Ο ηθικός αυτουργός…
Δεν μπορώ να ξέρω αν κάποιος οφείλει να εξηγήσει ορισμένα πράγματα στον Τζόρντι Μπερτομέου. Πολύ δε περισσότερο να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα ώστε να ξεφύγει από το θαυμαστό του κόσμο, στον οποίο έχει μείνει απελπιστικά μόνος. Άντε με μερικούς φίλους και συνεργάτες ή ακόμα και δημοσιογράφους που τρέχουν πίσω του λες κι ακολουθούν τον Μεσσία!
Τόνισε λοιπόν ότι «σε περίπτωση που συμβεί κάτι στον τελικό, ηθικός αυτουργός θα είναι ο Θανάσης Γιαννακόπουλος»! Είναι προφανές, με βάση τη… Μπερτόμια λογική ότι ουδείς παράγοντας δικαιούται ν’ αμφισβητεί την Ευρωλίγκα του. Ακόμα και παράγοντες που χάρη σ’ αυτούς υπάρχει η διοργάνωσή του και δεν έχει γίνει… επισήμως ένα «μεγάλο παζάρι».
Με παράγοντες σαν τον Γιαννακόπουλο, σαν τον Αγγελόπουλο, σαν τον Μιζράχι, σαν τον Αρμάνι η Ευρωλίγκα διατηρεί ένα στοιχειώδες σοβαρό προφίλ και «ξεχνιέται» από τις… εκπληκτικές «μοντέρνες» εμπνεύσεις του Καταλανού. Αλήθεια, θα μας εξηγήσει τι απέγινε η «κορυφαία μεταγραφή» του Μαρσέλ Γκλίνκμαν ο οποίος πριν από χρόνια προσελήφθη για να δώσει νέα πνοή στο marketing της Ευρωλίγκα και το μόνο που είχε προτείνει στις ομάδες ήταν η δημιουργία… τμήματος για τα εισιτήρια;
Θα μας πει κάποια στιγμή πως γίνεται η θέση του να μοιάζει με την αντίστοιχη του ηγέτη της δημοκρατικότατης Βόρειας Κορέας; Παντού υπάρχει ένα είδος… εκλογών. Ο ίδιος θα είναι «αιώνιος κομισάριος» στην Ευρωλίγκα;
Το φοβερό κι… ατράνταχτο επιχείρημα που χρησιμοποιεί είναι ότι ο Παναθηναϊκός στη «δική του» (δεν το ξέρετε; Δεν είναι κανενός άλλου) Ευρωλίγκα έχει κατακτήσει ευρωπαϊκά τρόπαια. Κι επίσης έχει απωλέσει εκατομμύρια ευρώ από τηλεοπτικό συμβόλαιο που ήταν σε ισχύ, αν θέλει να ξαναγυρίσουμε στο 2002, τότε που τον είχαν ξεμπροστιάσει ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος στους υψηλούς του προσκεκλημένους όπου «καμάρωνε» με το γνωστό προκάτ κι ανέκφραστο χαμόγελο.
Να θυμηθούμε ένα προς ένα τα ευρωπαϊκά; Να θυμηθούμε την εκπληκτική διαιτησία του 2007 μέσα στο «σπίτι» του Παναθηναϊκού; Να θυμηθούμε τον εξαιρετικό Αρτεάγα στον τελικό του 2009; Να επαναφέρουμε στη μνήμη μας ότι… άλλαξε το διαιτητή του τρίτου αγώνα των πλέι οφ (με τη Μπαρτσελόνα) μέσα σ’ ένα βράδυ; Να θυμηθούμε τον πρόσφατο Μαρτίν; Άκου Μαρτίν…
Χίλια συγγνώμη κύριε Μπερτομέου. Ελληνας διαιτητής φυσιολογικά δεν υπάρχει στο φάιναλ φορ. Ούτε Ρώσος…Ο Ισπανός τι δουλειά έχει; Είναι και η Μπαρτσελόνα εκεί αν δεν κάνουμε λάθος.
Θέλει να μας πείσει ο κομισάριος της Ευρωλίγκα ότι ο… Μαρτίν είναι μέσα στους τρεις κορυφαίους διαιτητές στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή και τον καμαρώσαμε και στον τελικό;
Το πρόβλημα του Μπερτομέου είναι ένα, το εξής απλό: Ότι ο Παναθηναϊκός είναι η ΜΟΝΗ ομάδα που υψώνει ανάστημα στην ακατάσχετη φλυαρία του. Είναι η ΜΟΝΗ ομάδα που του χαλάει τη… μόστρα που έχει φτιάξει στους υπόλοιπους. Και σε τελική ανάλυση είναι η ΜΟΝΗ ομάδα που ούτε ανάγκη τον έχει, ούτε και τον φοβάται.
Το ευρωπαϊκό μπάσκετ άλλωστε έχει πάρει πολλά περισσότερα από την οικογένεια Γιαννακόπουλου, σε διάρκεια, σε χρήμα και σε ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε παρά από τον Μπερτομέου. Οπότε ας μείνουν στην άκρη οι ανοησίες περί… ηθικών αυτουργών.
Ο ίδιος είναι ηθικός αυτουργός για ό,τι συμβαίνει στο μπάχαλο που έχει φτιάξει και το λέει «κορυφαία διοργάνωση». Μια διοργάνωση που παρασύρεται από τη δυναμική των ομάδων κι όχι από τις δικές του τεχνοκρατικές (κι άκρως φιλοϊσπανικές) εμπνεύσεις.