Να είχα μία αδερφή, να της βρω γαμπρό
Η σεζόν έκλεισε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο για πολλούς λόγους και μέσα στις επόμενες ημέρες αναμένεται να τους αναλύσουμε. Η αλήθεια όμως είναι πως στον ΠΑΟΚ πρέπει να γίνει η αυτοκριτική σε πολλούς τομείς.
Στο τελευταία παιχνίδι, ο Φυτανίδης έστειλε τον ΠΑΟΚ να παίζει Ευρώπη στις 19 Ιουλίου, όχι πως έπρεπε ο Ατρόμητος να κερδίσει αλλά η ομάδα του Μπόλονι έχει μαζέψει όλη την αφέλεια πάνω της. Είναι κάτι που το έχω καταγράψει εδώ και καιρό και είναι κάτι που με εκνευρίζει αφάνταστα.
Σε έναν αγώνα που ο αντίπαλος παίζει για ένα αποτέλεσμα, του δίνεις το δικαίωμα να το έχει από το 12΄. Ο Κρέσιτς ξεκίνησε με μία έξοδο που αν την δούνε στο Μεσολόγγι θα θυμηθούν τα παλιά, το πείραμα με τον Σταφυλίδη αμυντικό χαφ άργησε να πάρει μπρος με αποτέλεσμα να χαθεί το κέντρο από το πρώτο λεπτό. Στη 3η στημένη μπάλα του Ατρόμητου, αφού στις δύο πρώτες είχε δημιουργηθεί σύγχυση, ήρθε το γκολ.
Όταν αναγκάζεσαι να κυνηγάς αγχωμένος το γκολ, είναι λογικό να σου στραβώνει το παιχνίδι. Τρία δοκάρια, αρκετές φάσεις και γκαντεμιά στο φουλ. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο όμως.
Θα αναλύσω μέσα στις επόμενες μέρες τη σκέψη μου, αλλά σίγουρα ο ΠΑΟΚ έχει χάσει το μέταλλό του. Έχει γίνει πολύ σοφτ.
Η ιδέα να αλλάξουν οι ισορροπίες στα αποδυτήρια και να γεμίσουν αυτά έλληνες δεν ήταν κακή λόγω και της οικονομικής συγκυρίας. Αλλά το να καταντήσει ο ΠΑΟΚ μίζερος και έρμαιο των προσωπικών κωλυμάτων των παικτών που υποτίθεται θα όριζαν την κουλτούρα του, μάλλον δείχνει πως το εγχείρημα δεν είχε και τόσο σταθερές βάσεις.
Και αυτή η κατάσταση δεν βαραίνει μόνο τους παίκτες αλλά ολόκληρο τον οργανισμό που δεν προστάτεψε την ομάδα.
ΥΓ Το ότι δεν κερδίσαμε, μου στέρησε το δικαίωμα να γελάσω λίγο με το βολικό «Χ» του ΟΑΚΑ. Κρίμα.
