Το να είσαι ανίκανος να χαρείς είναι το χειρότερο!

Το χειρότερο είναι ότι μ' αυτή την κατάσταση παίρνει η μπάλα... τους πάντες, εξαιτίας μιάς μειοψηφίας ηλιθίων. Απλά πράγματα. Τσουβαλιάζονται ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ οι οπαδοί, οι συνδεσμίτες και πολύ περισσότερο οι αγνοί φίλαθλοι, όσοι τουλάχιστον έχουν παραμείνει στα γήπεδα διότι η δικτατορία της αλητείας τους έχει αναγκάσει να αποχωρήσουν.
 
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι είναι χειρότερο σ' αυτή τη ζωή. Πολλές φορές όμως καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η ανικανότητα του να χαίρεσαι είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Έναν άνθρωπο που δεν έχει την ικανότητα να χαίρεται και να απολαμβάνει κάτι που πραγματικά ομορφαίνει τη ζωή μας, όπως είναι ο αθλητισμός, αλλά επιδίδεται σε πράξεις βίας για να... βγάλει τα απωθημένα του (ή όλη τη βλακεία που κουβαλάει μέσα του) ειλικρινά τον λυπάμαι.
 
Όπως λυπάμαι και τους... δειλούς, μοιραίους κι άβολους αντάμα που περιμένουν κάποιο θαύμα, που έγραφε και ο Κώστας Βάρναλης. Είναι σα να περιμένουμε κάποιο θαύμα για να σταματήσουν αυτές οι αλητείες. Δεν υπάρχει τίποτα, δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο.
 
Σε τέτοιες στιγμές πραγματικά αισθάνεσαι γραφικός. Λες και παίρνεις τη θέση του δασκάλου που προσπαθεί να νουθετήσει τα μικρά παιδιά. Δεν έχω τέτοια πρόθεση, πιστέψτε με. Δεν έχω να συμβουλέψω κανέναν και για τίποτα. Είμαι όμως βέβαιος ότι ΠΡΕΠΕΙ να τελειώνουμε με δαύτους. Πρέπει να απομακρυνθούν, να απομονωθούν και να φύγουν από τη ζωή μας. Δεν λέω κάποια... σοφία αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
 
Ειλικρινά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μπορώ να δεχτώ τη διαφωνία δύο ανθρώπων που υποστηρίζουν διαφορετικές ομάδες. Να σας πω την αλήθεια μπορώ να δεχτώ και τη... στενοχώρια του ενός όταν κερδίζει ο άλλος. Το να θέλεις να χτυπήσεις, να σκοτώσεις, δεν μπορώ να το καταλάβω, συγγνώμη κιόλας. Δεν μπορώ να βρω την παραμικρή λογική σ' αυτή την ιστορία.
 
Οι δύο τελευταίοι πρωταθλητές Ευρώπης, οι δύο ομάδες που σε περίοδο κρίσης έκαναν τους Έλληνες περήφανους μέσω του μπάσκετ και τους προσέφεραν λίγο χαμόγελο, έχουν ν' αναμετρηθούν για την κατάκτηση του τίτλου στην Ελλάδα. Τι πιό όμορφο, αλήθεια; Πόσες φορές έχει συμβεί αυτό στο ευρωπαϊκό μπάσκετ να παίζουν τελικό πρωταθλήματος οι δύο τελευταίοι πρωταθλητές Ευρώπης; Πόσοι έχουν τη δυνατότητα να θαυμάζουν τέτοιους παιχταράδες και τέτοιους προπονητές; Κι αντί να είμαστε περήφανοι γι' αυτό που έχουμε (κι ας μην... αγαπιέται η μία πλευρά οπαδών με την άλλη), αντί να ετοιμαζόμαστε να θαυμάσουμε αυτές τις ομαδάρες, βιώνουμε δυσάρεστες καταστάσεις!
 
Με τους παίκτες- κάθε χρόνο- να είναι έρμαιο του κάθε κάφρου. Με τους παίκτες να δέχονται... πέτρες στο κεφάλι όπως βρίσκονται στο πούλμαν και κατευθύνονται προς το γήπεδο για ν' αγωνιστούν!
 
Ειλικρινά, δεν πρόκειται ν' αδικήσω ΚΑΝΕΝΑ από τα μεγάλα ονόματα - Έλληνες και ξένους- που διαθέτουν οι δύο ομάδες αν σε ένα μήνα σηκωθούν και φύγουν και πάνε ν' αγωνιστούν σ' ένα πολιτισμένο κράτος. Τι να κάνουν εδώ, δηλαδή; Τους κινούμενους στόχους;