Η πιο «πράσινη» μέρα των τελευταίων χρόνων
Αυτό ναι.
Είναι πραγματικά… καλοκαίρι. Μας μπήκε βέβαια κατ’ ευθείαν απ’ το Χειμώνα, αλλά είναι καλοκαίρι με τα όλα του. Θα πρέπει να γυρίσω μπόλικα χρονάκια πίσω, για να θυμηθώ μια μέρα σαν και την χθεσινή.
Για τον Παναθηναϊκό εννοώ. Που να έβγαινε δηλαδή, η μια χαρούμενη είδηση μετά την άλλη. Που να γέννησε τόσες ελπίδες και να σκόρπισε τόσα χαμόγελα.
Και μάλιστα ανεξαρτήτως αγωνιστικού αποτελέσματος.
Δεν έκανε κάποια νίκη ο Παναθηναϊκός χθες. Σε κανένα τμήμα του. Όμως τα μαντάτα ήρθαν και από το μπάσκετ και από το ποδόσφαιρο. Με πρώτο και καλύτερο φυσικά, το μπάσκετ και δικαιωματικά.
Μέχρι χθες, ίσως και να είχαμε αγωνία για το πέμπτο παιχνίδι. Από χθες όμως, πάμε στο Φάληρο για… πλάκα. Έτσι για να γλεντήσουμε ένα ακόμα τελικό. Κι ας γίνει ότι γίνει.
Έτσι κι αλλιώς, το σημαντικό για το μπάσκετ του Παναθηναϊκού ήταν άλλο. Κάτι που δεν έχει να κάνει, ούτε με ένα πρωτάθλημα, ούτε με μια νίκη, ούτε με μια πρόκριση. Κι αυτό ήταν η επίσημη αναγγελία, ότι η οικογένεια Γιαννακόπουλου παραμένει στο τιμόνι αυτής της ομάδας.
Με λίγα λόγια, με μια μόλις «ανακοίνωση», ο Παναθηναϊκός εξασφάλισε και παρόν και μέλλον ταυτόχρονα. Από κει και πέρα, τα… εφήμερα, μικρή σημασία έχουν.
Σημασία έχει ότι ο εξάστερος θα συνεχίσει να έχει απλωμένη διάπλατα την σημαία με το τριφύλλι κι αυτή με την σειρά της θα εξακολουθήσει να ακουμπάει στον πιο ισχυρό ιστό που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί οπαδός μιας ομάδας. Όλα τα άλλα, είναι πια άνευ σημασίας.
Και δεν ξέρω ειλικρινά, αν η παραμονή τους έχει να κάνει μόνο και μόνο με το ότι δεν βρήκαν άνθρωπο να πάρει την ομάδα μπάσκετ. Ξέρω όμως χιλιάδες, εκατομμύρια κόσμο του Παναθηναϊκού, που… παρακαλούσε να μην βρεθεί αγοραστής.
Ξέρω ότι ακούγεται λίγο περίεργο αυτό, ειδικά αν κάποιος κάνει συγκρίσεις και φέρει στο νου του ανάλογες… ευχές και παρακάλια για το ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού. Αλλά ας μην κρυβόμαστε. Κανείς Παναθηναϊκός δεν ήθελε την επόμενη μέρα στο μπάσκετ χωρίς την οικογένεια Γιαννακόπουλου.
Κι αυτό όχι μόνο για λόγους οικονομικούς. Δεν είναι τα λεφτά μόνο το θέμα. Αλλά πάνω απ’ όλα, για λόγους ηθικούς, διοικητικούς και Παναθηναϊκούς.
Ξέρω και καταλαβαίνω και την ψυχική και την σωματική και την οικονομική κόπωση της οικογένειας Γιαννακόπουλου μετά από σαράντα χρόνια συνεχούς προσφοράς σε όλα τα επίπεδα. Όπως επίσης ήταν απόλυτα σεβαστή η απόφασή τους κάποια στιγμή, να σκεφτούν να αποχωρήσουν.
Και πάλι η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού θα παρέμενε μακράν η κορυφαία ελληνική ομάδα σε όλα τα αθλήματα σε συλλογικό επίπεδο. Και πάλι ο Παύλος και ο Θανάσσης θα παρέμεναν μακρά οι κορυφαίοι παράγοντες του Παναθηναϊκού διαχρονικά, όπως και συνολικά η οικογένεια Γιαννακόπουλου.
Όμως, μεταξύ μας ας είμαστε ειλικρινείς. Όλοι είναι όχι απλά χαρούμενοι, αλλά στην κυριολεξία ευτυχισμένοι που ήρθαν έτσι τα πράγματα τελικά και η οικογένεια συνεχίζει να κρατάει το μπάσκετ του Παναθηναϊκού στα χέρια της.
Τέλος σε ότι έχει να κάνει με όλη την φιλολογία περί Ομπράντοβιτς.
Ξέρετε κάτι; Από χθες όλα αυτά τελείωσαν.
Όχι γιατί ξέρω αν θα μείνει ή θα φύγει, αν και μόνο η ανακοίνωση ότι η οικογένεια θέλει τον Ζοτς στο πλάϊ της και στην νέα σεζόν, είναι από μόνη της ένδειξη για το τι θα γίνει.
Αλλά έστω και να μην υπήρχε καμιά σχετική ένδειξη. Η ιστορία αυτή έτσι κι αλλιώς από χθες έχει τελειώσει. Γιατί πολύ απλά… αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω. Κι απ’ την στιγμή που η οικογένεια έμεινε στο τιμόνι σαν αρχηγός αυτής της ομάδας, όλοι οι άλλοι περισσεύουν.
Ξέρουν πολύ καλά και τι θα κάνουν και πως θα το κάνουν και πως θα πείσουν τον Ζοτς και πως θα διοικήσουν με οποιεσδήποτε συνθήκες προκύψουν στην νέα σεζόν σε όλα τα επίπεδα.
Οπότε;
Οπότε πολύ απλά, μπορεί να τελειώσει κι αυτή τη σεζόν πρωταθλητής ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, αλλά νάστε σίγουροι, πως τα καλύτερα έρχονται.
Από κει και πέρα και σε ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο.
Η αδειοδότηση που πήρε ο Παναθηναϊκός, ήταν πολύ σημαντικό βήμα. Όχι τόσο από αγωνιστικής πλευράς, για να παίξει δηλαδή η ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ή να έχει το δικαίωμα να ανανεώσει συμβόλαια και να κάνει μεταγραφές αν βρει κι άλλα λεφτά.
Αλλά γιατί πάνω απ’ όλα, αυτή απόφαση σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας νέας επόμενης μέρας για δυο λόγους. Πρώτον γιατί ήταν το πρώτο θετικό δείγμα γραφής της νέας κίνησης για τον Παναθηναίκό, αυτής του Αλαφούζου δηλαδή. Ο οποίος σε συνεργασία με τους ανθρώπους του αλλά και την διοίκηση της ΠΑΕ και τον Γόντικα, χωρίς πολλά-πολλά, αθόρυβα, αλλά με πολύ πείσμα και κυνήγι, πέτυχε σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να αλλάξει το τοπίο στον Παναθηναϊκό.
Να κάνει δηλαδή την μεταβίβαση των μετοχών του Βαρδινογιάννη, να βγάλει από το προσκήνιο όλα τα διχαστικά και άνευ ουσίας «θέματα» και «υποθέσεις» που βασάνιζαν και τελμάτωναν αυτή την ομάδα, να δημιουργήσει ένα κλίμα ηρεμίας και να πετύχει και τον πρώτο στόχο που ήταν η αδειοδότητη.
Δεύτερον, ακριβώς γιατί η αδειδοδότητη, επιτρέπει πια με μεγαλύτερη άνεση, ηρεμία και σιγουριά, να προχωρήσει το πλάνο Αλαφούζου στο επόμενο και σημαντικότερο σκέλος του.
Στην υλοποίηση δηλαδή της λαϊκής βάσης και στο να ξεκινήσει επιτέλους το χτίσιμο μιας πραγματικά νέας ημέρας στον Παναθηναϊκό. Μιας ημέρας, που το βασικό της καθήκον και γνώρισμα θα είναι ένας Παναθηναϊκός –επιτέλους- ενωμένος, χωρίς τα πρόσωπα να είναι τα κυρίαρχα για την ομάδα, αλλά η ομάδα για τα πρόσωπα και με υγεία πραγματική σε όλα τα επίπεδα. Σε διοικητικό, σε επίπεδο ομάδας, σε εξέδρα και παντού.
Όλα αυτά, είναι σίγουρο πως στον απόηχο της αρρωστημένης κατάστασης που βιώναμε στον Παναθηναϊκό, θα έμπαιναν σε μεγάλη αμφισβήτηση και θα συναντούσαν τεράστια εμπόδια και τρικλοποδιές ακόμα, αν ναυαγούσε η προσπάθεια για αδειοδότηση.
Γι’ αυτό και ήταν εξαιρετικά κρίσιμη αυτή η ιστορία.
Τέλος καλό όμως, όλα καλά.
Ή μάλλον για την ακρίβεια. Τέλος καλό, ευκαιρία για… καλή αρχή.