Ο Σάντος πάντα ξέρει...

Η αλήθεια μου είναι πως δεν αισθανόμουν ποτέ ιδιαίτερη χαρά όταν έβλεπα την εθνική, γιατί ουσιαστικά για εμένα όπως και πολλούς ομοϊδεάτες μου αποτελούσε ένα παρακλάδι της κεντρικής εξουσίας της χώρας η οποία αβαντάρει προϊόντα της πρωτεύουσας κόντρα στη περιφέρεια.

Δε γνωρίζω αν εκείνο το συναίσθημα ήταν δίκαιο ή άδικο, αλλά έτσι μεγάλωσα και πρέπει να το καταγράψω. Συμπάθεια για την εθνική αισθάνθηκα όταν έπαιζαν σε αυτή φίλοι μου. Τότε απέκτησε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εμένα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Τώρα που της εθνικής ηγείται η μεγάλη μου ποδοσφαιρική καψούρα που ονομάζεται Φερνάντο Σάντος, η συμπάθειά μου είναι δεδομένη. Δε ξέρω αν θα πετύχει, ξέρω όμως ότι θα κάνει αυτό που είναι σωστό για να τα καταφέρει. Η ποδοσφαιρική του λογική είναι για σεμινάρια.

Διάβαζα δεξιά κι αριστερά ξεφωνητά για τις επιλογές του και κυρίως από δικούς μας για τον Κλάους και τη μη κλήση του έναντι του Λυμπερόπουλου.

Κακά τα ψέματα, αν το δούμε καθαρά ποδοσφαιρικά, η παρουσία του Λυμπερόπουλου στο ρόστερ, μπορεί να δώσει στοιχεία πιο ουσιαστικά από αυτά του Κλάους έτσι όπως είναι η εθνική.

Αν πχ ο Μήτρογλου δεν είχε κάνει παπάδες στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος, ο Κλάους θα είχε εξασφαλισμένη τη θέση αλλά όχι αντί του Λυμπερόπουλου.

Ο Καλαματιανός μπορεί να αποδειχτεί πολύ κρίσιμος παίκτης για μικρό χρονικό διάστημα συμμετοχής. Γνωρίζει πως δεν μπορεί να ξεκινά, αλλά έχει τον τρόπο να υποστηρίξει με τη ποιότητα και την εμπειρία του το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας.

Για τους τερματοφύλακες έγινε πολύς λόγος. Πήρε Χαλκιά, Τζόρβα και Σηφάκη. Οι δύο τελευταίοι δεν έπαιζαν ποτέ και αυτό ήταν λόγος για ξεφωνητό στον Σάντος. Έλα όμως που το έργο είναι κάπως διαφορετικό.

Ο Σάντος θέλει να έχει ένα ξεκάθαρο νούμερο ένα και δύο από πίσω του που αν δεν παίξουν δεν πρόκειται να μουρμουρίσουν. Τι να πει δηλαδή ο Σηφάκης; Ότι προέρχεται από καλή χρονιά και δικαιούται μία θέση;

Θα μου πει κάποιος πως ο Χιώτης έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις φέτος. Συμφωνώ, αλλά δεν μπορεί ένας τερματοφύλακας να ενταχθεί άμεσα σε έναν οργανισμό όπως η εθνική. Για όλες τις άλλες θέσεις κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί πολύ πιο εύκολα, αλλά όχι στη συγκεκριμένη.

Θεωρώ βασικό πρόβλημά μας την έλλειψη αθλητικών χαφ. Όταν ξεκινάς στη πρεμιέρα με Μανιάτη, Καραγκούνη, Κατσουράνη, ξεκινάς με έναν αμυντικό χαφ που βαφτίστηκε τέτοιος σε έναν αγώνα στη Μασσαλία επειδή ο Βαλβέρδε είδε ένα έργο ,έναν χαφ που δεν παίζει βασικός στην ομάδα του και έναν ακόμη που ναι μεν ξεχειλίζει από ποιότητα όμως δεν μπορεί να δώσει τα στοιχεία που έδινε στο παρελθόν.

Κακά τα ψέματα, κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο αποδεικνύεται πως οι ομάδες που προχωρούν είναι οι αθλητικές. Η Τσέλσι δεν είχε κανένα άλλο στοιχείο πλην από αυτό, η Ρεάλ το πήρε στην Ισπανία γιατί πόνταρε σε αυτό το κομμάτι, η Σίτι είναι με διαφορά η πιο δυνατή και αθλητική ομάδα της Αγγλίας. Η Ντόρντμουν ποντάρει στις δυνάμεις των παιδιών της, ενώ ο μπασκετικός Ολυμπιακός κατάφερε να σπάσει τη δυναστεία της μεγαλύτερης ομάδας που βγήκε από αυτή τη χώρα λόγω του συγκεκριμένου στοιχείου.
Το πώς θα μπορέσει ο Σάντος να καλύψει αυτή την αδυναμία, αποτελεί το μεγαλύτερο ερωτηματικό. Σίγουρα η αμυντική τετράδα έχει αυτό το στοιχείο, το ίδιο και οι δύο βασικοί του ακραίοι Νίνης και Σαμαράς, όμως στη μεσαία γραμμή τα πράγματα δεν είναι καλά.

Το θέμα αντιμετωπίζεται μόνο μέσα από παιχνίδι αναμονής, πολύ κοντινές αποστάσεις, ελάχιστα επιθετικά ρίσκα – δηλαδή επιθέσεις με δύο το πολύ τρεις παίκτες στους χώρους και υψηλό βαθμό συγκέντρωσης.

Ο Σάντος αυτό θα ζητήσει και το θέμα είναι το αν θα μπορέσουν να το δώσουν  οι παίκτες του. Η Ελλάδα είναι ένα πολύ μεγάλο αουτσάιντερ, αλλά όταν έχει αυτόν τον μουντρούχο κυνικό τύπο στον πάγκο της μην την έχει κανένας ξεγραμμένη.