Για την Λίβερπουλ

Τότε, τα αγγλικά ΜΜΕ έγραφαν (και τα ελληνικά αναμετέδιδαν) πως αυτή η κίνηση ενίσχυε ακόμα περισσότερο τον Νταλγκλίς, που έχαιρε της πλήρης εμπιστοσύνης των ιδιοκτητών.   

Μαντεψιά  

Σε κόντρα με τα τότε ρεπορτάζ, σ’εκείνο κείμενο είχα εκφράσει τη σκέψη πως ο Νταλγκλίς θα αποτελέσει παρελθόν στο τέλος της σεζόν, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στον μοναδικό στόχο που απέμενε, το Κύπελλο Αγγλίας. Όσοι θέλουν να διαβάσουν το πλήρες σκεπτικό πίσω από εκείνη την εκτίμηση μπορούν να το κάνουν μ’ένα κλικ εδώ.  Σίγουρα, όμως, θα κάνουμε στην ώρα της και την πιο σημαντική συζήτηση, που αφορά τα τρανταχτά και «περίεργα» ονόματα που έχουν ήδη ακουστεί/συνδεθεί με την Λίβερπουλ για την θέση του Κόμολι, αλλά και για άλλο, καθαρά διοικητικό πόστο.

Γιατί οι επιλογές που θα γίνουν σ’αυτές τις θέσεις θα καθορίσουν εν πολλοίς και τον δρόμο που θα πάρει η ομάδα από τον Μάιο και μετά. Θα μας δείξουν το πιο σημαντικό, το πως σκέφτονται οι Αμερικανοί το πράγμα από εδώ και πέρα, πως θα γίνει πράξη το δικό τους «πάθημα, μάθημα», με ή χωρίς τον Νταλγκλίς.

Κένι

Η ώρα ήρθε, και πριν πάμε στην κουβέντα για το που βρισκόμαστε τώρα και τι μπορούμε να πούμε για το μέλλον, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε προς τα πίσω.   Ο Κένι έπρεπε να φύγει. Τον περασμένο Γενάρη σταμάτησε τις εξωτικές διακοπές του και πέταξε αμέσως από την άλλη άκρη του κόσμου για να φτάσει στο Λίβερπουλ, όταν τον κάλεσε η ομάδα της καρδιάς του. Ανέβηκε στο καράβι την πιο κρίσιμη στιγμή, μέσα στη φουρτούνα, δεν δίστασε παρά την ηλικία του και το μεγάλο διάστημα που είχε μακριά από την μπάλα. Και στο πρώτο μέρος της αποστολής του, πέτυχε.  

Ένωσε ξανά την ομάδα, έφερε ξανά πίστη στους οπαδούς και χαμόγελο στα πρόσωπα των παικτών. Μ’αυτόν η Λίβερπουλ πέτυχε μεγάλες νίκες στα ντέρμπι, κατέκτησε το πρώτο τρόπαιο μετά από έξι χρόνια, αλλά το τέλος της διαδρομής βρίσκει τον Νταλγκλίς πετυχημένο μόνο στο πρώτο το κομμάτι της αποστολής, στο να βγάλει το πλοίο απ’τη φουρτούνα, να το φέρει σε ήρεμα νερά.   Τακτική  Δεν έπεισε πως αυτός θα πρέπει να είναι στο τιμόνι για να ανεβάσει πιο ψηλά την ομάδα. Και κατά τη γνώμη δεν έπεισε όχι λόγω των μεταγγραφών. Δεν όλες οι μεταγγραφές του κακές, θα το δείτε και στο μέλλον, και στο φινάλε κανείς δεν έχει απόλυτο ποσοστό επιτυχίας στις επιλογές παικτών και την τιμολόγησή τους.   

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό που μ’έκανε να συμφωνώ πως από εδώ και πέρα πρέπει να πάρει άλλος το τιμόνι και να μαντεύω πως ο Κένι θα αποχωρήσει, ήταν μέσα στο χορτάρι. Ο Νταλγκλίς δεν ήταν ποτέ καμιά τακτική ιδιοφυΐα, ήταν απλώς ένας πανέξυπνος ποδοσφαιριστής, που ήξερε πολύ καλά τα βασικά του παιχνιδιού. Γι’αυτό κι όταν επέστρεψε στους πάγκους, πήρε δίπλα του ως κόουτς τον Στιβ Κλαρκ, πρώην βοηθό του Μουρίνιο στην Τσέλσι, που θα αναλάμβανε το αμιγώς τακτικό κομμάτι.   Άμυνα  Ο Κλαρκ, όμως, ήταν υπεύθυνος κυρίως για τις αμυντικές τακτικές του Μουρίνιο κι αυτό είχε και καλά και κακά αποτελέσματα. Αμυντικά η Λίβερπουλ πήρε καλό βαθμό φέτος, κυρίως όταν ο Κένι «πάρκαρε» τον Κάραχερ και παγίωσε το δίδυμο του Σκερτλ με τον Άγκερ. Όσο ο Δανός ήταν υγιής και με τον Σλοβάκο να βρίσκεται σε εκπληκτική κατάσταση για δεύτερη συνεχή χρονιά, οι δυο τους έφτιαξαν ένα εξαιρετικό δίδυμο.  

Η Λίβερπουλ τελείωσε τη σεζόν με το 3o καλύτερο παθητικό της Πρέμιερ Λιγκ και δέχθηκε τα λιγότερα σουτ στο τέρμα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα του πρωταθλήματος. Όλα αυτά παρότι ο κορυφαίος στα τάκλινγκ μέσος της Πρέμιερ Λιγκ, Λούκας, πρόλαβε να αγωνιστεί σε μόλις 12 παιχνίδια και ο Ρέινα δεν έκανε και την καλύτερη χρονιά του.   

Επίθεση  

Το οτι ο Κλαρκ έχει ειδίκευση στην αμυντικό κομμάτι της τακτικής, δεν φαινόταν μόνο στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση. Η Λίβερπουλ πέρασε όλη τη σεζόν με άπειρες χαμένες ευκαιρίες και αδυναμία να ανοίξει μαζικές άμυνες. Καθόλου τυχαία μπορούσε να σκοράρει και να πάρει νίκες σε ντέρμπι, όπου μοιραίο ήταν να βρει περισσότερους χώρους, και αμέσως μετά δυσκολευόταν απέναντι σε ομάδες που την περίμεναν.   Μεγάλο κομμάτι αυτής της αδυναμίας χρεώθηκε (και δικαιολογημένα) στις ελλείψεις δημιουργίας και εκτελεστικότητας των παικτών της επίθεσης. Επίσης μεγάλο κομμάτι αποδόθηκε σε μια αδιανόητη γκίνια, που έφερε τους παίκτες της Λίβερπουλ να χάνουν διαρκώς πέναλτι, τους αντίπαλους τερματοφύλακες να κάνουν όργια και την μπάλα να βρίσκει 33 φορές το δοκάρι σε 38 αγώνες πρωταθλήματος κι άλλες 13 φορές στους 13 αγώνες για τα δύο Κύπελλα. Συνολικά, 46 δοκάρια σε 51 ματς.  

Όμως, μαζί με όλα αυτά, η Λίβερπουλ είχε κι ελλειπή τακτική καθοδήγηση στην επίθεση. Ήταν εμφανώς προβλέψιμη τακτικά, με τις κινήσεις στο χώρο να είναι πολύ απλοϊκές κι εύκολα αντιμετωπίσιμες. Η ομάδα είχε θέληση, είχε τρόπο να κυριαρχεί στους αγώνες, έφτιαχνε φάσεις, είχε γκίνια, αλλά αυτό που της έλειπε επιθετικά ήταν κυρίως ο τρόπος να βρει «άκοπα» κάποιες καθαρές φάσεις. Το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν στις πρωτοβουλίες των παικτών, γεγονός που μεγέθυνε τις ελλείψεις του καθενός.   Παρέλαση  Έχοντας δει ζωντανά τη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων της Λίβερπουλ με τον Κένι στον πάγκο, αυτά λέει η ματιά μου προς το παρελθόν. Και για να πάμε στο μέλλον, από την ημέρα που ο Νταλγκλίς έπαψε να είναι προπονητής της ομάδας, έχει ξεσπάσει ένας κακός χαμός. Δεκάδες ονόματα έχουν παρελάσει, τόσο για τη θέση του προπονητή, όσο γι’αυτήν του τεχνικού διευθυντή, δημιουργώντας πάμπολλα δίδυμα.   

Το τρομερό σ’αυτήν την παρέλαση των ονομάτων, είναι πως κάθε μέρα υπάρχει και διαφορετικό φαβορί και σχετικό ρεπορτάζ που το επιβεβαιώνει. Πριν δυο μέρες ο Άντρες Βίλας Μπόας ήταν το μεγάλο, σχεδόν βέβαιο φαβορί, με τα ρεπορτάζ να λένε πως έχουν γίνει ήδη ραντεβού με τους ιδιοκτήτες. Χθες ο Μπόας μπήκε ξαφνικά στον πάγο, έγινε αουτσάιντερ και τα ρεπορτάζ διέψευσαν πως έχουν γίνει καν κατ’ιδίαν συναντήσεις.   

Μαρτίνες και φήμες     

Ξεκάθαρο προβάδισμα πήρε ο Ρομπέρτο Μαρτίνες, με τον πρόεδρο της Γουϊγκαν να λέει πως ο προπονητής του πήγε στην Αμερική για να μιλήσει με τους Αμερικανούς ιδιοκτήτες και με φωτό να δείχνουν τον Μαρτίνες να περπατάει στο Μαϊάμι δίπλα στον ισχυρό άντρα της ιδιοκτήτριας εταιρίας της Λίβερπουλ, Τζον Χένρι. Για την θέση του τεχνικού διευθυντή, ξεκινήσαμε πριν από έναν μήνα με τον Κρόιφ(!), περάσαμε στον Μπεκιριστάιν και τις τελευταίες μέρες προέκυψε το όνομα του Φαν Χαάλ, που σύμφωνα με κάποια ρεπορτάζ απάντησε πως προτιμά την θέση του προπονητή. Μύλος.   

Ο Μαρτίνες, λοιπόν, συναντήθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τους ιδιοκτήτες, τα ΜΜΕ λένε πως το ίδιο θα γίνει με τον Μπρένταν Ρότζερς, ενώ κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να έχουν ψηλά το όνομα του Κλοπ. Μέσα σ’αυτόν τον χαμό, με τα φαβορί να ανεβαίνουν και να καταποντίζονται με μερικές ώρες διαφορά, δεν είναι στιγμές για κρίσεις κι αναλύσεις, θα περιμένουμε λίγο ακόμα.     

Οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες έδιωξαν τον τεχνικό διευθυντή, τον προπονητή, τον εμπορικό διευθυντή, τον υπεύθυνο επικοινωνίας, τον επικεφαλή του νομικού τμήματος και τον αντίστοιχο του ιατρικού επιτελείου. Τους έκριναν ακατάλληλους απ’αυτά που είδαν στους μήνες που έχουν την Λίβερπουλ, τους έδιωξαν και τώρα αυτοί βρίσκονται στο φως των προβολέων και θα κριθούν για τις απόλυτα κρίσιμες επιλογές τους, αφού στην ουσία θέλουν να χτίσουν έναν εταιρικό/ποδοσφαιρικό σκελετό σχεδόν από την αρχή. Όταν θα τις ολοκληρώσουν, θα τις συζητήσουμε.   

Ράφα  

Μέχρι τότε, όμως, αυτό που δεν αλλάζει, είναι το εξής. Ο μακράν του δευτέρου καλύτερος διαθέσιμος προπονητής, ο πλέον κατάλληλος για τον πάγκο της Λίβερπουλ, λέγεται Ράφα Μπενίτες και περιμένει καρτερικά στο σπίτι του, όχι στην Ισπανία, αλλά λίγα χιλιόμετρα έξω από το Λίβερπουλ. Μπορεί η απόφαση να έχει ήδη παρθεί, μπορεί και όχι, όμως αυτό που θεωρώ πως πρέπει να γίνει είναι να επιστρέψει ο Ράφα σπίτι του, να ολοκληρώσει το έργο που άφησε στη μέση, όταν πλήρωσε τις αλητείες των προηγούμενων ιδιοκτητών εις βάρος του ίδιου και της ομάδας.  

Δεν είναι μόνο θέμα συναισθηματισμού, είναι κυρίως θέμα προπονητικού επιπέδου, δεδομένων ικανοτήτων και βιογραφικού που τις αποδεικνύει. Γι’αυτό, όποιος θέλει να αμφισβητήσει την αξία του και να τον αποκαλέσει «μέτριο», όπως έκανε με ευκολία ένα άρθρο σε μεγάλη ελληνική αθλητική εφημερίδα πριν μερικές εβδομάδες, καλό θα είναι να ρίξει μια δεύτερη ματιά στο βιογραφικό του.