Φεστιβάλ αλητείας vs Champions Festival
Έχει συμβεί κι άλλες φορές. Το πρώτο παιχνίδι των τελικών του μπάσκετ διεξάγεται τις μέρες που βρίσκομαι εκτός Ελλάδος, στην πόλη που φιλοξενεί τον τελικό του Champions League. Έτσι και φέτος, μόνο που αυτή τη φορά τα νέα που ήρθαν απ’το τηλέφωνο δεν αφορούσαν το «πόσο είναι, σε ποιο λεπτο», αλλά μας ενημέρωναν πως το ματς αναβλήθηκε λόγω της επίθεσης στο πούλμαν του Παναθηναϊκού.
Δεν υπήρξε λοιπόν η ομάδα που έκανε το 1-0, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η αναβολή του αγώνα δεν αποτελούσε είδηση. Όχι βέβαια ως αναπάντεχο γεγονός, αλλά αντιθέτως ως είδηση επιβεβαίωσης. Οι τελικοί του μπάσκετ ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια το επίσημο εγχώριο φεστιβάλ αλητείας.
Προφανώς και γίνονται επεισόδια όλη τη χρονιά, σε όλα τα γήπεδα, σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Όμως, γίνονται σποραδικά, μεμονωμένα, ανάλογα με το πότε θα πέσουν τα ντέρμπι, ποιες ομάδες θα προχωρήσουν στο Κύπέλλο, κτλ. Το μόνο που μένει κάθε χρόνο σταθερό είναι το φεστιβάλ αλητείας στους τελικούς του μπάσκετ.
Κάθε χρόνο γίνεται την ίδια εποχή, κρατάει σχεδόν το ίδιο χρονικό διάστημα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, στα ίδια γήπεδα. Το μόνο που αλλάζει είναι η ένταση των επεισοδίων, ώστε να μην χάνεται το ενδιαφέρον. Αφού όλα τα άλλα είναι στάνταρ και ξέρουμε πως Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός θα αναμετρηθούν σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ, θα πρέπει να υπάρχει και το στοιχείο της έκπληξης.
Έτσι, το φεστιβάλ είναι και φέτος εδώ, να μας εκπλήξει πριν καν ξεκινήσει, αφού αυτή τη φορά η αλητεία έφτασε σε επίθεση με πέτρες και σε αναβολή της πρεμιέρας. Αν μη τι άλλο, πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα, σε ένα ετήσιο γλέντι αλητείας που στο παρελθόν μας έχει προσφέρει αξέχαστες στιγμές, με ψυγείο να πετιέται στο γήπεδο, «γουρούνες» που ανοίγουν κρατήρα στο δάπεδο, μολότοφ που βάζουν φωτιά στους πάγκους, αεροβόλα να σημαδεύουν από τις κερκίδες, εμετικά πανό να προβάλλονται από την κρατική τηλεόραση, προπηλακισμούς δημοσιογράφων και αθλητών, παράγοντες και ιδιοκτήτες που δεν φταίνε ποτέ και για τίποτα, και κερασάκι τα οπαδικά ΜΜΕ να πείθουν το κοινό τους πως πάντα «οι άλλοι» είναι χειρότεροι.
Η παράδοση, λοιπόν, λέει φεστιβάλ αλητείας στο μπάσκετ στο τέλος του Μαϊου, αλλά λέει και πως το ίδιο χρονικό διάστημα έχει τελικό Champions League. Κι η χαρά του να βρεθείς σ’έναν τέτοιον τελικό δεν περιορίζεται μόνο στην παρακολούθηση του αγώνα, αλλά επεκτείνεται στο να δεις την πόλη να βάζει τα ποδοσφαιρικά της, να μπαίνεις για μερικές μέρες σ’αυτόν τον παλμό, να ζεις το ποδόσφαιρο «όπως πρέπει».
Η αλήθεια είναι πως φέτος περίμενα πως το Champions Festival, ο χώρος των χορηγών και των παιχνιδιών δεν θα έχει κόσμο και παλμό. Αφενός η πόλη περιμένει ταξιδιώτες μόνο από μία ομάδα, αφού οι Βαυαροί είναι οικοδεσπότες και φιναλίστ μαζί, αφετέρου οι οπαδοί της Τσέλσι μπορεί να είναι Άγγλοι, αλλά δεν είναι δα και οι πιο φημισμένοι για το πάθος και τα τραγούδια τους.
Όμως, το φετινό Champions Festival με «ζέστανε» περισσότερο από κάθε άλλο. Η επιλογή της τοποθεσίας ήταν εκπληκτική, δίπλα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχο, στο πάρκο και τις λίμνες που το περιβάλλουν. Και μόνο που έβλεπες το περίφημο στέγαστρο από μακριά, έφτανε για να κάνεις ολοένα και πιο γρήγορα το βήμα σου.
Οπαδούς με κασκόλ και φανέλες δεν είχε πολλούς, οι περισσότεροι Άγγλοι θα έρθουν το Σάββατο. Παρόλα αυτά το Champions Festival είχε πάρα πολύ κόσμο, πολύ απλά γιατί οι ντόπιοι δεν έχασαν την ευκαιρία να το επισκεφτούν, να ψωνίσουν αναμνηστικά, να πάρουν μέρος στα παιχνίδια των χορηγών και γενικώς στη γιορτή του ποδοσφαίρου που ήρθε στην πόλη τους.
Πιτσιρίκια και μεγάλοι να κλωτσάνε μπάλες για να κερδίσουν δώρα, αλλά κυρίως για να παίξουν, να χαρούν. Τα ποτήρια με τις μπίρες να γεμίζουν ξανά και ξανά, οι συζητήσεις για μπάλα να διεξάγονται σε κάθε γλώσσα. Από τις ρετρό συζητήσεις για τους προηγούμενους τελικούς, στο αν ο φετινός θα είναι το ματς του Ντρογκμπά ή του Γκόμες. Να είναι η σειρά σου να πας για μπίρες και να βρίσκεσαι να μιλάς μ’έναν Ολλανδό για το πώς θα πάει η Ελλάδα στο Euro της Πολωνίας και το αν ο Χούντελαρ ή ο Φαν Πέρσι πρέπει να παίζει στην κορυφή της επίθεσης των Οράνιε.
Και όλα να σταματάνε για να τσεκάρουμε όλοι τον τρομερό Βαυαρό, την κινούμενη διαφήμιση της Μπάγερν. Τον μόνο οπαδό που δικαιούται να πει πως είναι μια κερκίδα μόνος του. Αυτόν τον γίγαντα.
Και μετά το βλέμα αλλού, στο γήπεδο δίπλα στην λίμνη, στην κοπέλα που ξάπλαρε στο γρασίδι να λιαστεί, στον μπόμπιρα δίπλα της που παίζει με μια μπάλα.
Και μετά άλλη αλλαγή πλάνου, στους τρεις freestylers που έκαναν μαγικά με την μπάλα μέσα στον κόσμο, με την ξανθιά πιτσιρίκα να κλέβει φυσικά την παράσταση. Γερμανικά δεν ξέρω, αλλά οι φίλοι που ξέρουν μου είπαν πως κανείς δεν της φώναξε να πάει να πλύνει κανά πιάτο.
Και μετά η επίσκεψη στο Μουσείο που στήνεται κάθε χρόνο μέσα στο Champions Festival. Το κόνεσπτ ήταν ίδιο, μόνο που αυτή τη φορά οι Γερμανοί το απογείωσαν, αφού το φιλοξένησαν σε μεγαλύτερη αίθουσα, που βοήθησε στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Ο Χορτάκος, ο μικρότερος της φετινής παρέας, δεν είχε ιδέα για τι τον περιμένει στο εσωτερικό του μουσείου. Ένα λεπτό μετά την είσοδο, ήταν λιτός και περιεκτικός: «Ρε συ, ανατρίχιασα».
Και πώς να μην ανατριχιάσεις, μ’αυτές τις ασπρόμαυρες φωτό, αυτά τα θρυλικά στιγιμότυπα να γεμίζουν τη σκοτεινή αίθουσα.
