Το τελείωμα της δουλειάς και οι «μικροί»

Αυτή τη φορά, ο Παναθηναϊκός συμπεριφέρθηκε στοιχειωδώς σαν ποδοσφαιρική ομάδα. Και πάλι φυσικά, όχι και στα ενενήντα λεπτά, αλλά κατά διαστήματα.

Ειδικότερα στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, εκεί δηλαδή που πάτησε σχετικά γκάζι, είχε δυο - τρεις καλές στιγμές και έβαλε το πολύ όμορφο γκολ με τον Τοτσέ.

Στην συνέχεια και πάλι έδειξε να κάθεται στο γήπεδο, αλλά εκεί ήρθαν δυο πράγματα να βάλουν τέλος στην αγωνία.

Από την μια η σταθερότητα του Καρνέζη, που καθάρισε μια σειρά καταστάσεις, με εύκολο μεν τρόπο, αλλά καταστάσεις που αν δεν τις καθαρίσεις, το ίδιο εύκολα εξελίσσονται σε ευκαιρίες για τον αντίπαλο.

Αυτό ήταν το ένα. Το δεύτερο ήταν η πραγματικά πανέμορφη έμπνευση και ενέργεια του Κατσουράνη στην αντεπίθεση που έφερε το δεύτερο γκολ, αλλά και η εξ ίσου καλή ενέργεια και τελείωμα των Ζέκα και Κλέιτον.

Αυτά ήταν και όσα θα μπορούσε να κρατήσει ο Παναθηναϊκός, από το συγκεκριμένο παιχνίδι. Συν φυσικά και την νίκη, που φάνταζε μονόδρομος και ήταν χωρίς επιστροφή πριν το παιχνίδι.

Αν επιχειρήσει να «κρατήσει» ή να πει οτιδήποτε άλλο, απλά θα πετάξει για μια ακόμα φορά στα σκουπίδια μια στοιχειωδώς καλή εμφάνιση και ένα καλό αποτέλεσμα.

Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται αυτή την στιγμή να αρχίσουν πάλι τα γνωστά στον Παναθηναϊκό.

Γιατί αυτά μας έφαγαν επί της ουσίας. Σε αγωνιστικό επίπεδο, καθώς στα άλλα, μας έφαγαν και πολλά και πολλοί.

Θα πρέπει λοιπόν, προπονητής και παίκτες, να κρατήσουν πολύ-πολύ χαμηλούς τόνους και με συναίσθηση, ότι έφτασε στο αμήν και μια ανάσα από μια νέα αγωνιστική καταστροφή ο Παναθηναϊκός για να αντιδράσει σαν οργανισμός και να κάνει υποφερτά το καθήκον του.

Γι’ αυτό, ας τελειώσουν την δουλειά και μετά θα τα κάνουμε όλα με την ησυχία μας. Και τις σούμες και τις δηλώσεις και όλα. Γιατί αλλιώτικα, μέχρι τώρα μας έχουν δείξει ότι είναι ικανοί. Να πετάξουν και αυτή την πρωτοπορία που ξανακέρδισαν με την νίκη επί του ΠΑΟΚ.

Στον απόηχο του παιχνιδιού πάντως με τον ΠΑΟΚ, έστω και με καθυστέρηση μιας μέρας, αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στον τίτλο που κατέκτησαν οι μικροί του Παναθηναϊκού. Για δυο λόγους επίσης και αυτό.

Ο πρώτος είναι αυτός καθ’ αυτός ο τίτλος που πήραν οι μικροί του Παναθηναϊκού. Τους αξίζουν πολλά μπράβο και ταυτόχρονα, τους αξίζει να σκύψουν πάνω τους όλοι και να δουλέψουν κι αυτοί με ακόμα περισσότερο ζήλο, για να μην χαθούν και να κάνουν όλα όσα ονειρεύονται από την μέρα που πάτησαν το πόδι τους στην Παιανία.

Ο δεύτερος είναι, γιατί σιγά-σιγά θα πρέπει ο Παναθηναϊκός αλλά και όλοι σ’ αυτόν, να συνηθίζουν στην ιδέα, ότι μερικά απ’ αυτά τα παιδιά, θα τα βλέπουν και επιβάλλεται να τα βλέπουν του χρόνου όλο και πιο συχνά με την φανέλα του Παναθηναϊκού.

Κι αυτό επίσης είναι μονόδρομος πια, όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά συνολικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν και το καταλάβουν όλοι, τόσο καλύτερα και γι’ αυτά τα παιδιά σε όλες τις ομάδες και για τις ίδιες τις ομάδες και το ελληνικό ποδόσφαιρο.