Το βάρος της στιγμής

Η Ατλέτικο μπήκε πολύ καλύτερα στο ματς, με διάθεση να παίξει ως φαβορί στην αρχή, να κλείσει την Μπιλμπάο και να εκμεταλλευτεί νωρίς το όποιο τρακ των Βάσκων. Από τη στιγμή που η κλάση του Φαλκάο τους έφερε στη θέση του οδηγού, φάνηκε πως ο Σιμεόνε είχε σχεδιάζει από πριν να “πατήσει” στο προβάδισμα και να παίξει πίσω. Δεν ήθελε να παίξει μεγάλο διάστημα του αγώνα σε ίσα μέτρα, “φοβόταν” την ικανότητα που έχει η Μπιλμπάο σε τέτοιες συνθήκες, σε “πάνω-κάτω αγώνες” που είναι το φόρτε της.

Η Ατλέτικο όχι μόνο βρήκε το πρώτο γκολ στο διάστημα που έπαιξε ψηλά, αλλά βρήκε και “σύμμαχο” στην πλευρά της Μπιλμπάο. Ο Αμορεμπιέτα ήταν σαφές πως ήταν σε κακή προσωπική βραδιά, με ατομικά λάθη, χωρίς καν να χρειαστεί να τον εκθέσει η κλάση του Φαλκάο. Στην ίδια μοίρα κι ο Ιτουράσπε, που παίζει μπροστά από τους στόπερ, έχει κομβικό ρόλο στην ανάπτυξη των Βάσκων, αλλά ήταν κι αυτός σε κακή βραδιά.

Συν τοις άλλοις, η Ατλέτικο ήταν πολύ διαβασμένη στο αμυντικό κομμάτι. Δυο γραμμές τεσσάρων παικτών περίμεναν τους Βάσκους, με τον Ντιέγο να είναι ο υποστηρικτής του Φαλκάο και τους πλαϊνούς να κυνηγάνε μέχρι πολύ πίσω τις προωθήσεις των ακραίων μπακ της Μπιλμπάο. Ο Μπιέλσα τους είχε να παίζουν ψηλά και να δίνουν αυτοί το πλάτος, με τον Μουνιαϊν και τον Σουασέτα να παίζουν πιο κεντρικά.

Χώροι δεν υπήρχαν, ενώ ταυτόχρονα η Ατλέτικο προσπαθούσε να έχει την τετράδα της άμυνας έξω από την περιοχή, ώστε να έχει κοντά τις δύο γραμμές, αλλά και να “σπρώξει” μακριά τον Γιορέντε, σε μικρούς χώρους, όπου δεν μπορούσε να αποτελέσει στήριγμα για τους υπόλοιπους, αλλά ούτε και να απειλήσει.

Με το 2-0 στην πλάτη ο Μπιέλσα ήταν δεδομένο πως θα αντιδράσει. Με δύο αλλαγές στο ημίχρονο, έβαλε τον Πέρες στη θέση του αρνητικού Ιτουράσπε, έριξε τον Ιμπάι Γκόμεθ στο αριστερό άκρο της επίθεσης κι έφερε τον Μουνιαϊν στον άξονα, σε ελεύθερο ρόλο. Με τον Μουνιαϊν να βγαίνει διαρκώς στο πλάι, να παίξει πότε με τον Σουασέτα και πότε με τον Γκόμεθ, η Μπιλμπάο πίεσε πολύ την Ατλέτικο, την έφερε αρκετά μέτρα πιο πίσω και κατάφερε να βάλει περισσότερο στο ματς τον Γιορέντε.

Όμως, ό,τι κι αν έκαναν οι Βάσκοι, δεν βρήκαν το γκολ που θα έδινε ελπίδα σ’ αυτούς και έναν πιο συναρπαστικό τελικό σ’ μάς. Σχεδόν νομοτελειακά, ακόμα κι όταν ο Μπιέλσα έγινε πιο επιθετικός με την τρίτη του αλλαγή, η Ατλέτικο άντεξε με τις αποκρούσεις του Κουρτουά και βρήκε και ένα τρίτο γκολ στην κόντρα, χάρις στο σόλο του Ντιέγκο, πάλι απέναντι στον μοιραίο Αμορεμπιέτα.

Η κλάση του Φαλκάο, σε συνδυασμό με το σενάριο του αγώνα, που πήγε εξαρχής με το μέρος της Ατλέτικο, και την σχεδόν τέλεια εκτέλεση του σχεδίου του Σιμεόνε, έφεραν τους πρωτευουσιάνους ως δίκαιους νικητές και τον Κολομβιανό μεγάλο πρωταγωνιστή δεύτερου συνεχόμενου τελικού του Europa League.

Για την Μπιλμπάο μπορεί να συνέβησαν όσα συζητήσαμε μέχρι στιγμής, αλλά νομίζω πως στην ουσία ήταν λεπτομέρειες μπροστά στο βασικό τους πρόβλημα στης βραδιάς. Ήταν τόσο σημαντικός γι’ αυτούς ο τελικός, που δεν σήκωσαν το βάρος που η πόλη κι η ομάδα έβαλε στην πλάτη τους. Δεν φάνηκε μόνο στο κλάμα του Μουνιαϊν και των υπολοίπων, που δεν περίμεναν καν το τελευταίο σφύριγμα για να πέσουν με λυγμούς στο χορτάρι.

Φάνηκε ακόμα κι από τη βραδιά του ημιτελικού με την Σπόρτινγκ. Ο Γιορέντε σκόραρε το γκολ της πρόκρισης κι αμέσως έβαλε τα κλάματα, ανήμπορος να σηκώσει το βάρος της στιγμής. Αν αντιδράς έτσι επειδή σε λυγίζει η στιγμή χαράς που παίρνεις την πρόκριση, τότε προφανώς το βάρος του επερχόμενου τελικού είναι πολύ μεγάλο. Πόσω μάλλον όταν έχουν περάσει 35 χρόνια από τον μόνο ευρωπαϊκό τελικό το 1977 και 28 από το νταμπλ του 1984.

Αυτό το βάρος της στιγμής, η πρόκληση ενός τελικού για μια τόσο ξεχωριστή ομάδα, νομίζω πως ήταν αυτό που την κράτησε πίσω περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Σίγουρα, οι τελικοί απαιτούν γερά νεύρα απ’ όλες τις ομάδες, αλλά νομίζω πως η ιδιαιτερότητα της Αθλέτικ αύξησε υπερβολικά την βαρύτητα του αγώνα. Εκεί οφείλεται εν πολλοίς το νωθρό ξεκίνημα στο ματς, η κακή ατομική βραδιά κάποιον παικτών, αλλά και η αδυναμία να βρουν ένα γκολ που θα τους έκανε να πιστέψουν, όταν ανέβασαν την απόδοσή τους και πίεσαν.

Σίγουρα η Ατλέτικο ήταν άξια νικήτρια και δικαιούται να λέει πως τα έκανε όλα σωστά και είχε και τον Φαλκάο να κάνει όργια. Η Μπιλμπάο δεν ηττήθηκε μόνο εξαιτίας των λαθών της και των προσόντων του Φαλκάο, αλλά κυρίως γιατί ο τελικός ήταν πολύ σημαντικός γι’ αυτήν για να τον αντέξει, ειδικά από τη στιγμή που βρέθηκε πίσω νωρίς και δεν απέκτησε ποτέ αυτοπεποίθηση μέσα στον αγώνα.