Με ρεαλισμό και καθαρή σκέψη

Πέρα από κάθε αμφισβήτηση, άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα που περιλαμβάνει σε έντονο βαθμό το συναισθηματικό στοιχείο. Δεν είναι μια απλή επαγγελματική υπόθεση κι έτσι ακριβώς τη χειρίζεται ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, έχοντας ως «οδηγό» την άριστη διοίκηση δεκαετιών του πατέρα του, Παύλου και του θείου του, Θανάση. Ως εκ τούτου δεν παρουσιάστηκαν νέα δεδομένα στην υπόθεση σε ό,τι αφορά στο προσωπικό επίπεδο! Οικογένεια Γιαννακόπουλου και Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν χρειάζεται να… ξανασυστηθούν. Γνωρίζουν πολύ καλά η  μία πλευρά την άλλη.

Από τη στιγμή λοιπόν που έχουμε να κάνουμε με μια άριστη συνεργασία 13 ετών, γεμάτη επιτυχίες, με μια διοίκηση που έδινε τα «κλειδιά» της ομάδας στον προπονητή και με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να θεωρεί «ομάδα της ζωής του» τον Παναθηναϊκό (ποτέ άλλοτε δεν έμεινε τόσα χρόνια σε μια ομάδα, πουθενά αλλού δεν έκανε τόσους φίλους), σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή οφείλουμε να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά.

Ποια είναι η ουσία; Επιτρέψτε μου να μιλήσω επί προσωπικού με δεδομένο ότι «κλείνω» 20ετία στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν και πριν το καλοκαίρι του 1999 δεν είχα δει τόσο ήρεμους τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Η παρουσία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς τους «κάλμαρε» ακριβως επειδή ήταν ένας προπονητής που «κέρδισε» την εμπιστοσύνη τους με την αξία του, την ικανότητά του, τη φιλοσοφία και τον τρόπο λειτουργίας τους. Στο παρελθόν είχαν μια… ανεξήγητη νευρικότητα κι αισθάνονταν ότι «κάτι δεν πήγαινε  καλά»… Με τον «Ζοτς» ηρέμησαν.

Για το λόγο αυτό άλλωστε του έδωσαν «λευκή επιταγή» ολ’ αυτά τα χρόνια. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν ο απόλυτος ηγέτης στ’ αποδυτήρια της ομάδας, στο γήπεδο, στις αποφάσεις σχετικά με το ρόστερ. Τον εμπιστεύονταν και τον εμπιστεύονται, άλλωστε δεν θα επέμεναν να συνεχίσουν τη συνεργασία μαζί του μετά από 13 χρόνια αν δεν αισθάνονταν έτσι.

Πόσες φορές στο παρελθόν ο «Ζοτς» είπε τη φράση: «Ευχαριστώ τον κύριο Παύλο και τον κύριο Θανάση Γιαννακόπουλο γιατί έκαναν καλή δουλειά στις μεταγραφές»; Αυτό σήμαινε πολύ απλά ότι η επιθυμία του ήταν διαταγή, ότι πάντα βρισκόταν στο πλευρό του η διοικητική ηγεσία. Για να είμαι ειλικρινής θυμάμαι ακόμα τον Θανάση Γιαννακόπουλο, το καλοκαίρι του 2006, όταν έκανε τα… αδύνατα- δυνατά για να φέρει στην Αθήνα τον Τόνι Ντελκ. Στις 6.30 το πρωί, άυπνος από τις συνεχείς επαφές, κατακαλόκαιρο κι όντας σε διακοπές ο αντιπρόεδρος της ΚΑΕ  Παναθηναϊκός έφερε εις πέρας την αποστολή του και είχε θυσιάσει μέρες κι ώρες ξεκούρασης.

Θυμάμαι επίσης, τον Οκτώβριο του 2002, τον Παύλο Γιαννακόπουλο να ξεκαθαρίζει ότι η απόκτηση του (τότε κορυφαίου νέου Έλληνα παίκτη) Κώστα Τσαρτσαρή ήταν δική του «προσφορά» και «δώρο» στον προπονητή της ομάδας! Τον ήθελε ο «Ζοτς» και ο Παύλος Γιαννακόπουλος… έτρεξε χωρίς καν να σκεφτεί ότι υπήρχε ενδεχόμενο αποτυχίας.

Θυμάμαι επίσης τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, πριν από 6 χρόνια, να «σπάει» τα στεγανά και να προωθεί το τμήμα marketing που μέχρι τότε στον Παναθηναϊκό ήταν… απαγορευμένη λέξη. Είναι προφανές ότι δεν το έκανε για τη δική του «προβολή» αλλά επειδή ήθελε να βάλει την ομάδα σ’ ένα νέο και σύγχρονο πλαίσιο. Έξι χρόνια μετά ο κόσμος που βρίσκεται σε κάθε αγώνα στο ΟΑΚΑ περνάει πολύ όμορφα δύο ώρες συν το γεγονός ότι το συγκεκριμένο τμήμα λειτουργεί άψογα και παίρνει κάθε χρόνο συγχαρητήρια από την Ευρωλίγκα.

Η παρουσία του κορυφαίου προπονητή στην Ευρώπη και το πεδίο συνεννόησης που υπήρχε γέμιζε με περισσότερο πείσμα και περισσότερη αποφασιστικότητα την οικογένεια Γιαννακόπουλου αν και βρισκόταν στο «τιμόνι» της ομάδας μπάσκετ από το… 1987! Ακόμα και σε εποχές που δεν υπήρχε ανταγωνισμός (όπως το 2004 ή το 2005 με τον Ολυμπιακό σε τραγική κατάσταση, με τη Θεσσαλονίκη ελάχιστα ανταγωνιστική και με μοναδικές… απειλές την ΑΕΚ και το Μαρούσι που πάντως δεν είχαν τύχη απέναντι στον Παναθηναϊκό) η διοίκηση έδινε στο «μικρό κι  απαρχαιωμένο Σπόρτιγκ» όλα τα εφόδια στον «Ζοτς» για να προχωρήσει.

Ο Σέρβος ουδέποτε υπήρξε αχάριστος. Δούλεψε σκληρά, έκανε τα λάθη του όπως λάθη κάνει όλος ο κόσμος αλλά δημιούργησε ένα σπάνιο χαρακτήρα ομάδας με τη φιλοσοφία του πέρασε. Πάντα έλεγε τα καλύτερα λόγια για την οικογένεια Γιαννακόπουλου κι ευχαριστούσε.

Δεκατρία χρόνια μετά και αμέσως μετά το τέλος της πιο δύσκολης χρονιάς επί εποχής Ομπράντοβιτς, τα δεδομένα είναι πιο πολύπλοκα από ποτέ. Η διαφωνία που υπάρχει στο μπάτζετ δημιουργεί μια κατάσταση αμφιβολίας. Ως πρώτη κίνηση καλής θέλησης αλλά κι έκφρασης της επιθυμίας για συνέχεια της συνεργασίας, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ανέβασε κατά 2 εκατομμύρια το μπάτζετ από την αρχική πρόταση που είχε γίνει.

Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα καθαρά. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τέτοια που δεν ευνοεί μια τέτοια «τρελή επένδυση»! Ναι… Τρελή επένδυση είναι το να δίνεις 12 εκατομμύρια ευρώ στην… αγάπη σου, στο χόμπι σου! Οι Γιαννακόπουλοι ουδέποτε έβγαλαν λεφτά από το μπάσκετ. Μόνο έβαλαν… Για την ακρίβεια έβαλαν ανυπολόγιστα ποσά που αν τα αθροίσουμε θα μας πιάσει ίλιγγος.

Με λίγα λόγια; Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να βάλει 12 εκατομμύρια σε μια ομάδα που αν κατακτήσει την Ευρωλίγκα θα πάρει πριμ από τη διοργανώτρια αρχή το… τρελό ποσόν των 250 χιλιάδων ευρώ!!!

Σε μια πολύ δύσκολη εποχή λοιπόν, στην Ελλάδα των εκατομμυρίων ανέργων και της ανασφάλειας για την επόμενη μέρα, οι Γιαννακόπουλοι έβαλαν 12 εκατομμύρια ευρώ στο τραπέζι και τα παρέδωσαν στον Ομπράντοβιτς. Λευκή επιταγή κατά κάποιο τρόπο. «Δικά σου κόουτς και προχωράς την ομάδα χωρίς να παρεμβαίνει κανείς στο έργο σου» είναι το μήνυμα.

Ξεκάθαρη θέση. «Τριετές πλάνο, 12 εκατομμύρια ευρώ minimum και σου τα δίνουμε με την αγάπη μας! Με την καρδιά μας, με τη ψυχή μας γιατί εσένα πιστεύουμε κι εσένα αγαπάμε» είναι το μήνυμα μαζί φυσικά με την άκρως τιμητική προσφορά του 25% της ΚΑΕ, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα (ούτε στην Ευρώπη πιστεύουμε)! Θα μπορούσαν να του πουν «ναι, θα πάρεις τα 16 εκατομμύρια που θέλεις» να πάρουν την υπογραφή του και μετά να επικαλεστούν ένα εκατομμύριο δικαιολογίες για να του πουν «μείωση, δεν βγαίνει η δουλειά, θα προχωρήσουμε με  λιγότερα».

Όσοι ξέρουν την οικογένεια Γιαννακόπουλου βεβαιώνουν το εξής: Ό,τι λένε, ισχύει. Ποτέ δεν θα έκαναν την παραπάνω… εναλλακτική πρόταση που έγραψα. Ποτέ στον Ομπράντοβιτς που τον θεωρούν μέλος της οικογένειάς τους. Αν είχαν τη δυνατότητα αυτή τη στιγμή να του δώσουν και 26 και 36 και 46 εκατομμύρια θα του τα έδιναν, άλλωστε του τα έχουν δώσει στο παρελθόν. Δεν περνάνε εξετάσεις για τη «γαλαντομία» τους ούτε και μπαίνουν σε «παναθηναϊκόμετρο»!

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μπορεί να βρει 16 ή 56 ή 106 εκατομμύρια σε όποια ομάδα θέλει από τη στιγμή που θα είναι διαθέσιμος. Αυτό το ξέρουν και στον Παναθηναϊκό. Είναι ο κορυφαίος προπονητής στην Ευρώπη άλλωστε. Πιθανότατα να μη βρει πουθενά 20 χιλιάδες κόσμου να τον αποθεώνουν σε κάθε αγώνα επί… 13 χρόνια (που αλλού το έχετε συναντήσει αυτό;), πιθανότατα να μη βρει πουθενά προέδρους να ξημεροβραδιάζονται στην προπόνηση, πιθανό να μη βρει πουθενά φιλάθλους που θα αποθεώνουν τον ίδιο και την ομάδα του μετά από ήττα. Πιθανότατα να μη  βρει ΚΑΝ ομάδα στην οποία θα βρει τις συνθήκες για να εργαστεί 13 χρόνια.

Όμως ό,τι μπάτζετ θέλει μπορεί να το βρει γιατί είναι ο καλύτερος. Κι αυτό δεν μπορεί να το αγνοήσει κανένας. Πλέον η «μπάλα» είναι στα χέρια του κι εκείνος αποφασίζει.

Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να πω αν πρέπει να μείνει ή αν πρέπει να φύγει ο Ομπράντοβιτς. Είναι ανόητο… Ούτε στην οικογένεια Γιαννακόπουλου μπορεί να πει κανείς «βάλτε 4 εκατομμύρια ευρώ παραπάνω» (!!!) και να κάνει κουμάντο στις ξένες τσέπες (όταν έχουν βάλει 500 εκατομμύρια ευρώ στα 13 χρόνια του «Ζοτς») αγνοώντας τη γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα, ούτε στον Ομπράντοβιτς μπορεί να πει κανείς να… δουλέψει σώνει και καλά με ένα μπάτζετ το οποίο ο ίδιος εκτιμά ότι δεν τον καλύπτει.

Ξέρω ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού περιμένει το «ναι» του Ομπράντοβιτς για να «τρελαθεί» από χαρά. Πριν τον κόσμο όμως το «μεγάλο ναι» το περιμένει η οικογένεια Γιαννακόπουλου που θα… τρελαθεί περισσότερο απ’ όλους. Πιστεύω όμως ότι η παραπάνω παράγραφος μας καλύπτει και με το παραπάνω ώστε να μην αρχίσουν ορισμένοι- μέσα στον έντονο συναισθηματισμό τους- να αφορίζουν πρόσωπα και καταστάσεις.