«Γίναμε» 25 ετών!

Οι «μπασκετικοί» συνηθίζουμε να λέμε «χρόνια πολλά» κάθε 14η Ιουνίου. Δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει από το μυαλό μας αυτή η ημερομηνία, δεν πρόκειται ποτέ- όλοι όσοι το... καταλάβαμε καλά τότε- να το ξεχάσουμε εκείνο το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Και μαζί του τόσες και τόσες στιγμές που έχουν αναφερθεί πολλάκις, σ' αυτό το ονειρεμένο ταξίδι που άρχισε από το 109-77 επί της Ρουμανίας και κατέληξε στο 103-101 επί των Σοβιετικών.
 
Μεσολάβησαν αρκετά... Από τον τραυματισμό του Φιλίππου, την πρώτη νίκη επί των Γιουγκοσλάβων, την «ψυχρολουσία» από τους Ισπανούς, τα... αναθέματα στον Κοτλέμπα για την ήττα από τους Σοβιετικούς, τα... νύχια που τρώγαμε μέχρι να οριστικοποιηθεί η νίκη επί των Γάλλων, την απόλυτη αποθέωση κόντρα στους Ιταλούς, την ανατροπή και το θρίαμβο επί των «πλάβι» (για δεύτερη φορά) αλλά και τις δύο βολές του Καμπούρη για το τρόπαιο απέναντι στην ταξιαρχία του Γκομέλσκι, του Μαρτσουλιόνις, του Τκατσένκο, του Βάλτερς και τόσων άλλων.
 
Πολλές φορές γυρνώ το μυαλό μου πίσω, σ' εκείνη την εποχή και θυμάμαι τι... γινόταν. Τι έκανα εγώ ο ίδιος, μέλος μιάς παρέας που μας αντιμετώπιζαν ως UFO επειδή είχαμε «απαρνηθεί» το ποδόσφαιρο (τότε ακόμα υπήρχαν ποδοσφαιρικά ντέρμπι γειτονιών στις αλάνες που είχαν απομείνει ή στις αυλές των σχολείων αφού πρώτα... καβαλάγαμε τα κάγκελα) και βγάζαμε όλη μας την ενέργεια στο ανοιχτό γήπεδο του μπάσκετ. Η ασπρόμαυρη μπάλα (η «δερμάτινη» που λέγαμε τότε αφού αναγορεύαμε ως ήρωα της παρέας όποιον είχε μιά Tango) μας ενδιέφερε ελάχιστα, όχι καθόλου, αλλά ελάχιστα. Η πορτοκαλί ήταν το... όνειρό μας. Αν προλαβαίναμε μάλιστα να «αρπάξουμε» από την καλύβα του φύλακα και την «Super K» που «χάιδευε» τόσο όμορφα τα χέρια μας, ήταν σα να φτάναμε στο Έβερεστ.
 
Το μπάσκετ άρχισε να μπαίνει στη ζωή του καθενός. Να ταυτιζόμαστε ολοι μ' έναν ήρωα από τα παιδιά του Κώστα Πολίτη- δεν χρειάζεται να σας πούμε ότι προσπαθούσαμε ανεπιτυχώς να μιμηθούμε τα «σπασίματα μέσης» του Ενός και Μοναδικού- και όσοι δεν είχαν τόση σχέση με το σπορ, να βάζουν για τα καλά στη ζωή τους το μπάσκετ. Θυμάμαι ακόμα ηλικιωμένες κυρίες (καμμιά 80αριά χρονών τότε) να συζητούν για το «πόσο καταπληκτικός είναι ο Φασούλας»!!!
 
Τότε, ήμουν μαθητής της Β' Λυκείου και ήταν η εποχή των εξετάσεων. Ίσως οι πιό... όμορφες εξετάσεις της σχολικής μου ζωής από τη στιγμή κατά την οποία, πρώτον κανείς δεν μας πίεζε να διαβάσουμε και δεύτερον οι καθηγητές-επιτηρητές έκαναν ότι δεν έβλεπαν τα «σκονάκια» (εμείς βεβαίως με το παιδικό μυαλό πιστεύαμε ότι τους κοροϊδέψαμε) έχοντας βεβαίως... κατανόηση από το γεγονός ότι όλη η Ελλάδα έβλεπε μπάσκετ τότε!!!
 
Για το μπάσκετ ήταν η απόλυτη ανατροπή... Πέρασε στο προσκήνιο, έγινε επαγγελματικό, έπεσαν χρήματα και δημοσιότητα (αλόγιστη που έφερε και τον υπερκορεσμό), το μπάσκετ έγινε πρώτο θέμα για χρόνια στις εφημερίδες, τα ανοιχτά γέμισαν παιδιά. Η 14η Ιουνίου του 1987 δεν ήταν απλώς μιά ονειρεμένη κι ευτυχισμένη μέρα, αλλά μιά σημαδιακή ημερομηνία καθώς άλλαξε πολλά, πάρα πολλά.