«Ποιος τα γράφει αυτά;»

Μια εβδομάδα μετά, ο τελικός του Champions League ανήκει στο παρελθόν, εγώ βρίσκονται στο αεροπλάνο της επιστροφής και κάπου ανάμεσα σε Μόναχο και Αθήνα, το ρητορικό ερώτημα παραμένει. «Who writes that stuff». Ποιος τα γράφει αυτά;

Σίγουρα, μπορείς να μην αναρωτηθείς. Μπορείς να βγάλεις τελείως απ’το μυαλό σου αυτήν την οπτική γωνία, να ασχοληθείς με αυτά που είδες, χωρίς να ψάχνεις στη μεταφυσική το ποιος κινεί τα νήματα.

Μπορείς να μιλήσεις για την επιλογή του Μπέρτραντ από τον Ντι Ματέο, για την σωστή μετατόπιση του Μάτα πίσω από τον Ντρογκμπά. Μπορείς να μιλήσεις για το πόσο καλά πήγε ο Μπόατενγκ, για το πώς φάνηκε από πολύ νωρίς πως ο Μίλερ θα είναι μέσα σ’όλες τις σημαντικές φάσεις κι έχει καλές πιθανότητες να είναι αυτός που να σκοράρει.

Μπορείς να εκθειάσεις το παιχνίδι των μέσων, του Μίκελ, του Λάμπαρντ, του Σβαϊνστάιγκερ, να μιλήσεις για τα άπειρα σουτ που μπλόκαραν με αυτοθυσία ο Κέιχιλ με τον Λουίς. Μπορείς να συζητήσεις το πόσο έλειψαν από την Μπάγερν οι δεύτερες επιθέσεις που θα της έδιναν τα κλεψίματα του Γουστάβο ή πόσο ακίνδυνη ήταν η Τσέλσι επιθετικά χωρίς το κάθετο παιχνίδι του Ραμίρες.

Αλλά, γιατί να το κάνεις; Γιατί να ασχοληθείς μ’όλα αυτά, όταν κάθε συζήτηση καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. «Ήταν γραφτό». Chelsea had their name written on the trophy, που λέει κι η αγγλική έκφραση. Το όνομα της Τσέλσι ήταν γραμμένο στο κύπελλο. Σε ελεύθερη μετάφραση, ήταν δικό τους και θα το έπαιρναν ο,τι κι αν γινόταν, το μόνο που έμενε ήταν να δούμε το πως θα γίνει.

Πώς να μην πεις πως ήταν γραφτό, όταν βλέπεις την Τσέλσι να σκοράρει στο πρώτο και μοναδικό κόρνερ που κέρδισε στο παιχνίδι, κόντρα σε μια ομάδα που εκτέλεσε 20 κόρνερ κι έκανε 35 σουτ. Πώς να μην σκεφτείς την επανάληψη της ιστορίας, όταν βλέπεις τον Μίλερ να σηκώνει τη γροθιά στον αέρα όταν γίνεται αλλαγή, να είναι ο παίκτης που έκρινε τον τελικό και λίγα λεπτά αργότερα τον βλέπεις να έχει το βλέμμα που είχε κι ο Ματέους το 1999.

Πώς να μην μιλήσεις για δανεικά που γυρίζουν, όταν βλέπεις τον Ντρογκμπά πρώτα να ισοφαρίζει για να κρατήσει ζωντανή την ομάδα του και μετά τα πέναλτι να τον φέρνουν να μπορεί να χαρίσει την κούπα στην ομάδα του με το τελευταίο χτύπημα της μπάλας. Το χτύπημα που έχασε ο Τέρι πριν από τέσσερα χρόνια στη Μόσχα, το χτύπημα που θα είχε κάνει ο Ντρογκμπά, αν δεν είχε αποβληθεί τότε στην παράταση.

Πώς να μην μιλήσεις για αόρατα νήματα που κινούν την ιστορία, όταν σκέφτεσαι πως ο απόλυτος ήρωας, Ντιντιέ Ντρογκμπά, έκανε δύο πέναλτι και δεν του κόστισε κανένα. Έκανε πέναλτι στο Καμπ Νου, δοκάρι ο Μέσι. Έκανε πέναλτι στον τελικό, το έπιασε ο Τσεχ.

Ο,τι κι αν έκανε ο Ιβοριανός, το σενάριο τον ήθελε ήρωα κι όχι μοιραίο. Σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς, που ο,τι λάθος κι αν κάνει, το τέλος τον βρίσκει σκονισμένο, δαρμένο, αλλά πάντα χαμογελαστό. Μόνο που στις ταινίες των μεγάλων πρωταγωνιστών το ξέρουμε, λίγο ή πολύ, το φινάλε.

Μόνο που στις ταινίες ξέρουμε ποιος τό’γραψε το σενάριο και ποιος το σκηνοθέτησε. Μόνο που στις ταινίες βλέπουμε μόνο ένα στόρι. Ή ο ήρωας θριαμβεύει ή τον τρώνε άδικα στο φινάλε, σαν τον Καρλίτο που τον έφαγε αυτή η μισοριξιά, ο Μπένι Μπλάνκο φρομ δε Μπρονξ. Ή γελάμε ή κλαίμε.

Στον αθλητισμό, στην μπάλα, δεν ξέρουμε ποτέ τι μας επιφυλάσσει η επόμενη φάση, το επόμενο πέναλτι, ο επόμενος αγώνας, η επόμενη σεζόν. Και δεν βλέπουμε μόνο το θρίαμβο ή την τραγωδία, αλλά αντιθέτως τα ζούμε ταυτόχρονα. Μπορούμε για το ίδιο ματς να πούμε πως είδαμε το λυτρωτικό κι άξιο τέλος μιας Οδύσσειας, αλλά ταυτόχρονα είδαμε και τον Οιδίποδα να βγάζει μπροστά μας τα μάτια του, και να το κάνει χωρίς καν να φέρει την ευθύνη γι’αυτό. Στο ίδιο ματς, με λίγες στιγμές διαφορά.

Οπότε το ερώτημα του “ποιος τα γράφει αυτά” βρίσκει τελικά την απάντησή του. Κανείς. Κανένα μυαλό, καμία πένα δεν θα μπορούσε να φτιάξει τέτοια σενάρια, με τέτοιες εναλλαγές, με ταυτόχρονες στιγμές δικαίωσης και αδικίας. Γι’αυτό είμαστε φίλαθλοι, οπαδοί, γι’αυτό ακολουθούμε μια μπάλα σ’όλη μας τη ζωή. Για να μας δώσει αυτά που δεν θα βρούμε αλλού. Και καλό θα είναι να το θυμόμαστε ακόμα κι όταν δεν μας αρέσει το «έργο».