Το στυλ του νέου προπονητή!

Όπως διαφορετική ήταν και η σχέση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τον Παναθηναϊκό όπου έμεινε για 13 χρόνια, άρα το θέμα του διαδόχου του ιντριγκάρει περισσότερο συγκριτικά με το αντίστοιχο του Ντούσαν Ίβκοβιτς (πρόλαβε να μείνει για δύο χρόνια στη... δεύτερη εποχή του στο λιμάνι).
 
Ο περισσότερος κόσμος λοιπόν αναρωτιέται για το ποιός θα είναι ο διάδοχος του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό. Λογικό... Η διοίκηση όμως δεν σκέφτεται τόσο "ρηχά" κι επιφανειακά με δεδομένο ότι κατ' αρχήν θα διαμορφώσει το πλάνο της που αφορά στη "φυσιογνωμία" και στο στυλ του νέου προπονητή. Δεν μπορούμε βέβαια αυτή τη στιγμή να μπούμε στο μυαλό της διοίκησης αλλά ούτε και ν' αναλύσουμε ένα προς ένα τα σενάρια που έχουν κυκλοφορήσει. Άλλωστε μέχρι στιγμής εκείνο που κάνουν οι "πράσινοι" είναι να... θολώνουν τα νερά παρά να δίνουν μιά σαφή κατεύθυνση.
 
Εκείνο το οποίο θα κάνουμε είναι να παραθέσουμε τις δικές μας σκέψεις ή τις απορίες- αν προτιμάτε- σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα. Η κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι βαριά...Όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τους τίτλους αλλά γενικότερα με τη φιλοσοφία που είχε περάσει, με τα "στεγανά" που είχε δημιουργήσει και φυσικά με την προσωπικότητά του, την αποδοχή από τον κόσμο και την στήριξη της διοίκησης.
 
Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό να καταλάβουν όλοι ότι ο νέος προπονητής δεν μπορεί να είναι... φωτοτυπία του Ομπράντοβιτς. Άλλωστε κάθε φωτοτυπία είναι κακέκτυπο. Κάθε απόπειρα "μίμησης" ή... αντιγραφής, κάθε μικρογραφία δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική, περισσότερο θα ξυπνά μνήμες από το παρελθόν παρά θα ωφελεί το πέρασμα στη νέα εποχή. Αυτό σημαίνει ότι διατηρώντας κάποιες βασικές αρχές η νέα τεχνική ηγεσία θα πρέπει κατ' αρχήν- πέρα φυσικά από τις τεχνικές ικανότητες- να διαθέτει:
 
1.Φιλοδοξία, διότι απαιτείται τεράστια αυτοπεποίθηση και απίστευτο κίνητρο ώστε ν' αναλάβει κάποιος την τεχνική ηγεσία μιάς ομάδας όπως ο Παναθηναϊκός και μάλιστα με το ρόλο του... διαδόχου του Ομπράντοβιτς.
 
2. Πίστη στο έργο του και στις ικανότητές του. Αυτό προυποθέτει την απόλυτη στήριξη της διοίκησης (από τη στιγμή που υπήρχε στον Ομπράντοβιτς θα υπάρχει και στον επόμενο) αλλά και την υπομονή και την πίστη του κόσμου, που πρέπει σύντομα να συνειδητοποιήσει (όχι φυσικά... διαγράφοντας από τη μνήμη του τον Ομπράντοβιτς που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της χρυσής ιστορίας του Παναθηναϊκού) ότι η ομάδα περνά στη νέα της εποχή. Και χρειάζεται τους πάντες στο πλευρό της.
 
3. Προοπτική, στο πλαίσιο της λογικής ότι μπορεί ο Παναθηναϊκός- με τις συνθήκες που επικρατούν- να βρει έναν προπονητή... μακράς πνοής επάνω στον οποίο θα στηρίξει το πλάνο του για το μέλλον. Διότι ο Παναθηναϊκός περνά στη νέα του εποχή κουβαλώντας βεβαίως τα διδάγματα και τις εμπειρίες της χρυσής περιόδου του.
 
Το θέμα είναι ότι... πρόβλημα προτάσεων δεν υπάρχει. Η λογική ότι "μετά τον Ομπράντοβιτς δεν θα δεχτεί ν' αναλάβει κανείς γιατί θα... φοβηθεί" έχει μπει για τα καλά στον κάδο των αχρήστων κι αυτό αποδεικνύεται από το ότι έχουν προταθεί δεκάδες προπονητές. Από νέους με προοπτική (όπως για παράδειγμα ο Ιταλός Τριντσιέρι της Καντού) ως "παλαιούς" και έμπειρους (όπως ο "γερόλυκος" Ρενέσες) και σπεύδω ταυτόχρονα να σας πω ότι αναφέρω δύο ονόματα που απλώς προτάθηκαν και τίποτα περισσότερο, για να προλάβω την οποιαδήποτε... υπόθεση ή υποψία. Άλλωστε έχουν προταθεί αρκετοί ξένοι οπως κι Έλληνες προπονητές.
 
Το θέμα έχει λοιπόν να κάνει καθαρά με την αντίληψη της διοίκησης για το πως σκέπτεται το «restart» της ομάδας. Κι εκεί βρίσκεται- όπως δείχνουν τα πράγματα- όλο το «παιχνίδι».