Το φινάλε και οι τρεις MVP των πλέι - οφ

Στόχος, που έτσι όπως είναι αυτή την στιγμή τα πράγματα, περισσότερο μοιάζει με… ηθικό, παρά με ουσιαστικό. Κι αυτό γιατί κανείς δεν ξέρει ακόμα, τι θα γίνει τελικά και ποια θα είναι τότε η μορφή και η εικόνα της ομάδας. Τουλάχιστον από πλευράς έμψυχου υλικού.

Δεν έχει σημασία όμως αυτό. Αυτή την στιγμή. Καθώς ο Παναθηναϊκός, έπρεπε στο φινάλε να δείξει την στοιχειώδη ευθιξία και να υπερασπιστεί αυτό που είχε στα χέρια του.

Το έκανε, έστω κι αν πάλι το έκανε με τον… γνωστό του τρόπο. Με ένα ημίχρονο δηλαδή πεταμένο σε πειραματισμούς και σε ελαφρά τροχαδάκια από το 10’ και μετά. Στο διάστημα αυτό, έπρεπε να κοπιάσεις πολύ για αν καταλάβεις πως ακριβώς παρατάχθηκε ο Παναθηναϊκός μέσα στο γήπεδο και τι θέση και ρόλο είχε ο κάθε παίκτη τους σ’ αυτό.

Επί της ουσίας, έπαιζε μόνος του ο Βύντρα όλη την δεξιά πλευρά, αριστερά δεν υπήρχε κάποιος αντίστοιχος, ενώ στο χώρο του κέντρου και πίσω από τον Τοτσέ, συνωστιζόντουσαν και επί της ουσίας μπερδευόντουσαν και τράκαραν ο ένας πάνω στον άλλο- οι Ζέκα, Κουίνσι, Σιμάο, Κλέϊτον, Νίνης.

Φυσικά έτσι ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να παιχτεί και σαν μην έφτανε αυτό, στο ίδιο διάστημα, δεν πλησίαζε κανένα χαφ την περιοχή της ΑΕΚ, με αποτέλεσμα ακόμα κι όταν έφτανε εκεί η μπάλα, να είναι ο Τοτσέ εξουδετερωμένος ανάμεσα από τέσσερις και πέντε μερικές φορές αντιπάλους του.

Το ευτύχημα για τον Παναθηναϊκό στο διάστημα αυτό, ήταν ότι η ΑΕΚ έδειχνε να μην μπορεί να απειλήσει. Παρόλα αυτά, πέτυχε ένα κανονικό γκολ και φωνάζει δίκαια για την ακύρωσή του. Φυσικά και δεν ξέρουμε την εξέλιξη του παιχνιδιού αν μέτραγε το γκολ, αλλά μιλάω για την εικόνα που έβγαζε η ΑΕΚ μέσα στο γήπεδο, στο κακό αυτό διάστημα του παιχνιδιού και ανεξάρτητα από την συγκεκριμένη φάση.

Στο δεύτερο ημίχρονο, όλα έγιναν πιο απλά, όταν ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε πιο ορθολογικά μέσα στο γήπεδο.

Ο Νίνης πήγε καθαρά δεξιά, ο Κουίνσι τραβήχτηκε σαφέστατα πιο αριστερά κι έτσι ο Παναθηναϊκός απέκτησε και πλάγια και πιο άδειους χώρους για ατομικές ενέργειες στο χώρο του κέντρου και πίσω από τον Τοτσέ. Έτσι και με δεδομένη την άνεση με την οποία αντιμετώπιζε τις προσπάθειες της ΑΕΚ να κάνει κάτι επιθετικά, της έδωσε χώρο και ήταν θέμα χρόνου από κει και πέρα, να ανοίξει διαδρόμους με κάποια ατομική προσπάθεια. Πράγμα που έκανε με τον συνήθη ύποπτο σ’ αυτά, δηλαδή τον Κουίνσι, ο οποίος έφτιαξε ένα γκολ, που πάντως ολοκλήρωσε υποδειγματικά ο Τοτσέ.

Από κει και πέρα, δεν υπήρχαν και περιθώρια για κάτι διαφορετικό ως προς το αποτέλεσμα του αγώνα. Η ΑΕΚ εμφανώς καταπονημένη και χτυπημένη και από τις δύο αναγκαστικές της αλλαγές, εμφανώς δεν μπορούσε να απειλήσει και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν για τις δύο ομάδες.

Στην σούμα τώρα των πλέϊ-οφ. Ο Παναθηναϊκός σίγουρα δεν έθελξε με τα παιχνίδια που έκανε. Ευτυχώς όμως γι’ αυτόν ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά με την οποία ξεκίνησε αυτό το τουρνουά, που του επέτρεψε να μην χάσει οριστικά το τρένο μετά τα τρία πρώτα ανεπιτυχή αποτελέσματα κι αυτό να τον κρατήσει όρθιο και αγωνιστικά και ψυχολογικά.

Ταυτόχρονα φάνηκε ότι και οι αντίπαλοί του, δεν είχαν ούτε τα κουράγια, αλλά ούτε και τα φόντα να εκμεταλλευτούν τα πρώτα καλά αποτελέσματα που έφεραν, καθώς κλάταραν εμφατικά και με συνοπτικές διαδικασίες. Ειδικά ο ΠΑΟΚ που στα τρία πρώτα παιχνίδια βρέθηκε πρώτος και στο τέλος τερμάτισε τελευταίο και καταϊδρωμένος.

Αν πάντως αναζητούσαμε τους πρωταγωνιστές για τον Παναθηναϊκό στην διαδικασία των πλέι-οφ θα πρέπει να σταθούμε σε τρεις ποδοσφαιριστές.

Ο πρώτος ήταν ο Σιμάο, που ήταν σαφέστατα ο πιο σταθερός σε απόδοση και παρουσία ποδοσφαιριστής του.

Ο δεύτερος ήταν ο Καρνέζης, που έδωσε το σύνθημα της αντεπίθεσης με τις αποκρούσεις του σε κρίσιμα σημεία των αγώνων που κέρδισε ο Παναθηναϊκός και δεν τα άφησε να στραβώσουν και να καταπιούν ψυχολογικά τον ήδη πληγωμένο από τα τρία πρώτα άσχημα αποτελέσματα Παναθηναϊκό.

Και τέλος για μένα το πρόσωπο των πλέι-οφ για τον Παναθηναϊκό, ήταν ο Τοτσέ. Μπορεί να μην εντυπωσιάζει, μπορεί να έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο ειρωνικών σχολίων, μπορεί να δοκίμασε κι αυτός στο πετσί του τις αποδοκιμασίες εν χορώ μέσα στο ίδιο του το γήπεδο, αλλά πάντως απέδειξε, ότι αν μη τι άλλο το γκολ το έχει. Τουλάχιστον το έχει, για τα κυβικά του, δηλαδή για το όνομα που κουβαλούσε και Την σαφέστατα μικρή έως ανύπαρκτη φήμη που τον συνόδευε στα ποδοσφαιρικά πράγματα της Ελλάδας πριν έρθει στον Παναθηναϊκό.

Με δικά του γκολ ο Παναθηναϊκός ανέτρεψε την σε βάρος του κατάσταση που δημιουργήθηκε στο ξεκίνημα των πλέι-οφ, ενώ σίγουρα δεν είναι τυχαία τα στατιστικά του και η συχνότητα σκοραρίσματος ανάλογα με τις συμμετοχές και τις ευκαιρίες που έχει.

Αυτά λοιπόν σαν φινάλε της χρονιάς.

Το αγωνιστικό κομμάτι τελείωσε και τώρα αρχίζει το πιο δύσκολο και επίπονο. Αυτό της σωτηρίας του συλλόγου. Μια προσπάθεια που ας μην έχει κανείς την αυταπάτη. Αν δεν εμπεριέχει την λέξη «ενότητα» και το οριστικό τράβηγμα γραμμής από την αρρώστια που βασάνισε και έριξε στο καναβάτσο αυτόν τον σύλλογο, δεν έχει καμιά ελπίδα να πετύχει.

Ελπίζω, αυτό τουλάχιστον να το έχουν αντιληφθεί και να το έχουν νοιώσει ήδη και στο πετσί τους, οι άνθρωποι που ηγούνται αυτής της νέας προσπάθειας. Και να κάνουν έτσι ό,τι μπορούν, για να συσπειρώσουν γύρω τους την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του Παναθηναϊκού.