Κρίμα, κρίμα, κρίμα...

Τόσο κοντά που ακόμη δεν μπορεί κανείς να πιστέψει πως χάθηκε μια τόσο σπάνια ευκαιρία (ουσιαστικά έχει ξανασυμβεί μόνο μία φορά, το 1983 στη Γκρενόμπλ, όπου συναντήθηκαν Καντού και Μιλάνο:69-68), να έχουμε στον τελικό τον εκπληκτικό εφέτος Ολυμπιακό, που μοιάζει με τον Σεργκέι Μπούμκα και τον Παναθηναϊκό, που έχει κάνει χόμπι του τις ανατροπές και τις υπερβάσεις.

Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε. Ο Παναθηναϊκός όχι. Ο Ολυμπιακός τιμώρησε την απροετοίμαστη πνευματικά και σωματικά για τέτοιο αγώνα Μπαρτσελόνα και πέρασε με θριαμβευτικό, άκρως πειστικό τρόπο στον τελικό της Κυριακής. Ο Παναθηναϊκός, ισοπέδωσε την ΤΣΣΚΑ στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά στο φινάλε του πήραν τη μπουκιά μέσα από το στόμα.

Εντυπωσιακά, για το κάθε ένα για το λόγο του, τα ματς και τα αποτελέσματα των ημιτελικών, όμως το μεγαλύτερο θέμα συζήτησης στα «πηγαδάκια» εδώ στην Πόλη, είναι ο ημιτελικός του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ. Ουδείς θέλει ή έχει σκοπό να αδικήσει τον Ολυμπιακό για την τεράστια επιτυχία του, άλλα ο πρώτος ημιτελικός είχε άλλο σασπένς, άλλη ένταση ακόμη και στις εξέδρες (αφού οι «ερυθρόλευκοι» οπαδοί του δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στην ομάδα του όταν η Ευρωλίγκα έβγαλε τα εισιτήρια προς πώληση), άλλη εξέλιξη και απρόσμενους πρωταγωνιστές.

Πρώτος από όλους ο Ισπανός διαιτητής, Μαρτίν, που με τις αποφάσεις του έδειξε πως δεν είχε τα ίδια κριτήρια και στις δύο πλευρές του παρκέ. Όμως εκ πεποιθήσεως -όσοι παρακολουθείτε τα post μου σε τούτο το blog θα το γνωρίζετε- σιχαίνομαι να ασχολούμαι με τη διαιτησία και δεν μου αρέσει να ψειρίζω κάθε φάση, κάθε απόφαση, κάθε μη απόφαση.

Ακόμη κι έτσι, ακόμη και με εχθρική διαιτησία, και με... αναιμική προσφορά από τον πάγκο, με παίκτες της πρώτης γραμμής να μην παίζουν στο επίπεδο της, ο Παναθηναϊκός μπορούσε να πάρει τη νίκη. Είχε την ευκαιρία να πετάξει, όπως πέρυσι με την Μπαρτσελόνα, εκτός το απόλυτο φαβορί και να αποδείξει για πολλοστή φορά πως είναι η ομάδα που μεταμορφώνεται σε θηρίο ανήμερο όποτε καλείται να επιβιώσει απέναντι σε ομάδες με πιο ισχυρές μονάδες!

Κρίμα, λοιπόν, γιατί χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να έχουμε δύο ομάδες στον τελικό, κάτι που αν ανατρέξετε στα περασμένα κείμενα θα διαπιστώσετε ό,τι το πίστευα από την πρεμιέρα των προημιτελικών.

Κρίμα, λοιπόν, για τη στρατηγική που σχεδίασε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και το επιτελείο του, αλλά και για τη σκληρή δουλειά που έκαναν οι Πράσινοι όλες αυτές τις ημέρες προετοιμάζοντας τον αγώνα πνευματικά, σωματικά και αγωνιστικά. Ο στόχος που είχε εντοπιστεί ήταν ο Κιριλένκο και το σχέδιο στο μεγαλύτερο του μέρος εφαρμόστηκε άριστα και απέδωσε τα αναμενόμενα, με αποκορύφωμα βεβαίως το πρώτο, απίστευτο, δεκάλεπτο. Το σοκ για την ΤΣΣΚΑ ήταν μεγάλο και με δυσκολία κατόρθωσε να το ξεπεράσει. Σύμφωνα με το πλάνο της επίθεσης, ο ΠΑΟ ήθελε να είναι πάντα μέσα στη «δυνατή πλευρά» ο Κιριλένκο, που αποτελεί το σκιάχτρο στην άμυνα των Ρώσων. Ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να πάει κόντρα στη λογική με την οποία συνήθως αντιμετωπίζονται τέτοιοι παίκτες. Με τον παίκτη που μαρκάρει ο Κιριλένκο στη αδύνατη πλευρά, ώστε όταν εκείνος τρέχει στη βοήθεια να είναι ελεύθερος για σουτ. Ο Παναθηναϊκός επέλεξε να στήνει τα pick’n’roll του από την πλευρά που ήταν πάντα ο Ρώσος σούπερ-σταρ, ώστε να μην δίνει βοήθειες. Το θέμα ήταν ο δημιουργός να πασάρει σωστά, γρήγορα και χωρίς να επηρεάζεται από τα μακριά χέρια του Κιριλένκο που ήταν κοντά στη μπάλα, ώστε ο ψηλός να παραλαμβάνει τη μπάλα για να τελειώνει τις φάσεις.

Κρίμα, λοιπόν, για το τεράστιο παιχνίδι του μοναδικού Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Ο Λιθουανός λες και προετοιμαζόταν όλη τη χρονιά για να αποδείξει πως ακόμη και στα 36 του είναι ικανός να σηκώσει μια ομάδα στις πλάτες του, έκανε το καλύτερο του εφετινό ματς, όντως στην καλύτερη του κατάσταση. Όχι μόνο για εφέτος αλλά από τότε που πρωτοϋπέγραψε στον ΠΑΟ.

Κρίμα, λοιπόν, για τον Κώστα Καϊμακόγλου, που έκανε πράγματα και θάματα  στα 29 λεπτά που αγωνίστηκε. Σημείωσε 10 πόντους (όλους στο 3ο), κατέβασε 8 ριμπάουντ και με 5 ασίστ ήταν δεύτερος στην σχετική κατηγορία πίσω από τον Διαμαντίδη που είχε μία παραπάνω.

Αν ο Παναθηναϊκός είχε σε καλύτερη μέρα τον Μάικ Μπατίστ, ο οποίος εκτός από τα 0/5 δίποντα που είχε στην τελευταία περίοδο δεν είχε κάνει εκείνο το αβίαστο λάθος στο 15ο λεπτό όταν δίνοντας τη μπάλα στους Ρώσους στέρησε από τον ΠΑΟ την ευκαιρία να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο για να μεγαλώσει κι άλλο τη διαφορά (19-32 ήταν το σκορ) με αποτέλεσμα η ΤΣΣΚΑ να μειώσει  με γκολ-φάουλ του Κιριλένκο και να αλλάξει τότε το μομέντουμ του αγώνα, αν ο Διαμαντίδης ήταν πιο φρέσκος στο τέλος, αν είχε βοήθεια από τον Βουγιούκα ή τον Σάτο, ή τον Καλάθη, αν τέλος πάντων εκδήλωνε την τελευταία επίθεση, θα μπορούσε να νικήσει τους Ρώσους, Σέρβους, Αμερικανούς και Ισπανούς σταρ της ΤΣΣΚΑ.

Κρίμα, κρίμα, κρίμα... Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην πέρασε στον τελικό. Μπορεί η ιστορία να γράφεται από τους νικητές, μπορεί τον ηττημένο μετά από χρόνια να μην τον θυμάται κανείς, αλλά σίγουρα όσοι βρέθηκαν στο Σινάν Ερντέμ και όσοι παρακολούθησαν τον αγώνα από την τηλεόραση όταν στο μέλλον θα ανατρέχουν με τη μνήμη τους στον ημιτελικό του 2012 θα μιλούν με υπερηφάνεια για την ομάδα τους και την προσπάθεια της.

Σπανούλη εσύ σούπερ-σταρ.

Στο Gala της Ευρωλίγκα, σε λίγες ώρες από τώρα στο επιβλητικό Σιραγκάν Πάλας, ο Αντρέι Κιριλένκο αναμένεται να λάβει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν. Η επιλογή θα αδικεί τον Βασίλη Σπανούλη, που πήρε μια ομάδα από το χέρι και με την μαεστρική καθοδήγηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς την οδήγησε στον τελικό.

Ο Ολυμπιακός έκανε την Μπαρτσελόνα να μοιάζει με ένα συνονθύλευμα. Ήταν και τέτοιου χρώματος οι εμφανίσεις που φόρεσαν οι Καταλανοί, ήταν τόσο ανέτοιμοι πνευματικά για τον ημιτελικό, που κάλλιστα μπορούσε να υποθέσεις πως ήταν μια παρέα πρώην παικτών που τους ξύπνησαν για να παίξουν ένα ματς. Έτσι όπως ήταν στο κρεβάτι με τις πιζάμες τους, μπήκαν στο παρκέ και για 40 λεπτά έβλεπαν την πλάτη του Ολυμπιακού.

Με τον Πρίντεζη να είναι μεστός και αποφασιστικός, τον Παπανικολάου να αλλάζει επίπεδο και να εξολοθρεύει τα ισχυρά «φτερά» της Μπαρτσελόνα (Έιτσον, Μάικλ), τον Ντόρσεϊ να είναι σπουδαίος και τον Σπανούλη να είναι ηγέτης πραγματικός, ο Ολυμπιακός πέρασε πιο εύκολα από όσο θα περίμενε κανείς.

Εγκλώβισε τον Λόρμπεκ, περιόρισε το Ναβάρο και η Μπαρτσελόνα φάνηκε πόσο μεγάλο έλλειμμα έχει σε οργάνωση, δημιουργία, εμπνεύσεις, καθαρό μυαλό από τον πόιντ-γκαρντ. Ο Χουέρτας, δεν είναι μεγάλης κλάσης παίκτης. Δεν είναι Σπανούλης, δεν είναι Διαμαντίδης, δεν είναι Τεόντοσιτς, δεν είναι καν Σβεντ. Στα 35’’ με το σκορ 66-64 και μετά από ανανέωση της επίθεσης της ομάδας του, δεν σκέφτηκε λογικά. Χωρίς σκέψη μπουμπούνισε τη μπάλα θέλοντας να γίνει Σπανούλης στη θέση του Σπανούλη.

Να κάνει ό,τι έκανε ο αρχηγός του Ολυμπιακού, 34 δευτερόλεπτα πριν από εκείνον. Με το σκορ στο 63-61, την Μπαρτσελόνα να βρίσκει ώθηση, δύναμη και αυτοπεποίθηση από τις αποφάσεις του Λαμόνικα, κράτησε τη μπάλα στα χέρια και παρότι είχε κάνει ένα αιρ-μπολ πριν από λίγο, έβαλε την τριποντούρα που καθάρισε το ματς (66-61), μαζί με την απίστευτη ασίστ που έβγαλε στο 16’’ στον Ντόρσι (68-64 γιατί δεν έβαλε τη βολή στο φάουλ που κέρδισε ο Αμερικάνος).