Ο Σόλιντ και ο Κούπερ...

Ο κόσμος που μπαίνει στον κόπο να μας διαβάσει και να επεξεργαστεί τη γνώμη μας, είναι ο πιο αυστηρός κριτής. Περιμένει, λοιπόν, το αυτονόητο. Να είμαστε ο εαυτός μας, να γράφουμε αυτό που νιώθουμε χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος και να μην... κολλάμε πουθενά!

Αφορμή για τη σημερινή μου τοποθέτηση αποτέλεσε ένα σχόλιο που δέχθηκα στο προηγούμενο blog από τον φίλο που υπογράφει ως «Stormwind». Αφού τον ευχαριστήσω κυρίως για τις επισημάνσεις του, παραθέτω την άποψή του:

«Σταυρο, σε εκτιμώ απεριοριστά απο τότε που διάβασα πρώτη φορά κείμενο σου πριν αρκετά χρόνια, είχα μάλιστα εκτιμήσει αφάνταστα το ότι δεν δίσταζες να κρίνεις αρνητικά την πανίσχυρη τότε διοικηση Κόκκαλη, όταν αυτό έκρινες σωστό, δυστυχώς όμως εδώ και κάποιο καιρό έχω παρατηρήσει τεράστια μετάλλαξη στα γραπτά σου τέτοια που δεν θα το πιστευα οτι τα έχεις γράψει εσύ αν ήταν ανυπόγραφα! Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα πως είναι δυνατόν να στηρίζεις τη γραμμή της διοικηση σε ότι αφορά τους Σόλιντ και Κούπερ! Κι ουτε είναι δυνατόν να αναρωτιέσαι για το πως θα υποδεχόμασταν τον Κούπερ και τον Σόλιντ (ειδικά αυτόν) αν δεν υπήρχε η συγκριση με τον Βαλβέρδε! Με κορνέδες θα τους υποδεχόμασταν! Τους ξέρουμε και τους 2 τους έχουμε ζήσει, ειδικά τον Σολιντ, περα από το είναι ανύπαρκτος προπονητικά, να σου θυμίσω πως ήταν τα αποδυτήρια με Σολιντ; Μπουλούτ, Σούρερ, Καστίγιο σου λένε τίποτα; Ο Ουαντού σου λέει τίποτα; Ελεος ρε Σταύρο όχι κι εσύ..»

Δεν κρύβω ότι έλαβα πολύ σοβαρά την άποψή του, όχι για τα καλά λόγια της εισαγωγής, για τα οποία τον ευχαριστώ, αλλά για την ουσία της τοποθέτησης. Από 'κει και πέρα, θα ήθελα να θυμίσω κατι που συχνά – πυκνά επικαλούμαι στα γραπτά μου.

Ο κάθε δημοσιογράφος που έχει τη δυνατότητα να σχηματίσει εικόνα μέσα από την καθημερινή του τριβή με το ρεπορτάζ μιας συγκεκριμένης ομάδας, οφείλει να μην τοποθετείται με βάση οπαδικά κριτήρια, ούτε να γράφει αυτό που θέλει να... διαβάσει ο κόσμος, προκειμένου να γίνει αρεστός. Αυτό ίσως είναι το μόνο εύκολο...

Με μια λιτή τοποθέτηση του στιλ «ποιος Σόλιντ και ποιος Κούπερ;» θα μπορούσε να συνοψίσει μια τέτοιου είδους άποψη και να γνωρίσει την... αποθέωση, αφού αυτό πιστεύει μια μεγάλη μερίδα των οπαδών που περιμένει κάτι πιο «καλό» και πιο «φρέσκο». Κάθε τι πού συμβαίνει, ωστόσο, θα πρέπει να το εντάσουμε και στα δεδομένα της εποχής...

Ο Ολυμπιακός έχει την τύχη σε μια πολύ δύσκολη περίοδο να βρίσκεται στο τιμόνι ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Μετά τη “χρυσή εποχή” του Σωκράτη Κόκκαλη και την ώρα που ξεκίνησε η φθορά για τον πρόεδρο των τίτλων, βρέθηκε ένας “τρελός Ολυμπιακός” με... γεμάτο πορτοφόλι να τον διαδεχθεί και να παλέψει για έναν ακόμη πιο ισχυρό Θρύλο.

Ο Μαρινάκης, ωστόσο, έχοντας ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων από την πρώτη στιγμή, από την ημέρα που ανέλαβε τα σκήπτρα, είχε ξεκαθαρίσει πως απότερος και μεγάλος στόχος του είναι να δημιουργήσει έναν σύλλογο που δεν θα εξαρτάται από την τσέπη του προέδρου του, αλλά από τη δική του δύναμη... Διοικήσεις και ποδοσφαιριστές έρχονται και φεύγουν. Ο σύλλογος και ο κόσμος του μένουν...

Ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνος του σε αυτό το παιχνίδι. Όταν όλα δίπλα του... διαλύονται και υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο την επόμενη ή την μεθεπόμενη σεζόν να διεξάγονται σημαντικοί αγώνες μεταξύ συγγενών και φίλων, μπορεί ο Μαρινάκης να ξοδεύει αλόγιστα επειδή απλά έχει αυτή τη δυνατότητα; Κι αν αυτό συμβεί, ως πότε θα συμβαίνει;

Για να το γράψω... ανάποδα, πιστεύει κανείς ότι αρέσει του Μαρινάκη που έχει εγκλωβιστεί τελευταία στο θέμα του προπονητή; Είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε να έχει φέρει από την πρώτη στιγμή τον Ουνάι Έμερι που ήταν και ο πρώτος στόχος και να ξεμπερδέψει. Όπως αποδείχθηκε, όμως, δεν ήταν εύκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού οι περισσότεροι σπουδαίοι προπονητές έχουν την Ελλάδα ως τελευταία επιλογή. Και μη νομίζετε ότι δεν ξέρουν στο εξωτερικό πως είναι πιθανό κάποιος που θα έρθει για να εργαστεί εδώ, σήμερα να πληρώνεται σε ευρώ και αύριο σε... δραχμές.

Εκ προοιμίου, λοιπόν, οι επιλογές είναι περιορισμένες, άρα και το ρίσκο να έρθει ένας ξένος προπονητής, αλλά να μην τα καταφέρει, αυξημένο. Η επιλογή ανάμεσα σε Σόλιντ ή Κούπερ δεν θα γίνει, επειδή «αυτοί είναι κι άλλος δεν... είναι», αλλά επειδή υπό τις υπάρχουσες συνθήκες, η γνώση τους για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό περιορίζει το ρίσκο. Θα προσθέσω και κάτι ακόμη που για μένα έχει σημασία.

Ο Σόλιντ μπορεί να... πάτωσε στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα έκανε περίπατο και η ομάδα παρουσίασε καλό θέαμα. Κι επειδή πρώτος στόχος του Ολυμπιακού είναι διαχρονικά το πρωτάθλημα, το όνομά του προτάθηκε από ανθρώπους της ομάδας που έχουν δουλέψει μαζί του και με συγκεκριμένα επιχειρήματα, βλέπουν θετικά για τέτοια εξέλιξη.

Νομίζετε ότι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στην ομάδα κι έχουν ευθύνη για την πορεία της, δεν ξέρουν ότι ο κόσμος αντιδρά σε αυτό το ενδεχόμενο; Για να επιμένουν, λοιπόν, έχουν τους λόγους τους... Το πιο εύκολο γι' αυτούς θα ήταν να μείνουν αμέτοχοι και να πουν με τη στάση τους «πρόεδρε, βγάλε εσύ το φίδι από την τρύπα»...

Όσο για τον Κούπερ, το σκεπτικό είναι πως με την προσωπικότητα και την εμπειρία του, μπορεί εύκολα να αναλάβει μια στρωμένη ομάδα και να δώσει το “κάτι παραπάνω” ή έστω να την συντηρήσει στα ίδια επίπεδα. Σε τελική ανάλυση ποιος εγγυάτε ότι αν ερχόταν ο Πορτογάλος Ντομίνγκος ή έρθει ο Ισπανός Μαρτίνεθ της Λεβάντε, για παράδειγμα, θα πετύχει κάτι περισσότερο; Σε τελική ανάλυση, καθρέφτης για όλους είναι το γήπεδο. Ας δώσουμε πρώτα ένα μικρό περιθώριο για να δούμε τι θα γίνει τελικά και μετά κρίνουμε εκ του ασφαλούς...