To θαύμα της Τσέλσι

Ο Ντι Ματέο σίγουρα με το που ανέλαβε έκανε λογικά πράγματα. Σταμάτησε τις ποδοσφαιρικές σαχλαμάρες του Μπόας. Έκανε ξανά πρώτα βιολιά στους Ντρογκμπά, Λάμπαρτ και είχε τη λογική να στηριχτεί στα προσόντα των ποδοσφαιριστών του και μέσα από την τακτική του να κρύψει τις αδυναμίες τους. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν κατάφερε (δεν είχε και τον χρόνο άλλωστε) να φτιάξει μια ομάδα ανώτερη από τις Μπαρτσελόνα, Μπάγερν.

Στο ποδόσφαιρο, όμως, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Αν έχεις σωστή τακτική, είσαι πιο τυχερός και βρεις πρωταγωνιστές μπορείς να γονατίσεις ακόμα και κάποιον που είναι φανερά ανώτερός σου.

Και η Μπάγερν στον τελικό που έγινε στο σπίτι της ήταν πολύ ανώτερη. Δεν κέρδισε για μια μικρή λεπτομέρεια. Στον τελικό ο Ντρογκμπά είχε περισσότερο πάθος μπήκε πιο πολύ μέσα στο παιχνίδι από τον Γκόμες. Δεν νομίζω πως αμφιβάλλει κανείς πως αν η απόδοση των δύο στράικερ ήταν αντίθετη, η Μπάγερν θα κέρδιζε εύκολα.

Η άτυχη αλλαγή του Χάινκες

Στοίχισε, βέβαια, η επιλογή του Χάινκες να βγάλει τον Μίλερ στο 87ο λεπτό. Την κίνησή του να βγάλεις τον πρωταγωνιστή σου λίγο πριν το τέλος του ενενηντάλεπτου για να πάρει χειροκρότημα, ενώ αν δεχτείς γκολ το παιχνίδι πάει στην παράταση δεν μπορώ να την καταλάβω.

Βέβαια, για να στοιχίσει αυτή η επιλογή, πρέπει να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του. Ο Χάινκες παρότι είχε τον κουρασμένο Σβαϊνστάιγκερ στον αγωνιστικό χώρο τους ταλαιπωρημένους από τραυματισμούς Ριμπερί, Ρόμπεν αλλά και τον άπειρο Κοτέντο προτίμησε να βγάλει τον πιο hot παίκτη του.

Εκτός ότι πέταγε ο Μίλερ στο γήπεδο ήταν και σε τρομερή ψυχολογία μετά το γκολ που είχε πετύχει. Βέβαια, αν η Τσέλσι δεν εκμεταλλευόταν το μοναδικό κόρνερ που κέρδισε, κανένας δεν θα στεκόταν στο λάθος Χάινκες.

Όμως, λες και επρόκειτο για λάθος αλλαγής σε μπάσκετ, στην επόμενη φάση τα μαρκαρίσματα δεν βγήκαν. Η Τσέλσι κέρδισε το πρώτο και το τελευταίο της κόρνερ σε όλο το παιχνίδι. Η είσοδος του Φαν Μπόιτεν μπέρδεψε τα πράγματα, καθώς ο Τίμοτσουκ που μέχρι τότε επιτηρούσε τον Ντρογκμπά είχε ανέβει στο κέντρο και ο Ντρογκμπά εκμεταλλεύτηκε τη σύγχυση και κάρφωσε τη Μπάγερν. Τι θα γινόταν στο κόρνερ αν ο Χάινκες δεν προχωρούσε σε αυτήν την αλλαγή, κανείς δεν το ξέρει. Ακόμα όμως και το γκολ να έμπαινε, είναι δεδομένο πως ο Μίλερ για την παράταση θα ήταν ένα όπλο που έλειψε από τη Μπάγερν, ουσιαστικά ο Χάινκες έβγαλε τον πιο φρέσκο παίκτη του και στην παράταση έκανε πιο εύκολο τον ρόλο της άμυνας της Τσέλσι.

Η απάντηση των δεινόσαυρων

Για να πάμε στους θριαμβευτές, από την Τσέλσι σίγουρα βγήκαν πολλοί πρωταγωνιστές, αλλά σίγουρα ο Ντρογκμπά είναι το κεντρικό πρόσωπο. Κανένας στράικερ στην εποχή του σύγχρονου ποδοσφαίρου δεν κυνήγησε το Τσάμπιονς Λιγκ, όσο ο Ντρογκμπά.

Ούτε θυμάμαι στο παρελθόν κάποιον τόσο μεγάλο ποδοσφαιριστή να είναι τόσο αδικημένος από την ίδια του την ομάδα. Όταν ένας προπονητής έχει τον Ντρογκμπά και αποφασίσει να σου χτίσει την ομάδα χωρίς αυτόν, καταλαβαίνεις απευθείας πως πρόκειται για μυρωδιά ή για προβληματικό άνθρωπο. Στο ποδόσφαιρο πολλές φορές επικρατούν κάποιοι μύθοι.

Γεγονότα που μπορούν να ισχύουν αλλά δεν ήταν αυτή η κύρια αιτία που έφεραν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ακόμα και παραμονές του τελικού διάβαζα κείμενα που η κεντρική τους διαπίστωση ήταν πως ο Μπόας ήθελε να βάλει νέα πράγματα στην ομάδα και τον έφαγαν οι δεινόσαυροι της Τσέλσι. Σίγουρα οι παλιοσειρές δεν τον ήθελαν, καθώς έβλεπαν πως πριν ολοκληρώσουν τον κύκλο τους ο νεαρός Βίλας Μπόας τους τράβηξε το χαλί. Τα μούτρα του, όμως, τα έφαγε γιατί το σχέδιό του ήταν λανθασμένο.

Στηρίχτηκε σε παίκτες που δεν είχαν την προσωπικότητα και τα προσόντα για να κρατήσουν την Τσέλσι σε υψηλό επίπεδο. Έχασε τη θέση του, γιατί έφτασε στο σημείο να παίξει σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς εξάρι και με την άμυνα ψηλά. Στο Σαν Πάολο οι Κέχιλ, Λουίζ (που τα πήγαν περίφημα σε μικρά μέτρα κόντρα στη Μπάγερν) έπαιξαν στο ύψος της σέντρας και ξεφτιλίστηκαν. Και αυτό το παιχνίδι τούς ζητήθηκε με χαφ στον άξονα τους Ραμίρεζ, Μεϊρέλες.

Στο γήπεδο έγινε αυτό που όριζε η λογική, λόγω της τακτικής του Μπόας. Οι παίκτες της Νάπολι έπαιρναν μπάλα και έβγαζαν τετ-α-τετ. Την επόμενη ημέρα έγραψα κείμενο στο Match Money και υποστήριζα πως η χρονιά για την Τσέλσι μπορεί να σωθεί αρκεί να φύγει ο Βίλας Μπόας τώρα.

Αυτό που πίστευα είναι πως με σωστή διαχείριση η Τσέλσι θα περάσει τη Νάπολι, επίσης θα προκριθεί στο FA Cup (έδινε δεύτερο τότε παιχνίδι στο γήπεδο της Μπέρμιγχαμ) και θα κυνηγήσει την 4η θέση στο πρωτάθλημα.

Τελικά ο Ντι Ματέο πήρε Champions League και FA Cup, βάζοντας την Τσέλσι ξανά στις δικές της ράγες και κουβαλώντας μαζί του πολύ τύχη. Για να έχεις τύχη, όμως, πρέπει να έχεις την ευφυία να πας τα παιχνίδια εκεί που μπορούν να τα διεκδικήσουν οι παίκτες σου. Ο Ντι Ματέο αυτό το έκανε.

Το ρίσκο Μπερτράντ και η αλλαγή συστήματος

Στο Μόναχο πήρε ένα ρίσκο που τού βγήκε. Η επιλογή Μπερτράντ είναι προπονητή που έχει διαβάσει τον αντίπαλο και ξέρει καλά το υλικό της ομάδας του.

Όπως έγραφα στο κείμενο που ανέβασα την Παρασκευή, η Μπάγερν επιθετικά παίρνει πολλά από τα ανεβάσματα του Λαμ στο χώρο που κινείται ο Ρόμπεν. Για να μην δημιουργηθεί αυτή η αφόρητη πίεση που βγάζει η Μπάγερν στην πλευρά του Κόουλ ο Ντι Ματέο έβαλε αριστερό εξτρέμ ένα ποδοσφαιριστή που έχει το ίδιο καλούπι με τον Λαμ.

Ο άπειρος Μπερτράντ στην πρώτη του συμμετοχή στη διοργάνωση έπαιξε από αριστερό μπακ, αριστερό εξτρέμ και η εντολή που είχε ήταν να μαρκάρει τον αντίπαλο αριστερό μπακ και να τον κρατά στο δικό του μισό γήπεδο. Ο Μπερτράντ τα κατάφερε και ο Λαμ ήταν πολύ λιγότερο απειλητικός απ' ότι στο πρώτο παιχνίδι με τη Ρεάλ.

Αυτό, βέβαια, δεν έφτανε για να μην δεχτεί πίεση η Τσέλσι. Το πρόβλημα ήταν πως ο Ιταλός προπονητής θεωρεί πως ο Εσιέν δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση και δεν τον υπολογίζει. Έτσι χρησιμοποίησε στα δεξιά τον Καλου, κράτησε χαμηλά τον Λάμπαρτ δίπλα στον Μικέλ και άφησε τον Μάτα να κινείται σε απόσταση από τους δύο αμυντικούς χαφ.

Μετατρέποντας το 4-1-4-1 σε ενα 4-2-3-1 οι Μικέλ, Λάμπαρτ έπαιζαν κοντά στα στόπερ και βοηθούσαν τους Λουίζ, Κέχιλ να αποδώσουν καλά σε παιχνίδι ηρωισμού, όμως άφηναν χώρους και τη μπάλα οι παίκτες της Μπάγερν την άλλαξαν εύκολα. Γεγονός που δεν έδινε κλεψίματα στους παίκτες της Τσέλσι και τους περιόριζε σε παθητικό ρόλο.

Από τη στιγμή που η Μπάγερν δεν βρήκε κάποιο γκολ στο πρώτο ημίχρονο, είχε διαμορφωθεί εικόνα ενός παιχνιδιού που έμοιαζε πως πήγαινε για 1-0 εκτός αν σε κάποια φάση σκοράρει απο το πουθενά ο Ντρογκμπά. Τελικά έγιναν και τα δύο και η εικόνα του αγώνα επιβεβαιώθηκε με τον Μίλλερ να ανοίγει το σκορ και ο Ντρογκμπά ήταν αυτός που μίλησε τελευταίος.

Έβαλαν... πλάτη

Ο Ντι Ματέο πέρα από τον μεγάλο Ντρογκμπά στο μικρό διάστημα που δούλεψε με την Τσέλσι βρήκε και άλλους πρωταγωνιστές. Στα χέρια του ο Τσεχ θύμισε τον εαυτό του πριν τραυματιστεί στο κεφάλι. Με τον Βίλας Μπόας ο Τσεχ έμοιαζε με σκιάχτρο.

Οι Ραμίρεζ, Ιβάνοβιτς που δεν έπαιξαν στον τελικό έδωσαν αυτό το δίμηνο τον καλύτερό τους εαυτό και βοήθησαν πολύ στην μεταμόρφωση της Τσέλσι. Οι Κέχιλ, Λουίζ, Κόουλ, Μποσίνκουα βοηθήθηκαν από την τακτική του προπονητή τους, που τούς επέτρεψε να πάνε σε ένα ηρωικό τελικό αλλά και αυτοί ντύθηκαν πολεμιστές και ανταποκρίθηκαν, ενώ για τον Τόρες μπορεί να μην είναι το καλύτερό του αλλά ο Ντι Ματέο είχε ρόλο και γι' αυτόν. Οπότε μπήκε σαν αλλαγή στα δεξιά του Ντρογκμπά δημιούργησε ρήγματα και έδωσε ώθηση στην ομάδα του για να πετύχει τους στόχους της.