«Λύμπε», εσύ σούπερ σταρ, κάνεις την ΑΕΚ σεντονάτη

Αν το ματς με τον ΠΑΟ ήταν μια εντυπωσιακή παράσταση πάθους, θέλησης και επιθυμίας, η αναμέτρηση με τον Ατρόμητο αποτέλεσε για την ΑΕΚ μια απόδειξη της ικανότητας της. Μια ομάδα που δείχνει έστω και στο φινάλε, πως παραμένει πολύ μεγάλη για να ευτελίζεται και μπορεί να κάνει πολλά. Αρκεί να το πιστέψει, αρκεί να παίζει ως ΑΕΚ. Όπως έκανε στο δεύτερο μέρος της αναμέτρησης, ισοπεδώνοντας τον άμοιρο Δώνη που μάταια προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της ομάδας του και να γλιτώσει την ήττα.

Πριν ασχοληθώ με το παιχνίδι, νομίζω πως χρειάζεται μια υπόκλιση στην τεράστια ποδοσφαιρική αξία που λέγεται Νίκος Λυμπερόπουλος. Τυχεροί όσοι μπορέσαμε να τον απολαμβάνουμε αυτά τα χρόνια με την σπάνια ποδοσφαιρική του ικανότητα, άτυχοι που ο χρόνος είναι αμείλικτος και η χθεσινή ήταν μια από τις τελευταίες του παραστάσεις. Συγκλονιστικός ποδοσφαιριστής, μεγάλη κλάση, που μπορεί να κάνει την διαφορά.

Μπορεί ο Λυμπερόπουλος του 2012 να μην είναι τόσο θεαματικός, τόσο γρήγορος, τόσο καθοριστικός όσο στο παρελθόν. Αν και ποτέ οι περίτεχνες ενέργειες και τα αέρινα ζογκλερικά κόλπα δεν ήταν το φόρτε του. Ωστόσο, είναι πάντα ουσιώδης. Είναι ένας γνήσιος σούπερ σταρ του αθλήματος και η ΑΕΚ τυχερή που μπόρεσε να τον έχει στις τάξεις της. Το παιχνίδι που έκανε ήταν πράγματι συγκλονιστικό και γεμάτο ουσία και ποιότητα για την ομάδα του.

Οι περισσότεροι θα σταθούν στα δύο εκπληκτικά γκολ που σημείωσε. Δεν θα διαφωνήσω. Το πρώτο αποτελεί το απόσταγμα του πείσματος και της ποιότητας. Πως μπορεί να ανοίγει το σώμα του στα δύο για να σταματήσει την μπάλα και μετά με την κλάση του να την στέλνει στα δίχτυα. Και βέβαια, το δεύτερο γκολ, σήμα κατατεθέν της πορείας του. Θα προσέθετα όμως, την απίστευτη δουλειά σε όλο το ματς. Το κυνηγητό και την πίεση σε όλο το γήπεδο, το κράτημα της μπάλας. Τα πάντα.

Συνεπαρμένοι από τον οίστρο του Λυμπερόπουλου, οι παίκτες της ΑΕΚ μεταμορφώθηκαν στο δεύτερο μέρος. Συνέβαλε βέβαια τα μέγιστα και ο εξορθολογισμός του σχήματος από τον Κωστένογλου. Βλέπετε στο πρώτο μέρος επιβεβαιώθηκε απόλυτα, πως μια ομάδα δεν μπορεί να προχωρά μόνο με πιτσιρικάδες. Χρειάζεται και εμπειρία, απαιτεί παίκτες που θα ξέρουν πώς να σπάνε τον αντίπαλο.

Η ΑΕΚ δεν μπορούσε να παίξει με τόσους πιτσιρικάδες μαζεμένους. Δεν μπορούσε να επιτεθεί, δεν μπορούσε ούτε να αμυνθεί. Ο Ατρόμητος την έπνιξε με την εντυπωσιακή μεσαία γραμμή του, έκανε πολλές ευκαιρίες και είχε δίκαια το προβάδισμα κόντρα σε μια ομάδα που είχε το πρώτο σουτ στο 36ʼ και τη μοναδική αξιόλογη φάση στο 45ʼ.

Στο δεύτερο μέρος όμως, με την αλλαγή της διάταξης σε 4-2-3-1 και την είσοδο του Κάρλος στο ματς, όλη η ομάδα πήρε τα πάνω της. Παίκτες που ήταν κάκιστοι στο πρώτο μέρος, όπως ο Μάκος και ο Καράμπελας, έβγαλαν ψυχή και πάθος. Ο Κάρλος μοίρασε σωστά τη μπάλα και την έβαλε κάτω, όπως κάνει ένας καλός μαέστρος. Και αφού ο Κλωναρίδης άνοιξε χώρους, ήταν εύκολο μετά για τον Λυμπερόπουλο να διαλύσει τον Ατρόμητο.

Το βήμα ήταν εξόχως σημαντικό. Πλέον η ΑΕΚ μπορεί να κρατά την τύχη στα χέρια της. Ότι κι αν έγινε στην Τούμπα, ότι κι αν γίνει την Κυριακή στο ΟΑΚΑ, εάν η Ένωση καταφέρει να φύγει με το διπλό από το Περιστέρι ξέρει πως θα παίξει τα πάντα με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ. Και πέμπτη φορά μέσα στη χρονιά, δεν γίνεται να χάσει. Και τον Ατρόμητο δεν είχε κερδίσει ως τώρα, αλλά ήταν θέμα 12ʼ.