Τριήμερο στην Πόλη

Την Παρασκευή ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς έδωσε μια μεγάλη μάχη. Ο ίδιος κέρδισε εύκολα στο κοουτσάρισμα τον Καζλάουσκας, αλλά οι διαιτητές στέρησαν από τους «πράσινους» μια ακόμα μεγάλη νίκη. Λίγες ώρες αργότερα και ενώ όσοι βρισκόντουσαν στο γήπεδο παραμιλούσαν και συζητούσαν για τον άδικο αποκλεισμό του Παναθηναϊκού η ομάδα του Ίβκοβιτς έκανε παρέλαση κόντρα σε μια ομάδα που φόραγε τις φανέλες της Μπαρτσελόνα, αλλά δεν μπορούσε να παίξει το μπάσκετ που την χαρακτηρίζει.

Παρότι ο Ολυμπιακός κέρδισε εύκολα, οι οιωνοί για τον τελικό ήταν αρνητικοί, καθώς και στον δεύτερο ημιτελικό έγινε φανερή προσπάθεια αλλοίωσης αποτελέσματος. Απλά ο Ολυμπιακός είχε από νωρίς ξεκάθαρο προβάδισμα και οι παίκτες του Πασκουάλ δεν είχαν τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν ούτε την εύνοια που τους χάριζαν οι διαιτητές.

Το Σάββατο μπορεί να μην είχε final four, αλλά αν ήσουν στην Πόλη δεν γινόταν να μην ασχοληθείς με τη μάχη για τον τίτλο μεταξύ Φενέρ - Γαλατά. Η Φενέρ με νίκη στο γήπεδό της έπαιρνε το πρωτάθλημα, η Γαλατά ήθελε δύο αποτελέσματα.

Μετά από ένα άθλιο παιχνίδι που έφτανε στα όρια του κωμικού η Γαλατά πήρε ένα χρυσό 0-0. Πραγματικά σας μιλώ χωρίς ίχνος υπερβολής δεν θυμάμαι ποτέ σε αγώνα να έχω δει λιγότερο καθαρό χρόνο παιχνιδιού. Το ντέρμι τίτλου μπορεί να μην βλεπόταν αυτά όμως που ακολούθησαν είχαν πλάκα.

Οι φίλοι της Γαλατά πανηγύριζαν λες και έδιωξαν τη δικτατορία. Δεν μιλάμε για πανηγυρισμούς που κρατάνε ένα δίωρο σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Όπου και να βρισκόσουν μέχρι το πρωί έβλεπες χιλιάδες ανθρώπους να πανηγυρίζουν. Ειλικρινά δεν υπήρχε σημείο στην Πόλη να μην δεις οπαδούς της Γαλατά να το καίνε. Και μιλάμε οι άνθρωποι δεν ξενέρωναν ποτέ. Όλο το βράδυ πανηγύριζαν, στις πλατείες, στα μπαρ, στα εστιατόρια, παντού.

Γυρνάω κατά τις 5:00 στο ξενοδοχείο, ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω τα μεγάλα κανάλια να έχουν ζωντανή σύνδεση με το πούλμαν της ομάδας που το είχαν πάρει κομβόι. Προσέξτε, το παιχνίδι τελείωσε στις 9:00 και οι παίκτες και ο προπονητής ήταν στο πούλμαν μέχρι τις 5:00 τουλάχιστον, καθώς μετά κοιμήθηκα.

Την επόμενη ημέρα με χαρά είδα τον κόσμο του Παναθηναϊκού να αποφέρει φόρο τιμής στην ομάδα του Ομπράντοβιτς. Έχω δει αρκετά final four και ποτέ καμία ομάδα δεν είχε τόσο μεγάλο σε αριθμό και τόσο ένθερμη υποστήριξη σε μικρό τελικό. Αυτοί που γύρισαν στην Ελλάδα ελάχιστοι.

Γυρνώντας στην Αθήνα μου μετέφερε ένας φίλος πως από την τηλεόραση φαινόταν πως την ημέρα του τελικού το γήπεδο δεν ήταν γεμάτο. Αυτό έγινε γιατί στον μικρό τελικό ο όγκος των οπαδών του Ολυμπιακού δεν είχε εισέλθει στο γήπεδο, ενώ στον τελικό οι οργανωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού αποχώρησαν μαζικά. Όχι πως έχει σημασία αλλά απ' ό,τι κατάλαβα έγινε ένα συμβούλιο μεταξύ των οργανωμένων και πήραν την απόφαση να μην υποστηρίξουν την ομάδα από την οποία σφαγιάστηκαν δύο ημέρες νωρίτερα.

Ετσι ο τελικός διεξήχθη σε ένα περίεργο κλίμα. Στο γήπεδο είχαν μείνει κάποιοι μετρημένοι στα δάχτυλα Ισπανοί και Τούρκοι. Σαφώς περισσότεροι Παναθηναϊκοί που υποστήριζαν την ΤΣΣΚΑ μέσα από τα δόντια τους. Όχι από φόβο (καθώς μέσα στο γήπεδο δεν ήταν εύκολο να απειληθείς), αλλά περισσότερο επειδή δεν ήταν εύκολο να δείς με συμπάθεια αυτήν την ομάδα.

Και φυσικά οι οπαδοί της ΤΣΣΚΑ και του Ολυμπιακού. Οι φίλοι της ΤΣΣΚΑ δεν ήταν πολλοί, όμως είχαν πάρει τα ακριβά εισιτήρια, ήταν και κοντά στο γήπεδο και φαινόντουσαν περισσότεροι απ' ό,τι ήταν στην πραγματικότητα. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είχαν πιάσει ένα πέταλο και ένα μισό πάνω διάζωμα.

Μέχρι το τρίτο δεκάλεπτο ο τελικός ήταν ένα βαρετό πάρτι των Ρώσων. Οι άνθρωποι δεν ήξεραν ούτε καν πώς να γιορτάσουν. Τα εισιτήρια που είχα και στα δύο παιχνίδια στις θέσεις που ήταν περισσότερο Ρώσοι και σας μιλάω ειλικρινά μέχρι να αρχίσει η αντεπίθεση του Ολυμπιακού το παιχνίδι το είχα χάσει. Νομίζω πως λίγοι το παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον.

Στα διαλείμματα που συζητούσαμε η αίσθηση όλων ήταν πως το final four άρχισε και τελείωσε στον πρώτο ημιτελικό της Παρασκευής. Και ξαφνικά ξέσπασε η καταιγίδα. Τα μωρά του Ίβκοβιτς μέσα σε 4 λεπτά με τον Σλούκα στην πεντάδα έκαναν το 53-34, 53-48. Θα μού πείτε όπως έχει γίνει το μπάσκετ με τις γρήγορες επιθέσεις αυτό μπορεί να συμβεί.

Το απίστευτο, όμως, ήταν πως ο Καζλάουσκας άφησε την ομάδα του να του την διαλύσει από καπρίτσιο ένας αθλητής. Τώρα μιλάω εκ του αποτελέσματος, αλλά καμιά φορά δεν είναι κακό να βγαίνουν συμπεράσματα με ασφάλεια.

Οι εκτιμήσεις όλων που έδιναν ως φαβορί την ΤΣΣΚΑ ήταν για πέταμα. Λανθασμένες 100%. Αυτό το final four απλά επιβεβαιώθηκε ο κανόνας, ο οποίος λέει πως οι ομάδες χτίζονται από τον προπονητή και τον πλέι μέικερ.

Η ΤΣΣΚΑ μπορεί να είχε θηρία από τη θέση τρία και πάνω, αλλά τι να το κάνεις, όταν έχεις έναν εγωιστή πλέι μέικερ, ο οποίος για τη δική του προβολή δεν δίστασε να αφήσει στο περιθώριο την υπόλοιπη ομάδα. Ο προπονητής του τον κοίταγε άπραγος με σταυρωμένα τα χέρια να αφήνει σε όλο το τελευταίο τρίλεπτο εκτός επιθετικής λειτουργίας τον Κιριλένκο.

Όλοι καταλάβαμε για ποιο λόγο ο σοφός δεν είχε κανένα πρόβλημα το καλοκαίρι να απαλλαγεί από τον Μίλος και να πάρει το ρίσκο να δώσει χρόνο στα νέα παιδιά. Τόλμησε και κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης με ένα νεανικό ρόστερ, με μια ομάδα που είναι στο ξεκίνημά της.

Βλέποντας τους Αγγελόπουλους να ορμάνε στο γήπεδο με το που πέτυχε ο Πρίντεζης το χρυσό καλάθι στο μυαλό μου ήρθαν οι Γιαννακόπουλοι στο Μπερσί. Οι ιστορίες κοινές. Και τότε οι Γιαννακόπουλοι είχαν φάει χαστούκια, πίκρες και στην τελευταία φάση ενός δραματικού αγώνα είδαν τους κόπους τους να δικαιώνονται.

Στη συνέχεια, δεν σταμάτησαν ποτέ να επενδύουν, κατάφεραν να κουράσουν τον Κόκαλη και μόλις έγινε η επιλογή Ομπράντοβιτς όλα πήραν το δρόμο τους. Αν θυμηθούμε πού ήταν τότε ο Παναθηναϊκός και πού βρίσκεται σήμερα ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων δεν είναι απίθανο η ιστορία να επαναληφθεί.

Βέβαια, δεν φτάνει μόνο να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Οι Γιαννακόπουλοι πέτυχαν επειδή άφησαν τον καλύτερο προπονητή να κάνει τις επιλογές του.

Θυμάμαι επί Σούμποτιτς είχα δει τον Θανάση στο δρόμο καλοκαίρι και σε μια κουβέντα που κάναμε για τις μεταγραφές μου είπε πως θα πάρει όποιον θέλει ο Σούμποτιτς γιατί μόνο αν έχει εκπληρώσει 100% τις επιθυμίες του μπορεί στο τέλος να τον κρίνει. Λογική που στοίχισε επί Παβλίσεβιτς. Όταν δηλαδή του έκοψε τον Φασούλα για τον Παπαγιάνη. Που στοίχισε τη δεύτερη χρονιά του Μάλκοβιτς που ξήλωσε την ομάδα, για να πάρει παίκτες από τον μάνατζέρ του, αλλά μόλις ήρθε η συμφωνία με τον Ομπράντοβιτς ήταν ο κύριος λόγος για να δημιουργηθεί αυτή η δυναστεία. Οι Αγγελόπουλοι πρέπει να διδαχτούν από το παράδειγμα του Παναθηναϊκού, αλλά και από τη φετινή χρονιά. Φέτος η χρονιά ήταν δύσκολη για όλους και δεν προσφερόταν για υπερβάσεις τύπου Τσίλντρες. Άφησαν, λοιπόν, την ομάδα εν λευκώ στον Ντούντα κι αυτός οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης, κάνοντας μακράν την καλύτερη δουλειά της ζωής του.