Κυρ Γιάννη μην κλαις!

Δύο ομάδες που κατορθώνουν στο πέρασμα των χρόνων να διατηρούν στο ενεργητικό τους, λίγους αλλά καλούς και πάνω απ' όλα πιστούς φιλάθλους. Δυσκολεύομαι να τούς χαρακτηρίσω οπαδούς, αφού γνωρίζω ότι με εξαίρεση τον πυρήνα των οργανωμένων, οι υπόλοιποι αρνούνται πεισματικά να ενταχθούν στο οπαδικό κίνημα.

Προτιμούν να αυτοαποκαλούνται και να παραμένουν ρομαντικοί. Ανθρωποι ηλικιωμένοι, αλλά και νεότερης ηλικίας που περνούν το... μικρόβιο της υποστήριξης των δύο αυτών ομάδων από γενιά σε γενιά.

Δεν θέλω να κάνω καμία αναφορά στα πρόσωπα που οδήγησαν και τον Απόλλωνα και τον Εθνικό στην απόλυτη απαξίωση. Τα έχει καταγράψει, άλλωστε, η ιστορία με μαύρα γράμματα και πιστέψτε με θα τα βρίσκει εύκολα οποιοσδήποτε επιθυμεί να μάθει πέντε λεπτομέρειες παραπάνω στην αναζήτηση των λόγων που έκαναν τα δύο ιστορικά σωματεία να κινδυνέψουν με διάλυση.

Ο Απόλλων τα κατάφερε να ξεφύγει από την καταιγίδα και πιστεύω ότι μετά την άνοδό του στη Β' Εθνική θα καταφέρει μέσα στα επόμενα δύο χρόνια να κάνει μια ακόμα υπέρβαση και να βρεθεί στη Super League. To οφείλει στην ιστορία του, το οφείλει στους πιστούς οπαδούς του και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα τα καταφέρει.

Για τον Εθνικό, δυστυχώς, δεν μπορώ να είμαι καθόλου αισιόδοξος. Η πειραϊκή ομάδα δεν διαθέτει πλέον εκείνους τους στιβαρούς παράγοντες του παρελθόντος που θα ήταν ικανοί να τον βγάλουν από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Διαθέτει πια μόνο πιστούς οπαδούς. Οπαδούς σαν τον Εθνικάρα. Που δεν του αξίζει αυτό το βασανιστήριο, που έφτασε να δει στα… στερνά του.

Την ομάδα της ζωής του να υποβιβάζεται στην Α' Πειραιά και κάποιους οπαδούς της (εδώ θα την κάνω τη διάκριση) να κυνηγούν τους παίκτες, αντί -χρόνια τώρα- να πάρουν με τα…  σκουπόξυλα τους κάθε λογής πιθανούς και απίθανους τύπους που δηλώνοντας παράγοντες και πρόεδροι, έβαζαν το δικό τους λιθαράκι στην κατασκευή αυτής της απίστευτα βαριάς ταφόπλακας που μπήκε σήμερα πάνω στο ιστορικό έμβλημα των Πειραιωτών.

Μακάρι να διαψευστώ, μακάρι να βρεθούν Εθνικοί που ξέρω ότι υπάρχουν και να δεχτούν να βγουν ξανά μπροστά, να αναλάβουν τις τύχες της ομάδας και να την οδηγήσουν από το μηδέν και πάλι στα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Κυρ Γιάννη μην κλαις.

Δεν χρειάζονται δάκρυα στον Εθνικό. Και να ξέρεις ότι και στη Ριζούπολη, τις Κυριακές που δεν θα τρέχεις στις αλάνες του Πειραιά, μια θέση θα σε περιμένει. Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας από τους «πιστούς» του Απόλλωνα που να έχει αντίθετη άποψη.

Κουράγιο...