Τα 13 χρόνια με τον «Ζοτς»

Ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς ήταν ένας τζέντλεμαν με όλη τη σημασία της λέξεως. Κύριος με το “κάπα” κεφαλαίο. Εξαιρετικός σε ό,τι είχε να κάνει με τη δημιουργία μιάς μεγάλης ομάδας, ιδανικός για τζένεραλ μάνατζερ ή για Τεχνικός Διευθυντής κατά την άποψή μου. Κατάφερε να βάλει σε άλλο πλαίσιο τον Παύλο Γιαννακόπουλο, πείθοντάς τον κατ' αρχήν ότι για να φτιάξει μεγάλη ομάδα πρέπει να έχει ως βάση ένα μεγάλο γήπεδο και όχι τη Λεωφόρο. Δέχθηκε ανελέητο “πόλεμο” αλλά έφυγε σαν κύριος.

Ο Κώστας Πολίτης είναι προπονητής παλαιάς κοπής αλλά με σύγχρονη σκέψη αν κι απόλυτος- ως εκεί που δεν πάει άλλο- στη λειτουργία του. Ουσιαστικά του “στοίχισε” το θέμα με τον Γκάλη.

Με τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα ακριβώς επειδή ουδέποτε μου έδωσε την αίσθηση ότι είχε φιλοδοξία να μείνει και να “χτίσει” στον Παναθηναϊκό. Περισσότερο μου φαινόταν ως ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να “προφυλαχθεί” από... αόρατους εχθρούς και συνωμοσίες και ζαλιζόταν από τα ύψη. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά αυτή ήταν η άποψή μου και γι' αυτό ουδέποτε επεδίωξα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν.

Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ήταν ένας προπονητής με περγαμηνές και ιδιαίτερη φιλοσοφία, όπως και συμπεριφορά. Ουσιαστικά η αλαζονεία του τον έκανε αντιπαθή ακριβώς επειδή έβλεπε τους πάντες αφ' υψηλού. Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, το αντίθετο. Πολύ “κλειστός” κι εγωκεντρικός που πίστευε ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον ίδιο. Δεν μπορώ να πω ότι τον χώνεψα και ιδιαίτερα δεν μπορώ όμως να κρύψω ότι και ο ίδιος δέχθηκε “ανελέητο πόλεμο” από το σύνολο των τότε ΜΜΕ.

Στο πρόσωπο του Λευτέρη Σούμποτιτς διαπίστωσα έναν ευφυέστατο άνθρωπο. Κατάφερε να “πολεμήσει” ορισμένες ασθένειες που κουβαλούσε η ομάδα έστω κι αν επέλεξε έναν άκομψο τρόπο. Πολλές φορές- κι αυτό τον “έφαγε”- έφτασε στα άκρα επιλέγοντας το δρόμο της ανακάλυψης... αόρατων εχθρών αλλά και συνωμοσιών σε βάρος της... ίδιας της ομάδας!

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν μιά διαφορετική περίπτωση. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε έμεινε και 13 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Σε προσωπικό επίπεδο ήταν ένας άνθρωπος που με “κέρδισε” με τη συμπεριφορά του, όπως και τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Δεν είπα, λοιπόν, κάτι πρωτότυπο.

Δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να πω ότι “είμαστε φίλοι”. Θεωρώ πολύ βαριά τη λέξη “φίλος”. Όμως υπήρχε μιά αμοιβαία σχέση σεβασμού κι εκτίμησης που από την πλευρά μου τουλάχιστον δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Όταν ήρθε ο “Ζοτς” στον Παναθηναϊκό ήμουν 28 ετών και τώρα είμαι 41... Είναι σα να... μεγάλωσα δίπλα του, λες κι ενηλικιώθηκα από κάθε άποψη.

Το πρώτο που ζήλεψα στον Ομπράντοβιτς ήταν η ευφυϊα του. Ο άνθρωπος είναι... σπίρτο, παίρνει φωτιά το μυαλό του και λειτουργεί σε... κλάσμα δευτερολέπτου.

Δεύτερον, είναι ένας άνθρωπος που σέβεται, πέρα από τους φίλους και συνεργάτες του, τους παίκτες του και τον κόσμο της ομάδας, ακόμα και τον αντίπαλο. Κι αυτό είναι ό,τι πιό σημαντικό έχω δει κατά την παρουσία του στην ομάδα.

Τρίτον, δεν αφήνει τίποτα στην... τύχη. Τα πάντα είναι οργανωμένα στην εντέλεια, είτε ο Παναθηναϊκός παίζει στον τελικό της Euroleague είτε έχει μπροστά του έναν αγώνα που θεωρείται δεδομένο ότι θα νικήσει με διαφορά 40 πόντων. Η προετοιμασία είναι πάντα η ίδια.

Τέταρτον, γνώριζε πάντα τον τρόπο προκειμένου να δίνει κίνητρο στους παίκτες του. Πολλές φορές προκαλούσε και... τεχνητές κρίσεις προκειμένου να “αφυπνίσει” την κατάσταση και να κάνει την προπόνηση πιό... σκληρή κι από αγώνα.

Πέμπτον, αντιμετώπιζε τα πράγματα με πρωτοφανή ηρεμία. Ρεαλιστής σαν άνθρωπος που δεν ονειροβατεί, δεν πατάει στα σύννεφα. Ξέρει ανά πάσα ώρα και στιγμή τι πρέπει να αντιμετωπίσει.

Έκτον, έχει τη φιλοσοφία του, τον τρόπο του. “My way” που είχε πει σε συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει στο περιοδικό “All Star Basket”. Είναι ο δρόμος που κατά τον Ομπράντοβιτς οδηγεί στην επιτυχία. Δεν είναι ξεροκέφαλος, απλώς είναι σίγουρος για τον εαυτό του.

Έβδομον, με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς μάθαμε ν' αντιμετωπίζουμε ψύχραιμα την κατάσταση. Κάθε ήττα ή κακή εμφάνιση της ομάδας δεν ήταν... αιτία πολέμου, λες και οι παίκτες είναι ρομπότ που απλώς προγραμματίζονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Αντιθέτως, μέσα από την ανάλυση του αγώνα μπορούσες ν' ανακαλύψεις τι δεν πήγαινε καλά. Όπως επίσης μάθαμε ότι οι ήττες που “πληγώνουν” είναι εκείνες που κρίνουν κάτι και όχι ή ανώδυνες.

Όγδοον, αντιληφθήκαμε το ρόλο του ασίσταντ κόουτς που θα μου επιτρέψετε να πω ότι μέχρι τότε στην Ελλάδα είχε τα... εξής χαρακτηριστικά: Ο ασίσταντ ήταν η “απόλυτη γλάστρα” ή “ο κακός που ήθελε να... φάει τον πρώτο” και δεν είχε δικαίωμα λόγου! Ο Δημήτρης Ιτούδης έγινε ο πρώτος ασίσταντ που όχι απλώς είχε αυξημένες και σημαντικές αρμοδιότητες στη λειτουργία της ομάδας αλλά έτυχε και προβολής από τον Τύπο. Αυτό δείχνει σεβασμό στους συνεργάτες, αναγνώριση του έργου τους και κυρίως απόλυτη εμπιστοσύνη στη δουλειά. Όπως επίσης αποκαλύπτει έλλειψη ανασφάλειας.

Ένατον, ο Ζοτς είναι ένας άνθρωπος που μιλάει ευθέως. Το κάνει πάντα αυτό και κυρίως το κάνει στους παίκτες του. Πιστεύει ότι αυτή είναι η μόνη λύση προκειμένου να “κλείνουν” τα ζητήματα πριν διογκωθούν και κυρίως ν' αντιμετωπίζονται μ' έναν τρόπο που θα απομακρύνει τους εγωισμούς προς όφελος τελικά της ομάδας.

Δέκατον, ο Ομπράντοβιτς ουδέποτε υπήρξε αλαζόνας. Πιστεύω ότι αυτό φάνηκε φέτος περισσότερο από ποτέ, όταν παραδέχθηκε ότι ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε πολύ πιό έτοιμος ώστε να κατακτήσει τελικά το πρωτάθλημα. Ούτε στη διαιτησία έψαξε αφορμή, ούτε πουθενά. Αντιμετώπισε ρεαλιστικά την κατάσταση...

Εντέκατον, είναι ένας άνθρωπος “ανοιχτός” και φιλικός προς όλους. Τον αισθάνεσαι- όπως και κάθε φίλος του Παναθηναϊκού- σαν τον... δικό σου άνθρωπο. Κι αυτό το πετυχαίνει χωρίς να “φλερτάρει” με τις δημόσιες σχέσεις αλλά με το δικό του τρόπο, τον αυθεντικό. “Είμαι αυτός και σε όποιον αρέσω” με μιά κουβέντα.

Δωδέκατον, ο Ζοτς κατάφερε ακόμα και στις πιό “σκληρές” καταστάσεις να απορροφήσει τους όποιους κραδασμούς και τελικά τα πάντα να χρησιμοποιηθούν υπέρ της ομάδας. Για παράδειγμα, δεν πιστεύουμε ότι ένας προπονητής θα είχε... άλλα 12 χρόνια παρουσίας σε μιά ομάδα αν τσακωνόταν τόσο “άγρια” στους πρώτους του μήνες με τον παίκτη- σύμβολο. Θυμάστε όλοι ότι στην πρώτη σεζόν του Ζοτς, στο κλειστό της Δάφνης είχε γίνει πολύ άγριος καβγάς με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη όπου ανταλλάχθηκαν βαριές κουβέντες. Λίγες ώρες μετά το θέμα είχε λυθεί... Η συνεργασία τους παρέμεινε υπόδειγμα με αποτέλεσμα ο Ομπράντοβιτς να διαλαλεί ότι “ο Φράγκι είναι ο καλύτερος αρχηγός που είχα ποτέ σε ομάδα μου”.

Δέκατον τρίτον, ο Ζοτς είναι ο άνθρωπος που έπεισε όσο κανείς άλλος με τη δουλειά του και με τον τρόπο του την οικογένεια Γιαννακόπουλου να τον πιστέψει. Δεν ήταν μόνο οι τίτλοι και οι επιτυχίες. Ήταν πολλά άλλα, σε προσωπικό επίπεδο. Το έχω ξαναγράψει ότι μέσα στην 20ετή εμπειρία μου στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού ουδέποτε αισθάνθηκα τη διοίκηση τόσο ήρεμη και τόσο ψύχραιμη. Εμπιστεύτηκε τον Ομπράντοβιτς όσο κανέναν ακριβώς επειδή ο “Ζοτς” το κέρδισε με τον τρόπο του και με τη δουλειά του. Δεν συμφωνούσαν πάντα σε όλα αλλά η σχέση τους υπήρξε ειλικρινής...

Δεν θα είναι εύκολη η μετά Ομπράντοβιτς εποχή. Απόλυτα λογικό... Εχουμε να κάνουμε με μιά πολύ ισχυρή προσωπικότητα που άφησε στίγμα στον Παναθηναϊκό. Όλα κινούνταν γύρω από τον Ομπράντοβιτς για 13 χρόνια και ομολογουμένως η προσαρμογή στην επόμενη μέρα δεν θα είναι εύκολη. Για το λόγο αυτό απαιτείται ηρεμία, ψυχραιμία και υπομονή απ' όλους.

Η αποχώρηση του “Ζοτς” ομολογουμένως είναι ένα σοκ για όλους. Όμως η ζωή συνεχίζεται- όσο σκληρό ή ακόμα και τετριμμένο αν ακούγεται- και δεν μπορεί κανείς να κοιτάξει πίσω. Μόνο μπροστά...

Η ουσία είναι ότι η κοινή ανακοίνωση ανάμεσα σε διοίκηση και Ομπράντοβιτς έδειξε το δρόμο προς την επόμενη μέρα: Με αγάπη, συσπείρωση, πίστη θα πρέπει να προχωρήσει ο Παναθηναϊκός. Επαναλαμβάνω ότι η απο-Ομπραντοβιτσοποίηση δεν είναι εύκολη κατάσταση. Ούτε ο προπονητής που θ' αναλάβει θα έχει εύκολο έργο καθώς θα μπαίνει απαραιτήτως (όσο άδικο κι αν ακούγεται είναι φυσιολογικό) σε σύγκριση με τον κορυφαίο προπονητή στην Ευρώπη.

Όπως επίσης είναι δεδομένο ότι αυτή η σχέση δεν θα σβήσει ποτέ. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα είναι πάντα ένα ζωντανό κι αναπόσπαστο κομμάτι στη χρυσή ιστορία του Παναθηναϊκού. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου και ο “Ζοτς” με την συνεργασία τους δημιούργησαν την κορυφαία ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Πλέον όποιος συγκρίνει την εποχή Ζοτς με τη νέα, θα έχει κάνει ένα φρικτό λάθος. Εκείνο που έχει σημασία είναι να στηριχτεί η ομάδα από τον κόσμο, που δεν έπαψε ποτέ να είναι στο πλευρό της και ο Παναθηναϊκός να ενταχθεί όσο το δυνατό πιό σύντομα στη νέα του εποχή. Δεν είναι εύκολο, επαναλαμβάνω, αλλά επιβάλλεται να γίνει.

Μακριά από αφορισμούς, διχόνοιες και μιζέριες που δεν αξίζουν στο μεγαλείο αυτής της ομάδας. Η κοιινή ανακοίνωση- επαναλαμβάνω- έδειξε το δρόμο προς την επόμενη μέρα.

ΥΓ: Ξέρω... Δεν είναι εύκολο για κανέναν. Μιά ολόκληρη γενιά φίλων του Παναθηναϊκού μεγάλωσε με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και η αποχώρηση μιάς τόσο μεγάλης προσωπικότητας ασφαλώς πλήττει πρωτίστως τον Παναθηναϊκό αλλά και το ελληνικό μπάσκετ στο σύνολό του. Διότι πέρα από τον κόσμο, δίπλα στον “Ζοτς” έμαθε πολλά και μιά γενιά Ελλήνων προπονητών.