Να χαρείς ή να λυπηθείς; Ιδού η απορία!
Ένας βαθμός. Αυτός απαιτείται για να εξασφαλίσει ο Παναθηναϊκός το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League. Συγγνώμη κιόλας, αλλά αν κατορθώσουν (επειδή περί κατορθώματος θα πρόκειται) να χάσουν οι «πράσινοι» για τρίτο σερί ματς απ’ την ΑΕΚ, θα είναι άξιοι της μοίρας τους. Πραγματικά δεν πιστεύουμε ότι θα γίνει το... κακό για το «τριφύλλι».
Αλλά τα πάντα θα κριθούν στο γήπεδο. Το καλό στην όλη ιστορία, είναι πως κατάφεραν να έχουν την κατάσταση στα χέρια τους. Μια κατάσταση που μετά τα τρία πρώτα ματς των πλέι οφ, έδειχνε να ξεγλιστρά για τα καλά από εκεί.
Τα πάντα γύρισαν μετά τις δύο τελευταίες νίκες. Και κόντρα στον Ατρόμητο, ο Παναθηναϊκός έπαιξε σχετικά καλά. Δεν... έβγαλε μάτια με την απόδοσή του, αλλά τα πήγε καλά συγκριτικά με τα τέσσερα προηγούμενα παιχνίδια. Όπου δεν είχε αρχή και τέλος. Δεν ήξερες από που να πιαστείς για να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο στην συνέχεια.
Γιατί ο Παναθηναϊκός τα πήγε καλά με τον Ατρόμητο (σε μια έδρα που κανείς άλλος δεν πέρασε στα πλέι οφ); Εξ αιτίας του Σωτήρη Νίνη. Ο μικρός ήταν όλα τα λεφτά. Και με μάσκα και χωρίς μάσκα, ήταν πραγματική όαση. Ένα παιδί που έχει τραβήξει τα πάνδεινα φέτος.
Με τον σοβαρό τραυματισμό τον Σεπτέμβρη και με μικρότερα χτυπήματα απ’ τη στιγμή που επέστρεψε. Δυστυχώς, δεν καταφέρνουμε να τον χαρούμε όσο θα θέλαμε. Ο Νίνης χαιρετά. Ενενήντα λεπτά ακόμη (αν παίξει τόσο την Κυριακή με την ΑΕΚ) και μετά θα του μιλάμε Ιταλικά. Όσα χαμόγελα κι αν σκόρπισε η εμφάνισή του και η γκολάρα που σημείωσε στο Περιστέρι, λοιπόν, στο τέλος της ημέρας μένει αυτό το συναίσθημα που σε αφήνει κενό, που σε κάνει να λυπάσαι, σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις χάσει περισσότερα απ’ αυτά που χάρηκες. Ειδικά στο σημείο που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, ο Νίνης θα αποτελούσε το καλύτερο σκαλοπάτι μετάβασης.
Τα νέα παιδιά που θα στελεχώσουν την ομάδα, γεμάτα φιλοδοξία και από την άλλη οι έμπειροι παίκτες, που θα πάρουν τους νεότερους απ’ το... χεράκι, οδηγώντας τους στα πρώτα δύσκολα βήματα με μια φανέλα τόσο βαριά όσο αυτή του Παναθηναϊκού. Ο Νίνης είναι ακριβώς στη μέση. Ισορροπεί ανάμεσα σε αυτούς τους δύο... κόσμους. Γι’ αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο που τόσο χρειάζεται το «τριφύλλι».
Από την Πάρμα όμως, δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Κατά συνέπεια, όσο κι αν χαρήκαμε για το παιδί, όσο κι αν ευχόμαστε να είναι σιδερένιος και να μείνεις μακριά από ατυχίες στην καριέρα του, η στεναχώρια της απώλειάς του μεγαλώνει ακόμη περισσότερο όταν μας θυμίζει το τεράστιο ταλέντο του.
Διότι Έλληνας μεσοεπιθετικός με την ποιότητά του, έχει χρόνια να βγει και θα κάνει περισσότερα μέχρι να ξαναβγεί. Αυτό το παιδί ο Παναθηναϊκός το έχασε. Να χαρούμε την νίκη με τον Ατρόμητο λοιπόν; Δύσκολο...
