια, ουδέποτε ο παίκτης έπαιξε στη φυσική του θέση, η ομάδα ποτέ δεν έφτιαξε ένα πλάνο για να τον προσαρμόσει σε αυτό και του έδωσε έναν ρόλο χαμάλη πολυτελείας που δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει το μεγάλο του συμβόλαιο.

Αυτό που έπρεπε να συμβεί εξ αρχής, ήταν να πεισθούν όλοι για τους λόγους που έρχεται και βέβαια, η ομάδα να παίξει με τέτοιο τρόπο ώστε να εκμεταλλευτεί την παρουσία του σε αυτή.
Στα δύο χρόνια που έπαιξε στον ΠΑΟΚ, ο Σαλπιγγίδης έπαιξε με στήριγμα στην επίθεση μόνο τότε που ο Μάκης Χάβος επέλεξε εκείνο το αμυντικογενές και ερμαφρόδιτο 4-4-2 που μας έδωσε τις προκρίσεις στο Ζάγκρεμπ  και στο κύπελλο με τον Ολυμπιακό. Όλοι ξέρουμε ποιος έβαλε τα γκολ σε εκείνες τις νίκες του 1-0.

Παράλληλα, η ανάγκη έφερνε την ΠΑΕ σε μία λογική εκμετάλλευσης της αδυναμίας του Σάλπι απέναντι στο κοινό. Δεν πληρωνόταν ποτέ, αφού άπαντες γνώριζαν πως δεν έχει και τρόπο να αντιδράσει. Άκομψο τουλάχιστον.

Στη σεζόν που ολοκληρώθηκε, ο Σαλπιγγίδης έπαιξε πιο πολύ ως μπακ, παρά ως επιθετικός. Ο Μπόλονι δεν δούλεψε ούτε μισό τρικ για να καλύπτεται η πλευρά από τους χαφ, ίσως γιατί στήθηκε μία ομάδα που τα χαφ της δεν είχαν ούτε κατά διάνοια υποφερτά τρεξίματα. Ο Σαλπιγγίδης έπρεπε να δίνει βοήθειες στον Έτο, μία πολυτέλεια που ο ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να έχει.
Από τη μία περίμενες από τον Σαλπιγγίδη να σου βγει στον χώρο, από την άλλη να σπριντάρει για να μην αφήσει τον Έτο μόνο του.

Ο Σαλπιγγίδης δεν είναι εξτρέμ και όταν παίζει εξτρέμ δεν μπορείς να του στερείς δυνάμεις για να καλύπτει τα… ακάλυπτα. Δε φτάνει που τον έχεις εκτός φυσικής θέσης, εκεί όπου δεν μπορεί να δικαιολογήσει με τίποτα το συμβόλαιό του, τον βάζεις να σου κάνει και το χαμαλίκι.

Ο ΠΑΟΚ απέκτησε τον Σαλπιγγίδη που είναι φορ, αλλά κράτησε και τον Γκαρσία που είναι χαφ χωρίς τρεξίματα και δεν προσαρμόστηκε ποτέ στις ανάγκες που δημιουργούνται όταν έχεις αυτούς τους δύο. Ουσιαστικά αποδείχτηκε, πως ποδοσφαιρικά ή δεν έπρεπε να πάρεις τον Σαλπιγγίδη ή άμα τον έπαιρνες δεν μπορούσες να κρατήσεις τον Γκαρσία.
Θα μπορούσες να κάνεις αυτό που σκέφτεται ο Δώνης, δηλαδή να παίξεις ρόμβο και να βολέψεις και τους δύο, αλλά θα έπρεπε να κάνεις κάποιες προσθήκες επιπλέον που δεν θα μπορούσες να τις κάνεις το καλοκαίρι του 2010 λόγω των πολλών συμβολαίων που είχες.
Τώρα που ο Δώνης σκέφτηκε τον ρόμβο, ο Σαλπιγγίδης μάλλον θα αποχαιρετήσει τον ΠΑΟΚ. Είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων έτσι όπως στήθηκε ένα σκηνικό που θα μπορούσε να είναι θετικό σημείο αναφοράς για τον ΠΑΟΚ, αλλά αποδείχτηκε τουλάχιστον τραγικό.
 
Όλα τα παραπάνω, δημιούργησαν πολλά προβλήματα στον παίκτη. Από την πλευρά μου πίστεψα κάποτε πως έχει την εμπειρία να το διαχειριστεί, αλλά όταν τα έβαλα κάτω και σκέφτηκα, μάλλον ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο.

Έφτασε στο σημείο να βάζει γκολ και να πηγαίνει να το πανηγυρίζει με τα σημαιάκια του κόρνερ και όχι στη κερκίδα που βρισκόντουσαν ΠΑΟΚτσήδες. Ακόμη και σε αγώνες όπως στο Λονδίνο όπου θα μπορούσε να τον ζήσει χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αλλά νομίζω πως όταν οι δεύτερες σκέψεις έχουν γίνει πρώτες, η επιστροφή είναι αδύνατη.

Η υπόθεση Σαλπιγγίδη για εμένα, είναι το απόλυτο παράδειγμα αγωνιστικού αποπροσανατολισμού του ΠΑΟΚ της τελευταίας διετίας. Είναι η απόδειξη πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και πως ο έλεγχος έχει χαθεί.

Το χειρότερο κατ' εμέ, είναι πως για τον παίκτη και τη πορεία του στον ΠΑΟΚ δεν φέρει ευθύνη η μερίδα των οπαδών που δεν τον ήθελε πίσω. Φταίει ξεκάθαρα η ΠΑΕ που ουδέποτε φρόντισε να τον προστατέψει απέναντι σε αυτή, αλλά κυρίως απέναντι στη μάζα που περίμενε από τον παίκτη να κάνει τη διαφορά.
Και στον ΠΑΟΚ των ποδοσφαιρανθρώπων, αυτά τα λάθη δεν δικαιολογούνται.

ΥΓ Η Eθνική πήγε μέχρι εκεί που μπορούσε. Όταν συνάντησε τους δεκαθλητές, εκτέθηκε. Είναι ένα δείγμα των καιρών, αφού δεν υπάρχουν ομάδες υψηλού επιπέδου που δεν είναι αθλητικές. Και το που έφτασε μέχρι την ισοφάριση θαύμα είναι.