Η πορσελάνη και το... Cotton Club

Η πόλη της πορσελάνης έχει να καυχιέται για την ομάδα μπάσκετ, άλλωστε είναι από τις ελάχιστες  που έχουν κατακτήσει και τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια: Το Πρωταθλητριών (1993, στο φάιναλ φορ του ΣΕΦ), Κυπελλούχων (1988) και Κόρατς (τρεις φορές, το 1982,το 1983 και το 2000).
 
Το κύκνειο άσμα της «ακούστηκε» το 2000. Με προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, τότε που έκανε το νταμπλ στη Γαλλία ενώ κατέκτησε και το Κύπελλο Κόρατς. Από τότε «έσβησε». Την ίδια σεζόν υποβιβάστηκε στην PRO-B (αντίστοιχη με την Α2) λόγω οικονομικών προβλημάτων. Στη Γαλλία δεν υπάρχουν και πολλές... συζητήσεις όταν τίθενται τέτοια θέματα κι ας έχει μιά ομάδα 14 εγχώριους τίτλους (9 πρωταθλήματα και 5 κύπελλα) και 5 ευρωπαϊκούς!
 
Επέστρεψε αμέσως στην «μεγάλη κατηγορία» αλλά κινήθηκε στη μετριότητα: Ήταν 11η το 2002, ήταν 14η το 2003 ενώ το 2004 «καταστράφηκε».... Τερμάτισε στη 18η θέση, υποβιβάστηκε στην PRO-B αλλά δεν έγινε δεκτή ούτε εκεί (!) λόγω οικονομικών προβλημάτων με αποτέλεσμα να καταρρεύσει στην πρώτη τοπική κατηγορία!
 
Αγωνίστηκε για 2 σεζόν στο τοπικό, επέστρεψε για τα επόμενα 4 χρόνια στην PRO-B, ανέβηκε στη μεγάλη κατηγορία αλλά υποβιβάστηκε το 2011 ως 16η στο πρωτάθλημα. Πέρυσι είχε ρεκόρ 27-7 κι ανέβηκε στην LNB ενώ έφτασε και σε συμφωνία με τον Παναγιώτη Γιαννάκη...
 
Ο «Δράκος» θα έχει αρκετά γνώριμα πρόσωπα στο Λιμόζ. Όχι μόνο τον Νίκο Λινάρδο ο οποίος θα τον ακολουθήσει ως άμεσος συνεργάτης του αλλά τον πρόεδρο, Φρεντερίκ Φορτέ, πρώην πλέι μέικερ της ομάδας που αγωνίστηκε και στο Ηράκλειο, καθώς επίσης και δύο παίκτες: Τον Κάιλ Μακ Άλαρνι, πρώην παίκτη του Ίκαρου και τον Κρις Μάσι, τον σέντερ που αγωνίστηκε στην Ολύμπια Λάρισας και στα Τρίκαλα. Το... φοβερό είναι ότι η Λιμόζ πέρυσι χρησιμοποίησε τον αμερικανό σέντερ Μπράντον Κόστνερ, γιό του Τόνι Κόστνερ που αγωνίστηκε τη δεκαετία του '90 σε Σπόρτιγκ, ΑΕΚ και Παπάγου και είναι μέσα στους 20 κορυφαίους του πρωταθλήματος ΕΣΑΚΕ σε ριμπάουντ, τάπες και σκορ! Και ο Τόνι Κόστνερ, πάντως, πριν πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, είχε φορέσει τη φανελα της Λιμόζ.
 
Αυτά τα... ωραία σε ό,τι έχει να κάνει με τα ιστορικά στοιχεία. Απ' εκεί και πέρα κάθε φορά που έφτανε στ' αυτιά μου η λέξη «Λιμόζ», έχοντας την εμπειρία καθώς βρέθηκα στην πόλη κατά το παρελθόν, είχα την εξής απορία: Πως ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς έλεγε «είμαι κοσμοπολίτης» υποστηρίζοντας ταυτόχρονα ότι του... άρεσε το Λιμόζ ως πόλη! Συν όλα τ' άλλα ο Μπόζα είχε αλλάξει το χρώμα στη φανέλα της Λιμόζ! Από πράσινο- όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι και κυρίως οι οπαδοί του Άρη- το έκανε κίτρινο- μοβ καθώς το θεωρούσε γούρικο (σ.σ Κίτρινο ήθελε να βάλει και στη φανέλα του Παναθηναϊκού αλλά ο Παύλος Γιαννακόπουλος του το... ξέκοψε)!
 
Ειλικρινά είναι από τις πιό... άσχημες κι απρόσωπες πόλεις που έχω επισκεφτεί. Μιά πλατεία με κάτι φούρνους που πουλάνε κρουασάν, ένας πεζόδρομος, γενικά μιά... μαυρίλα παντού και το «θρυλικό» μπαρ/ντισκοτέκ «Cotton Club», το μόνο μέρος που μπορούσες να βρεις ανοιχτό μετά τις 11 το βράδυ!
 
Μιά ντισκοτέκ βγαλμένη από τη δεκαετία του '70 και ίσως η μόνη ντισκοτέκ όπου μπορούσες να παίξεις... φλιπεράκια!
 
Υπάρχουν όμως κι άλλες πιό... νοσταλγικές μπασκετικές εικόνες: Ο Ρισάρ Ντακουρί, το δίδυμο ξένων Κόλινς και Μπρουκς, οι ιστορικές μονομαχίες με τον Άρη, το... πάτημα της γραμμής του Ζάρκο Πάσπαλι στο «Μπομπλάν» στα πλέι οφ του 1993 πριν οι Γάλλοι φτάσουν στο... Εβερεστ στο φάιναλ φορ του ΣΕΦ. Μπορεί η Λιμόζ να έχει «εξαφανιστεί» από το υψηλό επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ αλλά από την πόλη της έχουμε πάρα πολλές αναμνήσεις.