Μικραίνουν το μέγεθος

Ο διαφαινόμενος αποκλεισμός από την Ευρώπη και όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες, επιβεβαιώνουν πως η Ενωση είναι σε κατήφορο δίχως τέλος…
 
 Ανευ κάποιου θαύματος – γιατί με τέτοιο θα ισοδυναμεί αν δεν υπάρξει απαγορευτικό από την ΕΠΟ – η ΑΕΚ φτάνει στην αγχόνη. Ο αποκλεισμός από την Ευρώπη, ενώ η ομάδα κέρδισε μέσα στο γήπεδο το δικαίωμα, αποτελεί μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του συλλόγου. Το χειρότερο είναι πως εσχάτως, πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο οι «μαύρες σελίδες», δείγμα ανύπαρκτων παραγόντων, αδύναμων μετόχων και ανίκανων διαχειριστών.

Οσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, αποτελούν μια μικρογραφία των τραγελαφικών καταστάσεων που βιώνει ο σύλλογος επί χρόνια. Με τους μετόχους εξαφανισμένους και αναλωμένους σε μικροεγωισμούς και έριδες, δίνουν το δικαίωμα στον κάθε Ξενιάδη να κάνει το κομμάτι του. Και ο Δημητρέλος, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του, κοίταξε μήπως βρει λύση στον βούρκο. Φευ. Αυτά δεν γίνονται. Ο Ξενιάδης θα συνεχίσει τις βόλτες με τον ρουμπίνια και θα ψάχνει ξανά παράθυρο για να τρυπώσει και να δει τη μούρη του στα ΜΜΕ.

Το θέμα είναι η ΑΕΚ. Η οποία θα υποστεί πολύ σοβαρές κυρώσεις, όσο δεν λαμβάνει τα μηνύματα η κοινωνία του ποδοσφαίρου. Δίχως το πρεστίζ των ευρωπαϊκών κυπέλλων, τα έσοδα και το ενδιαφέρον που δίνουν σε παίκτες και κόσμο, με μειωμένο τηλεοπτικό συμβόλαιο και απαγόρευση μεταγραφών ή ανανεώσεων σε ποδοσφαιριστές άνω των 22 ετών, νομίζω πως σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Η ΑΕΚ που ξέρατε, αποτελεί παρελθόν. Και το θέμα είναι ποιοι θα την οδηγήσουν στα νέα δεδομένα.

Η συρρίκνωση βρίσκεται προ των πυλών της ΑΕΚ. Απαιτείται εγρήγορση και κουράγιο από τον κόσμο. Ποιος θα το βρει, με όσα ακόμα βαραίνουν την καθημερινότητα μας; Οι απαντήσεις θα δοθούν σε λίγες εβδομάδες, όταν ο κόσμος της Ενωσης θα κληθεί και πάλι να βγει μπροστά. Αλλά το ζήτημα είναι πως θα πρέπει να βρει ηγέτες. Και αυτοί, εδώ και πολλά χρόνια, αγνοούνται.

Το δυστύχημα για την ΑΕΚ είναι πως έτυχε σε αυτή τη συγκυρία να είναι φτωχή στο ταμείο, αλλά πτωχευμένη σε παράγοντες και αξίες που μπορούν να αναλάβουν δράση. Η διαρκής ανακύκλωση των ίδιων προσώπων, η ακατάσχετη κουβέντα για τα θέλω και τις φοβίες του καθένα, καθηλώνει την ΑΕΚ σε λογικές συνοικιακής ομάδας. Και αυτό, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της, με αυτό που πρέσβευαν οι φίλοι της επί οκτώ δεκαετίες.