Για τη μάχη του μπάσκετ

Δεν είναι το 2-1 και το πλεονέκτημα έδρας που κάνουν την αλλαγή σκηνικού να μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, είναι κυρίως η εικόνα στο παρκέ μετά τα τρία πρώτα παιχνίδια, που μαρτυρά πως ο κινητήρας του Ολυμπιακού δουλεύει άψογα σε πολύ υψηλές στροφές, την ώρα που ο αντίστοιχος του Παναθηναϊκού μοιάζει να βγάζει παντού προβλήματα και να μην μπορεί να ακολουθήσει.  

Αριθμοί      

Μετά το εμφατικό 2-1 της Κυριακής, οι περισσότεροι μιλάνε για νούμερα. Πρώτα αυτά της στατιστικής. Τα πολλά λάθη του Παναθηναϊκού, τα πολλά κλεψίματα του Ολυμπιακού. Τα πολλά επιθετικά ριμπάουντ των ερυθρόλευκων, η ικανότητα με την οποία μοιράζουν τάπες και κρύβουν το καλάθι. Το μόλις ένα λάθος που έχει ο Μάντζαρης σε συνολικά 58 λεπτά συμμετοχής, τα 15/22 δίποντα και 4/6 τρίποντα που έχει ο Πρίντεζης στη σειρά. Επιπλέον, υπάρχουν και οι άλλοι αριθμοί, αυτοί που σημείωσε κι ο Τσάρλι στο άρθρο του.

Πέρα από τα στατιστικά του παρκέ, υπάρχουν κι αυτά των παικτών που δίνουν τη μάχη. Και η μέχρι τώρα εικόνα λέει ξεκάθαρα πως ο Ολυμπιακός “παίζει” με περισσότερους. Οι ερυθρόλευκοι έχουν φτάσει να παίρνουν θετική συνεισφορά σχεδόν απ’όλη την δωδεκάδα τους, την ώρα που ο Παναθηναϊκός βλέπει τους “συνήθεις υπόπτους” να μην έχουν βοήθειες από το υπόλοιπο ρόστερ, να μένουν μόνοι και αναπόφευκτα να χάνουν την μάχη.  

 Πόλη      

Όλα αυτά είναι απολύτως σωστά, αποτελούν την αποτύπωση του ερυθρόλευκου αβαντάζ, που αντιλαμβάνεται κι ο πιο αδαής φίλαθλος και που εξηγούν πολύ πιο αναλυτικά οι σαφώς πιο καταρτισμένοι μπασκετικοί συνάδελφοι. Όμως, εξακολουθούν να αποτελούν την αποτύπωση του αβαντάζ. Η γένεσή του βρίσκεται στην Πόλη, κι αυτό νομίζω πως είναι ξεκάθαρο για όλους.       

Τα νιάτα, την ορμή, την ενέργεια ξέραμε πως τα έχει ο Ολυμπιακός και πριν το Final Four. Γνωρίζαμε πως αυτό είναι το φετινό του όπλο, μ’αυτό θα προσπαθούσε να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό που θα αντιπαρέβαλε την πείρα, το ψυχολογικό πλεονέκτημα του “πάντα εμείς κερδίζουμε”, για να καλύψει τα κουρασμένα πόδια. Αυτό άλλωστε δεν ήταν και το στόρι του τελικού του Κυπέλλου; Ο Ολυμπιακός κέρδισε τις εντυπώσεις, έδειξε καλό πρόσωπο, ο Παναθηναϊκός σήκωσε (και αυτήν) την κούπα, πολύ απλά γιατί ήξερε πως να το κάνει στο φινάλε.   

Το σενάριο των τελικών μιλούσε για την ισορροπημένη μάχη του Νιάτα κι ενέργεια vs Εμπειρίας και καρδιάς του πρωταθλητή. Η πλάστιγγα έγειρε πολύ όταν στο ένα σκέλος προστέθηκε η κούπα της Πόλης και οι παίκτες του Ολυμπιακού βρέθηκαν να μάχονται για να γίνουν Πρωταθλητές, ενώ έχουν ήδη γίνει.  Είναι ξεκάθαρο πως την διαφορά την έκανε το Final Four. Οι παίκτες του Ολυμπιακού ταξίδεψαν στην Πόλη ως ονειροπόλοι και επέστρεψαν ως πρωταθλητές Ευρώπης. Κι όταν η αναβολή του πρώτου τελικού τους έδωσε τις απαιτούμενες μέρες για να συγκεντρωθούν στον επόμενο στόχο, μπήκαν στην μάχη με μια αυτοπεποίθηση άνευ προηγουμένου.  

 Χωρίς αμφιβολίες      

Οι παίκτες του Ίβκοβιτς αγωνίζονται και θαρρείς πως στο πρόσωπό τους βλέπεις σε ολόγραμμα το Κύπελλο που σήκωσαν στην Κωνσταντινούπολη. Με τον ίδιο τρόπο, κοιτάς τον Σπανούλη και είσαι σίγουρος πως βλέπεις άλλον άνθρωπο απ’αυτόν που έβλεπες στους περσινούς τελικούς. Ούτε άγχος, ούτε “σκοτάδι” στο βλέμμα, ούτε φορτίο στους ώμους, μόνο ηρεμία, φωτεινό πρόσωπο, φτερά στα πόδια, σίγουρα χέρια.           

Χωρίς αυτήν την εκπληκτική ψυχολογική μεταστροφή, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα ήταν το ίδιο αποτελεσματικό το όπλο του μεγάλου ρόστερ, της ενέργειας και των νιάτων. Ο Ίβκοβιτς και πάλι θα προσπαθούσε να παίξει με πολλούς παίκτες, να μεγαλώσει το ρόστερ και να πάρει το αβαντάζ της συνεχούς υψηλής ενέργειας και έντασης, αλλά τώρα έχει φτάσει να παίρνει το μάξιμουμ απ’όποιον παίκτη κι αν στείλει στο παρκέ.       

Κι αυτό γιατί κανείς δεν σκέφτεται. Κανείς δεν έχει αμφιβολία μέσα του για όποια επιλογή και κίνηση στο παρκέ. Δεν φτάνει που οι παίκτες του Ολυμπιακού έχουν τα νιάτα, τα πόδια, τα πνευμόνια και τη δίψα, έχουν μια αυτοπεποίθηση που έχει εξαλείψει κάθε ίχνος απειρίας. Εκεί βρίσκεται το κλειδί, αυτό που έχει φέρει τον Ολυμπιακό να παίζει με 11-12 εναντίον 5, όπως γράφει κι ο Τσάρλι, κι έχει μεγεθύνει το ερυθρόλευκο αβαντάζ πολύ περισσότερο απ’όσο απεικονίζει το 2-1.           

Η πράσινη γωνία      

Και τώρα που το συζητήσαμε, μπορούμε να κάνουμε και την κουβέντα που κάνουν όλοι. Γυρνάει; Κι αν ναι, πως; Η πρώτη ματιά θα πάει στους πράσινους, μιας κι αυτοί καλούνται να ανατρέψουν το σκηνικό. Ο σχεδόν μπακαλίστικος συλλογισμός λέει πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει συμπαραστάτες για τους κουρασμένους ηγέτες του, να “παίξει” με περισσότερους, και ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός να πάψει να έχει τέλεια συνεισφορά απ’όλους, να “παίξει” με λιγότερους.       

Σε μια τέτοια εξέλιξη, η πλάστιγγα θα ισορροπήσει αρκετά. Ο Ολυμπιακός θα εξακολουθεί να έχει τα πλεονεκτήματα της ενέργειας και της ορμής, αλλά τότε η πείρα και το winning know-how του Παναθηναϊκού θα είναι επίσης εκεί, για να δώσουν τη δική τους μάχη, να αποτελέσουν τα όπλα των πράσινων, που μέχρι στιγμής είναι ανενεργά και δεν έχουν παίξει κανέναν ρόλο.

Προφανώς οι φίλοι του Παναθηναϊκού ελπίζουν σε μια τέτοια μεταστροφή των παικτών που μέχρι στιγμής δεν προσφέρουν τίποτα. Μόνο που το σενάριο δεν λέει μόνο να βγουν μπροστά κι άλλοι παίκτες της ομάδας τους, αλλά ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός να παίξει τον ρόλο όπως πρέπει, και να φροντίσει να σταματήσει έχει τόσους πολλούς θετικούς πρωταγωνιστές.   

Κόκκινη ψυχολογία      

Το αβαντάζ, λοιπόν, είναι του Ολυμπιακού, είναι δικό του για να το χάσει. Και για να πάμε στην δική του πλευρά, αν στον Πειραιά θέλουν να απαντήσουν αρνητικά στο “γυρνάει;”, θα πρέπει να διατηρήσουν όσο γίνεται αναλλοίωτο το συστατικό που τους έδωσε την έκταση του αβαντάζ. Αυτήν την πρωτόγνωρη αυτοπεποίθηση, αυτήν την παντελή έλλειψη αμφιβολίας που έχει όποιος παίκτης κι αν πατάει στο παρκέ.   Αν ο Ίβκοβιτς καταφέρει να διατηρήσει τους παίκτες του σ’αυτήν την ψυχολογική κατάσταση, τότε όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής μας λένε πως ο,τι καλύτερο κι αν κάνει ο Παναθηναϊκός, δύσκολα θα του φτάσει για να κρατήσει τα σκήπτρα. Κι η ταπεινή μου άποψη είναι πως τα εμπόδια του Ολυμπιακού στο να διατηρήσει αυτό το ψυχολογικό momentum είναι δύο. Το άγχος της πρώτης φοράς και η πεποίθηση πως έχουν ήδη κερδίσει τη σειρά.

 Δύο εμπόδια  

Το πρώτο είναι το σύνηθες εμπόδιο αυτών που προσπαθούν για χρόνια να ρίξουν μια δυναστεία απ’την κορυφή. Όταν ο βασιλιάς πλέον είναι αδύναμος κι έτοιμος να πέσει, έχουμε δει στο παρελθόν το φως της κορυφής να τυφλώνει αυτούς που το βλέπουν για πρώτη φορά από τόσο κοντά. Το 1991 ο Άρης δεν πήρε το τελευταίο πρωτάθλημα μόνο χάρις στην δική του άρνηση να παραδώσει τον θρόνο, το πήρε κυρίως γιατί όταν ο ΠΑΟΚ ζαλίστηκε από το “πότε;;; ποτέ!!!” των τελευταίων χρόνων, γκρεμίστηκε μόνος του από την κορυφή. Ο Ολυμπιακός έχει φτάσει με σαρωτική ορμή στο τενιστικό διπλό championship point που λέγαμε και στην αρχή, όμως η ρακέτα έχει άλλο βάρος στο χέρι όταν σερβίρεις για το τουρνουά.

 Το καλό για τους ερυθρόλευκους είναι πως το ρόστερ τους δεν είναι γεμάτο από “αυτούς που το παλεύουν χρόνια κι όλο χάνουν”, όπως ήταν τότε το ρόστερ του ΠΑΟΚ. Ο σύλλογος παλεύει πολλά χρόνια για τα σκήπτρα στην Ελλάδα, όμως αυτοί που αγωνίζονται τώρα στο παρκέ είναι στην πλειοψηφία τους νέοι στη μάχη, διψασμένοι, που παίζουν χωρίς το βάρος των αποτυχημένων προσπαθειών του παρελθόντος. 

Μένει ο παράγοντας του “το έχω ήδη πάρει”. Ο Ολυμπιακός πάτησε με ανεπανάληπτο τρόπο την κορυφή της Ευρώπης, στον ρόλο του απόλυτου αουτσάιντερ. Τώρα βρίσκεται μπροστά στην αντίστοιχη της Ελλάδας, μόνο που τώρα έχει τον “περίεργο” ρόλο του φαβορί.

Όλοι θέλουν να βρεθούν σ’αυτή τη θέση, να έχουν τα πάντα με το μέρος τους, αλλά δεν είναι ποτέ εύκολο να επιβεβαιώσεις το ξεκάθαρο αβαντάζ σου. Κι όπως μας έδειξε και ο τελικός του Champions League και η Μπάγερν, δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από να αφήσεις την πεποίθηση πως τερμάτισες να μπει μέσα σου πριν τερματίσεις. Και τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από το να βρεθείς, γεμάτος αμφιβολίες, να παλεύεις για κάτι που είχες ήδη θεωρήσει δικό σου.  

Αφήστε τους      

Αμφότερες οι ομάδες έχουν τους προπονητές που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στον τομέα που συζητάμε τόση ώρα, στην ψυχολογία των παικτών. Ο Ομπράντοβιτς μπορεί να βρει τον τρόπο να ξυπνήσει τους παίκτες που κοιμούνται, να δώσει συμπαραστάτες στους ηγέτες του, να τους κάνει να μείνουν ζωντανοί στο ΟΑΚΑ, ώστε μετά να παλέψουν μέχρις εσχάτων στο ΣΕΦ, όπου ίσως η πίεση κόψει κάτι απ’τη φόρα του Ολυμπιακού.

Ο Ίβκοβιτς μπορεί να κρατήσει προσηλωμένους τους παίκτες του, να διώξει το όποιο άγχος παρουσιαστεί και ταυτόχρονα να ξεριζώσει αμέσως όποια χαλαρή σκέψη του στιλ “το πήραμε πια, τυπικό είναι”, να τους οδηγήσει έτσι μέχρι τέλους.Μένουν οι παίκτες. Η δική τους καρδιά, το δικό τους μυαλό, το δικό τους βλέμμα. Το έργο είναι ένα από τα πιο κλασικά αθλητικά σενάρια: φαβορί ο νεαρός διεκδικητής, αουτσάιντερ ο κουρασμένος βασιλιάς. Πράσινοι και κόκκινοι δείχνουν ικανοί να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις, όμως στο τέλος μόνο ένας θα δει την ευτυχή κατάληξη.

Τελευταία σκέψη, είτε η σειρά τελειώσει στο ΟΑΚΑ, είτε παιχτεί άλλη μια πράξη στο ΣΕΦ: Αυτοί που θα πάνε στο γήπεδο, ας αφήσουν τους πρωταγωνιστές και των δύο ομάδων να παίξουν τους ρόλους τους μέχρι τέλους, όποια κι αν είναι η εξέλιξη τους. Το έργο που παρακολουθούμε είναι πολύ μεγάλο για να μας το χαλάσουν, ας μείνουν θεατές κι όχι πρωταγωνιστές.