Η ομάδα του κόουτς!

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο φετινός Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Μια ομάδα αποτελούμενη από ταλαντούχους πιτσιρικάδες που ξεχειλίζει από ενέργεια και ενθουσιασμό, κατάφερε να “ξεφτιλίσει” τους “ειδικούς” κάθε είδους και να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Το αν σε λίγες ώρες μπει και το κερασάκι στην τούρτα της επιτυχίας λίγο με ενδιαφέρει, καθώς τα “μωρά” του Ίβκοβιτς έχουν μετατρέψει το “αδύνατο” σε “αγαπημένη συνήθεια”!

Ήμουν κι εγώ μέσα σε εκείνους που έλεγαν ότι ο φετινός Ολυμπιακός στο μπάσκετ δεν θα πάει πουθενά. Με τον Σπανούλη ανάμεσα σε καμιά δεκαριά πιτσιρίκια και χωρίς δεύτερο σταρ στο ρόστερ, είχα την αίσθηση ότι η φετινή χρονιά είναι για να “πάει και να μην ξανάρθει”. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έδειχναν ξενερωμένοι και έτοιμοι να τα παρατήσουν...

Είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο, τον τεράστιο Ντούντα. Αυτόν που μπορεί να μαζέψει μια χούφτα... μωρά και να δημιουργήσει μια ατσάλινη ομάδα, μια ομάδα ικανή να πετύχει το ακατόρθωτο. Για να καταλάβουμε όλοι εμείς ότι τα... λεφτά δεν παίζουν ούτε ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ!

Ασφαλώς και παίζει ρόλο η ικανότητα και το ταλέντο που περισσεύει στη φετινή ομάδα του Ολυμπιακού. Χρειάζεται, όμως, και ο πρωτομάστορας, αυτός που θα διδάξει, θα αναδείξει, θα επιπλήξει και θα επαινέσει εκεί που χρειάζεται, για να φτιάξει ένα συγκρότημα έτοιμο για όλα.

Όπως δήλωσε εύστοχα ο “σοφός” μετά τον ημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα, ο φετινός Θρύλος είναι σαν τη Βούλα Πατουλίδου. Έρχεται ως αουτσάιντερ και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να... καταπιεί τα φαβορί. Αυτή η ομάδα ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για όλη την Ελλάδα να μας θυμίσει ότι κάποια πράγματα δεν αγοράζονται, αλλά μαθαίνονται...

Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα έχουμε μάθει τα τελευταία χρόνια να κάνουμε υπολογισμούς με την τσέπη του αφεντικού. Αυτό ισχύει και στον Ολυμπιακό χρόνια τώρα. Πριν ήταν ο Κόκκαλης που πλήρωνε εκατομμύρια κάθε χρόνο και στη συνέχεια οι Αγγελόπουλοι και ο Μαρινάκης. Όλοι μας, επειδή έτσι... καλομάθαμε, περιμένουμε από τον πρόεδρο να φέρει τον... Μαραντόνα του ποδοσφαίρου ή τον... Τζόρνταν του μπάσκετ.

Κάτι τέτοιο, όμως, έστω κι αν επιχειρήθηκε σε κάποιες περιπτώσεις, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα σε μια μικρή χώρα που δύσκολα μπορεί να κοντραριστεί με άλλες μεγαλύτερες σε πολλά επίπεδα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αγοράσει τους ίδιους παίκτες που θα πάρει η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ στο ποδόσφαιρο, ούτε στο μπάσκετ μπορεί να ισοφαρίσει τον πακτωλό εκατομμυρίων που δαπάνησε φέτος η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, για να αναφέρω ένα πρόχειρο παράδειγμα.

Εκείνο που μπορεί να γίνει, είναι να αξιοποιηθεί το ταλέντο που είναι περίσσιο στη χώρα μας, το πάθος των πιτσιρικάδων να διακριθούν κι όλα αυτά μέσα από συνεχή και προγραμματισμένη δουλειά. Τα σημεία των καιρών οδηγούν και τον Βαγγέλη Μαρινάκη στην απόφαση να χτίσει το νέο Ολυμπιακό του ποδοσφαίρου με βασικό συστατικό τους νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, έστω κι αν θα έχουν δίπλα τους αντίστοιχους Σπανούληδες για να τους μπολιάσουν με τη νοοτροπία του νικητή.

Η πορεία και η απογείωση της ομάδας μπάσκετ του φετινού Ολυμπιακού, μέσα σε λίγους μήνες, μπορεί να αποτελέσει φάρο φωτεινό για το πως πρέπει να χτίζονται ομάδες στην Ελλάδα. Οι εποχές που η κάνουλα έρρεε ασταμάτητα έχουν παρέλθει, πιθανότατα ανεπιστρεπτί. Αυτό πρέπει να το καταλάβει και ο κόσμος, ώστε να συνεχίσει να στηρίζει αυτό που αγαπά, όταν θα βασίζεται κυρίως σε ντόπια εργαλεία κι όχι ξενόφερτα που πολλές φορές έχουν μόνο το όνομα κι όχι τη χάρη...