Το ίδιο έργο δεν αντέχεται

Ειλικρινά δεν μπορώ πια ούτε να τις παρακολουθώ, ούτε φυσικά και να τις σχολιάζω ή να παίρνω θέση. Δεν μπορώ να μπω σ’ αυτή τη διαδικασία. Και δεν υπάρχει και λόγος. Ήταν ήδη αρκετά ψυχοφθόρα η ανάλογη διαδικασία τόσα χρόνια.

Πια τα πράγματα είναι σε ένα σημείο που ούτε λύνονται με ανακοινώσεις, ούτε μπορεί να βγει οποιοδήποτε κέρδος από ανακοινώσεις.

Εδώ πια η κατάσταση είναι τέτοια που έχει ανάγκη μόνο από πράξεις. Συγκεκριμένες πράξεις, χωρίς προαναγγελίες και δικαιολογίες.

Όλα από κάθε άποψη είναι πια στο όριό τους. Όποιος θέλει κάτι ας το κάνει. Κι όποιος δεν θέλει, δεν έχει καν νόημα να επιχειρεί να εμποδίσει ή να κερδίσει εντυπώσεις π’ αυτό που δεν θέλει να γίνει ή δεν θέλει να κάνουν άλλοι αντί γι’ αυτόν.

Μιλάω όσο γίνεται πιο περιγραφικά και δεν αναφέρω ονόματα, ακριβώς για να αποφύγω την αναπαραγωγή μιας ηλίθιας συζήτησης, όχι εννοείς εκείνον, όχι είσαι μ’ αυτόν, όχι αβαντάρεις τον άλλον και πάει λέγοντας.

Είμαστε επιρρεπείς σ’ αυτό στον Παναθηναϊκό και δεν έχω κανένα λόγο να το… διευκολύνω και να το αναπαράγω.

Κι αυτό για να μην χαθεί και η ουσία της ιστορίας. Που είναι, πως στην κατάσταση που έχει φτάσει το πράγμα, κανείς δεν έχει κέρδος από ανάλογα φαινόμενα. Ακόμα κι αν κάποιος προσδοκεί πιθανά στο μυαλό του κάποια κέρδη πάσης φύσεως απ’ όλη την ιστορία, μην έχει την αυταπάτη ότι υπάρχει περίπτωση για κάτι τέτοιο.

Δεν μπορεί, δεν έχει την πολυτέλεια ο κόσμος του Παναθηναϊκού να απονέμει και εύσημα κιόλας για οτιδήποτε σ’ αυτό το βασανισμένο πια σωματείο. Γενικότερα ο κόσμος και όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, πάει καιρός πια που δεν έχει ούτε την διάθεση, ούτε την πολυτέλεια να ασχοληθεί και να πει και μπράβο κιόλας με κάτι που γίνεται κάπου, όσο κι αν τον ενδιαφέρει αυτό.

Απλά παρατηρεί και περιμένει. Περιμένει αν κάποια στιγμή θα του δώσουν την δυνατότητα να ασχοληθεί και πάλι με την ομάδα του, που αυτή τη φορά μοιάζει κυριολεκτικά εκτός από αγάπη και αποκούμπι για και Κυριακή έστω. Πάντως να μπει στην διαδικασία της καθημερινής ενασχόλησης και αγωνίας και όλα τα συναφή που μάθαμε κάτι χρόνια τώρα σαν «ενασχόληση με το ποδόσφαιρο» ξεχάστε το.

Επομένως μόνο με μάχες σκιών μοιάζουν πια οι πάσης φύσεως αντιπαραθέσεις σε οποιοδήποτε επίπεδο με φόντο τον Παναθηναϊκό.

Το θέμα είναι, όποιος θέλει κάτι ή λέει ότι θέλει κάτι, να το προχωράει με συντεταγμένα βήματα και με χαμηλούς τόνους. Είτε αυτός είναι ο Αλαφούζος και το σχέδιο σωτηρίας, είτε ο οποιοσδήποτε μέτοχος που περιμένει… θεία επιφώτιση για να αποφασίσει αν και πότε θα βάλει λεφτά για την ομάδα, είτε είναι ο πρίγκιπας που περιμένει με τα λεφτά στο χέρι να πάρει τον Παναθηναϊκό.

Ότι είναι να γίνει, ας γίνει λοιπόν. Και μην περιμένει κανείς βοήθεια… έστω επικοινωνιακού χαρακτήρα από τον κόσμο και πολύ περισσότερο να ταχθεί ο κόσμος με τον έναν, με τον άλλον, με τον βήτα και με τον παραβήτα.

Απλά είναι τα πράγματα. Αν προχωρήσει το σχέδιο Αλαφούζου ένα μίνιμουμ τουλάχιστον ποσοστό κόσμου που θα βοηθήσει υπάρχει, αρκεί να πειστεί ότι είναι πραγματικά μια νέα κίνηση όπως έχει δείξει μέχρι τώρα και παλεύει με νύχια και με δόντια να σώσει ότι σώζεται στον Παναθηναϊκό.

Αν ο Βγενόπουλος ή οποιοσδήποτε άλλος θέλει να πάρει τον Παναθηναϊκό, ας το κάνει και κανείς δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο.

Αν ο πρίγκιπας έχει πράγματι τα λεφτά στα χέρια και θέλει να πάρει τον Παναθηναϊκό και πάλι δεν έχει νόημα καμιά αντιπαράθεση, καθώς θα τον πάρει αργά ή γρήγορα άμα διαθέτει τόσα λεφτά και θέλει όπως υποστηρίζει.

Τόσο απλά.

Αλλά αν περιμένει οποιοσδήποτε απ’ όλους αυτούς, να αρχίσει και πάλι ο κόσμος να μπαίνει…δυναμικά στο παιχνίδι και να στηρίζει ή να μην στηρίζει ή να πολεμάει ή να σπρώχνει οποιονδήποτε και οποιαδήποτε κίνηση απ’ όλα αυτά, τότε νάναι σίγουροι όλοι, ότι θα περιμένουν με τις ανακοινώσεις στο χέρι και θα περιμένουν και για πολύ μάλιστα.

Γι’ αυτό ας αφήσουμε τα πράγματα να προχωρήσουν και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Στο κάτω-κάτω μην νομίζετε πως πια όλα αυτά αποτελούν σχέδια, πλάνα και στόχους για κάποιες μακρινές μέρες. Μέρα με την μέρα πάνε πια οι εξελίξεις και οι ανάγκες του Παναθηναϊκού ταυτόχρονα.

Για να καταλήγουμε κιόλας, το σίγουρο είναι ένα. Πως το ίδιο έργο πάλι στον Παναθηναϊκό, δεν αντέχεται. Κι όχι για κανα μήνα ακόμα. Αλλά ούτε για μια μέρα.