Το παραμύθι του Ολυμπιακού!

Μα πόσες φορές συμβαίνουν αυτά στη ζωή;

Πόσες φορές ο «μπούλης» του σχολείου, που τρώει καρπαζιές από όλους του συμμαθητές του, κατακτά την ωραία του σχολείου;

Πόσες φορές η «Μαρία η άσχημη», που έκανε θραύση στο Mega αν θυμάμαι, βγάζει γυαλιά, σιδεράκια, φτιάχνει το μαλλί, ντύνεται με trendy ρούχα και από περίγελος της κοινωνίας δεν προλαβαίνει να ρίχνει χυλόπιτες στα παλικαράκια που σχηματίζουν ουρά στην ποδιά της;

Πόσες φορές ο βάτραχος μεταμορφώνεται σε Βασιλιά, η Σταχτοπούτα παίρνει πίσω το γοβάκι της αντί να πάρει τελικά τα παπούτσια στο χέρι;

Αυτά δεν συμβαίνουν!

Δεν συμβαίνουν σίγουρα στο μπάσκετ, το οποίο θεωρώ ό,τι είναι το πιο ακριβοδίκαιο άθλημα, και είναι από τους λόγους που το λατρεύω.

Δεν συμβαίνουν στη ζωή και για αυτό αποφεύγω τέτοιες ταινίες. Δεν τα πιστεύω και δεν μπορούν να μου προσφέρουν διασκέδαση και χαρά!

Κι όμως το «παραμύθι του Ολυμπιακού 2012», το «παραμύθι των μωρών του Ντούντα», το χάρηκα και το ευχαριστήθηκα! Γιατί το είδα με τα μάτια μου. Γιατί παρότι ήταν τόσο απίθανο, τόσο αδύνατο, τόσο απροσδόκητο, είναι αληθινό. Συνέβη και προκάλεσε εντύπωση σε όλο τον κόσμο. Προκάλεσε το χειροκρότημα ακόμη και σε όσους οπαδούς του Παναθηναϊκού είχαν απομείνει στο «Σινάν Ερντέμ» και στο καλάθι του Πρίντεζη, ξέχασαν το ακατανόητο «τυφλό μίσος» που κυριαρχεί μεταξύ των δύο ομάδων, εκστασιασμένοι από την πρωτοφανή ανατροπή του -19, απέναντι σε μια ομάδα με εκπληκτικό υλικό!

Αγωνιστικά, σύμφωνα με το νόμο του μπάσκετ, το αποτέλεσμα του τελικού δεν είναι δίκαιο γιατί ο Ολυμπιακός δεν είναι καλύτερος από την ΤΣΣΚΑ. Αλλά ηθικά, ύστερα από μια τόσο τεράστια προσπάθεια και επική ανατροπή και τέλος πάντων για τη μοναδική μαγεία του αθλητισμού, θα ήταν άδικο αν μετά τις άστοχες βολές του Σισκάουσκας, ο Γιώργος Πρίντεζης δεν ευστοχούσε σε αυτό το… κάτι σαν σουτ που έχει καθιερώσει.

Η ΤΣΣΚΑ, φοβήθηκε τον Παναθηναϊκό και θεώρησε πως πήρε το κύπελλο στα χέρια με την νίκη της στον ημιτελικό. Άρχισε να το πανηγυρίζει στο +19π και τότε ο Ολυμπιακός, ακριβώς όπως είχε γυρίσει στο ΣΕΦ το ματς με την ομάδα του Γιόνας Καζλάουσκας, έπαιξε τα… ρέστα του. Έξω ο ηγέτης του, Βασίλης Σπανούλης, μέσα τα duracell  πιτσιρίκια του, πίεση στη μπάλα μέχρι ασφυξίας, τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, μεγάλα σουτ από τον πραγματικό –κατά τη γνώμη μου- MVP του Final Four, Κώστα Παπανικολάου (που άλλαξε επίπεδο) και το momentum άλλαξε.

Η ΤΣΣΚΑ έχασε το παρκέ κάτω από τα πόδια της. Παικταράδες στο ρόστερ της, αλλά όταν βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση, χρειάζεσαι καθοδήγηση από ανθρώπους με «καθαρό μυαλό», υποστήριξε από ανθρώπους που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη σου.

Ο Τεόντοσιτς, ο μόνος εκ των γκαρντ της ρωσικής ομάδας που ξέρει να διαβάζει το παιχνίδι, ήταν όπως συνηθίζει σε τέτοια ματς θολωμένος, νευρικός και υπερβολικός στις επιλογές.

Από την άλλη ο Καζλάουσκας από την άκρη του πάγκου δεν μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα . Για να το κάνει έπρεπε να το είχε δουλέψει ένα χρόνο. Σε ένα τάιμ-άουτ δεν είναι δυνατόν να πείσεις κανένα παίκτη να παίξει με συγκεκριμένο πλάνο αν όλη τη σεζόν τους αφήνεις να επιβληθούν των αντιπάλων τους με όπλο τις ατομικές ικανότητες τους και τις πρωτοβουλίες τους, αν παίζουν άμυνα με τα αθλητικά προσόντα τους και όχι με ομαδική λειτουργία.

Έτσι ο Δαυίδ ήταν μεν πανίσχυρος αλλά ήταν δε και ευάλωτος. Το έχασε λοιπόν το ματς η ΤΣΣΚΑ; Στην αλήθεια, πιστεύω πως ναι! Εκείνη… έδωσε το ματς. Όμως από την άλλη πρέπει να υπάρχει μια ομάδα να το πάρει. Και ο Ολυμπιακός, δούλευε εδώ και οκτώ μήνες για να είναι έτοιμος να αρπάξει οτιδήποτε του δοθεί η ευκαιρία να αρπάξει.

Ο Παπανικολάου άλλαξε επίπεδο στην Κωνσταντινούπολη. Ο Πρίντεζης απέδειξε πως είναι ένα από τα καλύτερα σύγχρονα πάουερ-φόργουορντ, ο Μάντζαρης άφησε τα πνευμόνια του στο παρκέ, ο Σλούκας το ίδιο τρέχοντας την ομάδα στο ανοικτό γήπεδο και ο Σπανούλης στην τελευταία φάση απέδειξε πως ο Ολυμπιακός είχε πλεονέκτημα στην προετοιμασία του αγώνα και το «διάβασμα» του αντιπάλου.

Ο Κιριλένκο, δεν ακολουθεί κανέναν κανόνα στην άμυνα της ΤΣΣΚΑ. Δεν κοιτάει καν που είναι ο παίκτης του (Πρίντεζης) και «γεμίζει» τη ρακέτα για να αποτρέψει το drive του «Kill Bill». Εκείνος το ξέρει. Έχει πάρει από τον Ίβκοβιτς και το scouting, τις σχετικές οδηγίες. Ορμά όμως στη ρακέτα για να δημιουργήσει το χώρο και το χρόνο στον Πρίντεζη, που βρίσκεται στη σωστή θέση, να κάνει την τελευταία προσπάθεια. ΕΈχει αποφασίσει για την πάσα πριν αρχίσει τη διείσδυση, γιατί πολύ απλά ο Ολυμπιακός ξέρει πως λειτουργεί η ΤΣΣΚΑ. Κι όταν φθάνει μπροστά στον Κιριλένκο πασάρει στον συμπαίκτη του, που ολοκληρώνει ένα εκπληκτικό προσωπικό παιχνίδι, μια απίστευτη ανατροπή με τον τρόπο που της αξίζει.

H ΤΣΣΚΑ «τιμωρήθηκε» για την… αλαζονεία της μετά το +19 και για την αδυναμία της στους αγώνες με στρατηγική, την οποία όπως θυμάστε από προηγούμενα post  (εδώ http://www.youtube.com/watch?v=VbHO6dDdmfE βίντεο που είχε συνοδέψει σχετικό κείμενο και αποκαλύπτει τη σύγχυση που επικρατούσε τάιμ-άουτ της ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ σχετικά με την άμυνα που έπαιζε ο Παναθηναϊκός ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύει και την αδυναμία του Κιριλένκο που λειτουργεί με το ένστικτο στην άμυνα)  εκτιμούσα πως είναι ο βασικός λόγος για να χάσει αυτή η σούπερ-ομάδα τον τίτλο, είτε στον ημιτελικό, είτε στον τελικό. Η πρωταθλήτρια Ρωσίας έπαιξε δύο ματς στο φάιναλ-φορ και ουσιαστικά ηττήθηκε και στα δύο.

Στο πρώτο τη γλίτωσε από… σπόντα. Στο δεύτερο δεν έγινε καμία… καραμπόλα, ο Ολυμπιακός είχε ενέργεια, άγνοια… κινδύνου και θέληση για να το εκμεταλλευτεί και τελικά το έπραξε, γράφοντας ένα από τα πιο απίστευτα παραμύθια στην Ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στέλνοντας στα ουράνια όσους οπαδούς του τον εμπιστεύτηκαν και ταξίδευσαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη για να βρεθούν στο πλευρό του.

Μετά το παραμύθι της Παρτίζαν του 1992, ο Ολυμπιακός 20 χρόνια αργότερα και στην ίδια πόλη, έγραψε ένα νέο συγκλονιστικό παραμύθι, που μάλλον ξεπερνά σε μαγεία εκείνο της Ζαλγκίρις του 1999 στο Μόναχο και της Μπανταλόνα του 1994 στο Τελ Αβίβ. Από τα τέσσερα πιο απίστευτα αθλητικά «σενάρια», κανένα άλλο δεν έχει φινάλε με τόσο απίστευτη ανατροπή, στα τόσα χρόνια ζωής του θεσμού. Απόδειξη πως αυτά δεν συμβαίνουν…

***Για σχόλια, παρατηρήσεις, ενστάσεις υπάρχει και το twitter (@TheShot71).