Η τυφλή Έλλη Φωτίου και ο Παναθηναϊκός στο καροτσάκι

Έπεφτε μπόλικο κλάμα σ’ αυτές τις ταινίες. Θυμάμαι σαν τώρα την Έλλη Φωτίου τυφλή, τον Κώστα Κακαβά σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά τα ταίρια τους πάντα εκεί, δίπλα τους.

Συνήθως σ’ αυτές τις ταινίες, η αγάπη πάντα στο τέλος θριάμβευε και δικαιωνόταν. Κάποιος γιατρός από το εξωτερικό, κάποιο ιατρικό θαύμα, κάποια δυνατή συγκίνηση, έκαναν στο τέλος τους τυφλούς να δουν και τους ανάπηρους να περπατήσουν. Έτσι ζούσαν όλοι με χαρά τον ερωτά τους πια και η ζωή ξανάρχιζε με τις καλύτερες προυποθέσεις για τους ερωτευμένους που έμειναν πιστοί παρά τις αντιξοότητες.

Κάπως μεγάλη η εισαγωγή, αλλά φαντάζομαι οι περισσότεροι καταλάβατε τον σκοπό της και την… μεταφορά της σ’ αυτό που βιώνουμε σήμερα στον Παναθηναϊκό.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν σήμερα, είναι ακριβώς σαν κι αυτούς τους αδικοχτυπημένους από την ζωή πρωταγωνιστές στις ελληνικές ταινίες. Τυφλός χωρίς να βλέπει μέλλον μπροστά του και σε αναπηρικό καροτσάκι μην μπορώντας να κινηθεί χωρίς σπρώξιμο και βοήθεια.

Το γιατί είναι έτσι και το γιατί παραμένει ακόμα έτσι, παρ’ ότι… έφυγε και η ΓΗΠΕΛ και οι Παιανίες και τα…. βαρίδια και όλα, μην ρωτάτε εμένα. Ρωτήστε όλους αυτούς, που σας έλεγαν ότι αν… λείψουν αυτά, δοθούν οι μετοχές και… ελευθερωθεί ο Παναθηναϊκός, το χρήμα θα πέσει άφθονο, φρέσκο και ζεστό.

Φυσικά μην έχετε αυταπάτες. Το χρήμα δεν θα πέσει, ούτε άφθονο, ούτε φρέσκο, ούτε ζεστό. Ένα δάνειο ψάχνουμε προς το παρόν και αυτό με χίλια ζόρια και δεν φαίνεται να το παίρνουμε.

Αλλά από κει και πέρα, για να βάλει κάποιος το χέρι στην τσέπη, ούτε λόγος φυσικά. Και δεν το ζητάει και κανείς πια κι από κανένα. Άλλη κουβέντα αυτή φυσικά, το γιατί δηλαδή κανείς ακόμα δεν απορεί, γιατί απ’ την στιγμή που… εξαλείφθηκαν τα εμπόδια, όσοι πρωταγωνιστούσαν δεν λένε «τώρα εντάξει βάζω αυτά που έλεγα», αλλά δεν περιμένω φυσικά απάντηση σ’ αυτό. Το μόνο που θα πω, είναι σε όλους αυτούς που έκαναν παρέλαση εδώ από κάτω με μπινελίκια κάθε μέρα, να πάρουν πια και τις ΓΗΠΕΛ και τις τουλούμπες και τους καρκίνους και όλα τα συναφή… εργαλεία μίσους και χυδαιότητας και να αφήσουν επιτέλους τον σύλλογο να πορευθεί, έστω και στο αναπηρικό καροτσάκι που τον οδήγησαν.

Για να επανέλθουμε όμως σ’ αυτά που ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε.

Ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή, αντικειμενικά βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Κι αν ακόμα συντηρείται στη ζωή και παλεύει να σηκωθεί όρθιος, είναι χάρις στην κίνηση Αλαφούζου και την προοπτική που έβαλε με την είσοδό της στον σύλλογο.

Δεν βλέπω προσωπικά πολλές ελπίδες για να σηκωθεί άμεσα απ’ το καροτσάκι. Ακόμα κι αν βρεθούν κάποια λεφτά προσωρινά, ο Παναθηναϊκός σαν ομάδα τουλάχιστον, αντικειμενικά δεν θα έχει λάμψη, ανταγωνιστικότητα, αστέρια, προπονηταράδες και μεταγραφάρες.

Το θέμα λοιπόν τότε, είναι ένα και μοναδικό. Θα μείνει δίπλα του έστω κι έτσι ο κόσμος; Θα μπορέσει η αγάπη του για την ομάδα, να αντικαταστήσει τα λεφτά, τα λούσα, την λάμψη και όλα αυτά που συνήθισαν να απαιτούν αυτοί που αποτελούν τους… οπαδούς με όρους;

Το ξέρω και ας το καταλάβετε όσο γίνεται νωρίτερα και όλοι σας. Ο Παναθηναϊκός αν δεν αλλάξει κάτι εντυπωσιακά, θα είναι πια μια ομάδα που απλά θα συντηρείται και θα παλεύει να δει λίγο φως ή να σηκωθεί από το καροτσάκι και να κάνει δυο βήματα, μόνο και μόνο αν ο κόσμος του αποδείξει ότι είναι όντως «ερωτευμένος μαζί του» και μείνει πλάϊ του να περπατήσουν μαζί αυτή την δύσκολη στιγμή.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει σαν ομάδα. Και μόνο έτσι, υπάρχει πραγματικά η ελπίδα να γίνει ότι και στις ελληνικές ταινίες. Ο Παναθηναϊκός δηλαδή, να ξαναβρεί κάποια στιγμή το φως του, να μπορέσει να περπατήσει ξανά γρήγορα και σταθερά χωρίς καροτσάκια.

Θα είναι δύσκολος αυτός ο δρόμος. Μπορεί να μην κερδίζουμε κάθε Κυριακή. Μπορεί να μην μπορούμε καν να διεκδικήσουμε πρωτάθλημα. Μπορεί να στερηθούμε και την Ευρώπη για ένα ή δύο χρόνια. Μπορεί να βλέπουμε νέα παιδιά στην ενδεκάδα και παίκτες που θα κάνουμε μέρες να συνηθίσουμε τα ονόματά τους.

Το σίγουρο όμως είναι ένα. Πως θα συνεχίσουμε να βλέπουμε την φανέλα με το τριφύλλι. Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στο γήπεδο και να το ευχαριστιόμαστε γιατί θα είναι κομμάτι απ’ την ζωή και την αγάπη μας. Θα συνεχίζουμε νε ελπίσουμε, ότι είναι τέτοια η δύναμη που κουβαλάει αυτό το σωματείο, που ακόμα κι έτσι θα μας χαρίσει χαρές που δεν περιμένουμε και θα βρει τον δρόμο του να ξαναγίνει η ομάδα που μας έκανε περήφανους ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Μακάρι να μην χρειαστούν όλα αυτά. Μακάρι να βρεθούν ξαφνικά και λεφτά και όλα. Αλλά επειδή κουράστηκα τα ταξίματα και βαρέθηκα να περιμένω σωτήρες, καλό είναι να είμαστε όλοι έτοιμοι. Έτοιμοι να αποδείξουμε, πως τελικά αυτή την ομάδα την αγαπάμε. Στις χαρές και τις λύπες. Και σαν τους πρωταγωνιστές των ελληνικών ταινιών που μας έκαναν κάποτε να δακρύζουμε από το… μεγαλείο του έρωτα και της αγάπης, να της τραγουδάμε και να δείχνουμε έμπρακτα, ότι…εμείς θα σ’ αγαπάμε και μην σε νοιάζει.